Lieve vreemdeling,
We geven onzichtbare verwachtingen aan elkaar door.
Dit gebeurt via beelden.
Zo hoor je te leven, zo hoor je te zijn, zo hoor je je te gedragen, zo hoor je te denken.
Het is een mix van traditie, cultuur en invloed van belangrijke mensen binnen een groep.
Elk idee, elk beeld, elke overtuiging, komt ergens anders vandaan.
We geven ze door, door ze te blijven herhalen.
Paul Verhaeghe noemt deze abstracte denkbeelden de Ander.
Hoe jij denkt hoe je je moet kleden, wat een perfect lichaam is, hoe je op de foto hoort te staan, welke schoenen je aan je voeten draagt. Dat zijn allemaal voorbeelden van dat ideaalbeeld van de Ander. Het heeft alles te maken met inbeelding en verwachting. Net zoals met placebo en nocebo maakt de Ander ons ziek of kan die ons genezen.
Dat abstracte beeld van de Ander ontstaat vanzelf.
We spiegelen ons als groepsdier continu aan andere mensen.Via de ander begrijpen we onszelf. Daardoor ontstaan er overtuigingen in ons hoofd over hoe het hoort.
Je ontkomt er niet aan.
Een foto van slanke vrouwen en gespierde mannen uit een tijdschrift kan zich zo op onbewust niveau in je hoofd nestelen.
Zo hoor ik ook te zijn.
Die gedachten komen automatisch op. Zelfs als het tegen je eigen principes ingaat.
Kijk eens welke gedachten er in je hoofd ontstaan als je iemand met overgewicht ziet eten bij een fastfoodrestaurant.
Bij mij vindt er een botsing van overtuigingen plaats.
Eigen schuld, dikke buik.
Doe er eens wat aan.
Moeten ze zelf weten.
Ze zullen vast niet gelukkig zijn.
Ik hoor niet naar ze te kijken.
Waar bemoei ik me mee.
Wat interesseert mij het.
Waarom ontstaan deze gedachten in mijn hoofd?
Foei Tomson.
Het zijn allemaal gedachten van de Ander.
Hoe te leven, hoe te denken.
Een van de belangrijkste overtuigingen op dit moment in de samenleving is dat wij individuen zijn. Je gezondheid is je eigen verantwoordelijkheid. Net zoals je carrière. Dik zijn is dus een eigen keuze.
Dit is een hard oordeel over een ingewikkeld iets.
Want is iemand echt verantwoordelijk voor diens eigen gewicht?
Lekker eten wordt continu gepromoot. Het is goedkoop. Het ligt overal voor het grijpen. Als je arm bent, lager opgeleid, veel stress hebt, dan grijp je uiteraard eerder naar ongezond eten.
Een gezonde lifestyle is er een voor de happy few.
Het argument dat het een keuze is, houd je moeilijk in stand.
Dit is één verklaring.
Er is ook een psychologische verklaring voor waarom sommige mensen wel overgewicht hebben en andere niet.
Dat is die van seksueel misbruik. Mensen creëren door hun overgewicht een schild om zich heen. Ze maken zich onaantrekkelijk voor de Ander. Zodat ze het trauma uit hun jeugd niet nog een keer mee hoeven te maken. Ze voelen zich veilig in hun dikke lijf.
Een bekend boek hierover is dat van Roxane Gay: Honger – De geschiedenis van mijn lichaam.
Hierin doet ze verslag over hoe ze troost vindt in eten na een groepsverkrachting uit haar jeugd. Later gebruikt ze het groter wordende lichaam als harnas tegen seksuele agressie.
Een andere theorie is die van het lichaam zelf.
De genen. De een is gevoeliger voor de vetten en suikers in ons lijf. Of gevoeliger voor verslaving. Het is eerder een ziekte dan een vrije keus.
Wat ik het meest schokkende aan het beeld van de Ander vind, is dat dit abstracte beeld alleen maar in onze hoofden bestaat.
Als culturele overlevering.
Het is niet echt.
Het doet er niet toe of je een sixpack hebt of een afdakje voor je geslachtsorgaan.
Het argument ‘gezond’ is ook maar een verzonnen idee.
Het argument ‘mooi’ is ook maar een mening.
Tegelijkertijd zijn we zonder de Ander zelf niets.
Ons hele eigen zelfbeeld is gebaseerd op de Ander.
Als de Ander niet bestaat, bestaan wij niet.
Het is een voorwaarde als groepsdier.
We zijn gevoelig voor het grotere verhaal van onze tribe.
We zijn geen individuen.
We zijn een product van de overtuigingen van onze tribe.
🤯
Als je hier meer over wil lezen, raad ik je het boek Intimiteit van Paul Verhaeghe aan. Ook te beluisteren op Storytel.
Liefs,
Tomson
