Dat idee dat je de deur hebt opengedaan voor een ander. Gewezen hebt waar de jas moet hangen. Gevraagd hebt naar wat de ander wil drinken. Dat de ander op de lakens heeft gelegen waar ik lag. Dat de ander naar je adem heeft kunnen luisteren, de hele nacht lang.
Mijn vrienden vinden me stil en zwijgzaam. Stellen me vragen als ‘Hoe gaat ‘ie?’ en ‘Was het bij jou ook zo druk in de trein?’
De alledaagsheid gaat langs me heen. Het leven heeft me even lamgeslagen.
Ik weet het gewoon niet.
Zoals om 7 uur ’s ochtends wakker worden in je eigen bed na vier dagen Lowlands. Dat ellendige gevoel. En dan heb ik het niet eens over het na-effect van drugs en alcohol. Gewoon. Dat het voorbij is.
Die kater. Maar dan constant.
Omdat zwijgen niet gepast is, zeg ik dingen als ‘Ik kan niet vluchten van degene die ik ben vergeten’ en ‘Ik heb het idee dat ik steeds vaker verdwaal in deze stad. Dat betekent dat óf ik de vreemde aan het worden ben, óf de stad is van mij vervreemd.’
Ze weten niet wat ze moeten antwoorden. Dus laten ze me weer met rust.
Maar dat is juist het punt.
Ik wil niet met rust gelaten worden. Maar ik wil ook niet lastiggevallen worden met nutteloze niksheid aan info.
Ik wil vastgehouden worden, zonder dat ze me zielig vinden.
Ik wil bemind worden, zonder dat ze weer vertrekken.
Ik wil terug naar toen. Toen het nog goed was.
Maar dat kan natuurlijk helemaal niet.
Ik wilde helemaal niet weten wat je nu uitspookt. Maar toch weet ik het. Dat een ander bij je was.
Allemaal omdat ik zwak was. Omdat ik een gezamenlijke kennis aansprak en naar jou vroeg.
En nu ik het weet, doet het zoveel meer pijn.
De jaloezie.
Oh, de jaloezie.
Je bent niet meer van mij.
Maar mijn gevoel denkt van wel.
Het doet zo’n pijn.
Ik moet er niet meer naar vragen. Ik moet je niet meer online opzoeken. Zodat het niet wordt getriggerd in mijn brein. Zodat ik het niet in mijn buik voel.
Ik moet mezelf de tijd geven.
Maar ik gun mezelf helemaal niet de tijd.
Geduld.
Geduld.
Geduld.
Elke woensdag een melancholisch mini-verhaal in je inbox. Deel gerust met je voogd, je ex of je Insta-voyeurs.
Word mijn engel (en laat mij het weten)
