Lieve vreemdeling,
Het is makkelijker om te schrijven over een ongevoelige, charmante klootzak genaamd Charlie.
Dan een gevoelige, stille, onbegrepen man.
Charlie, het personage waar ik jarenlang over blogde en een boek over heb geschreven
Was voor mij een verademing.
Geen droomwereld die ik wilde leven.
Dit is het punt dat veel van mijn lezers zich moeilijk konden voorstellen.
Ik ben Charlie niet. Ik heb geen wens om Charlie te zijn. Hij is geen onvervuld verlangen.
Alles wat Charlie deed, doe ik niet.
Hij drinkt Pepsi. Ik walg van Pepsi.
Hij krijgt ‘m gewoon omhoog bij iemand die hij niet eens emotioneel begrijpt. Mij niet gezien.
En toch…
Ben ik Charlie.
Het kostte me acht jaar om dit te beseffen.
Zijn pijn is mijn pijn.
Maar tegelijkertijd ben ik hem niet.
Hij is een symbool van al die emoties die in mij borrelen.
Zonder dat ik precies wist wat het was.
Daarom schreef het zo fijn over het leven van Charlie.
Iemand die dingen doet, waar ik zelf van walg.
Maar toch…
Zijn eenzaamheid is mijn eenzaamheid.
Zijn somberheid is mijn treurigheid.
Zijn verwarring is mijn verwarring.
Het wordt kunst omdat ik met een pen een wereld creëer die niet bestaat. Ook al speelt die zich af in Utrecht.
Ik heb Charlie bedacht als ontsnapping aan mijn veel te ingewikkelde, pretentieuze proza.
Ik deed alsof ik schrijver was.
Ik verschool me achter dure woorden en ingewikkelde plotstructuren die mijn eigen genialiteit moesten laten zien.
Ik maakte geen kunst.
Ik speelde de kunstenmaker.
Via Charlie vond ik mijn weg om al mijn duistere gevoelens uit me te laten glijden.
Dit is belangrijk om te beseffen.
Mensen die het lezen, denken dat het over mij gaat.
Ze beoordelen wat Charlie doet en koppelen het aan mij, de schrijver.
Ha!
Dat is kunst.
Ze kijken eroverheen, wat echt van mij is.
Dat is dat Charlie en ik hetzelfde denken.
We kiezen er alleen voor om ons beiden anders te uiten.
Charlie neukt zijn somberheid van zich af.
Ik schrijf het van me af.
Belangrijk verschil.
Daarom is Charlie kunst en geen mémoire.
Daarom is mijn pijn de pijn van elke lezer die zich herkende in Charlie.
Ook al kiest iedereen zijn eigen weg om ermee om te gaan.
Charlie gaat niet over hedonisme.
Charlie gaat over de leegte in ons.
Charlie is een symbool.
Van mijn tragedie.
De angst dat je leven ongezien voorbij trekt. Dat het allemaal voor niets is.
En als het voor niets is, dit leven.
Heb ik dan wel genoeg mijn best gedaan om te GENIETEN?
Je moet gewoon beginnen met je uiten.
Op de meest eerlijke manier.
Niet over nadenken.
Bloeden.
Het heeft mij acht jaar gekost voor ik inzag dat ik Charlie was.
Maar tot die tijd kon ik zonder schaamte over hem schrijven.
Want als mensen vroegen: ‘Ben jij Charlie?’
Zei ik nee. En ik zou nu nog steeds nee antwoorden.
Omdat ik het niet ben.
Dat is belangrijk.
Het gaf me een vrijbrief om te schrijven.
Niemand kan me veroordelen, want ik ben het niet.
Kunst is je harnas.
Je willy-wonka gouden chocoladewikkel naar de oompa loompa’s.
Bevrijd jezelf.
Loop leeg.
Laat al je pijn los via de kunst.
Al die opgebouwde spanningen in je lijf.
Maak het groter op papier,
door het dichter bij jezelf te houden.
Verzin planeten.
Vervallen maanlandschappen.
Knuffelende seriemoordenaars.
Zolang de kern maar jouw tragedie is.
Zodat de juiste personen de connectie met je kunst gaan voelen.
Zonder dat ze precies weten waarom.
Verschuil je erachter.
Houd het veilig.
Jouw kunst hoef je nooit uit te leggen aan een ander.
Je ziet de eigen betekenis ook pas als het al lang af is en je met je volgende werk bezig bent.
Soms duurt dat 8 jaar. Soms een paar weken.
Laat de betekenis rijpen.
De inzichten volgen vanzelf.
Maar je moet beginnen.
Je moet beginnen met bloeden.
BLOED.
Maak verdomme kunst van je tragedie.
Schrijf niet over honger, wereldvrede en een dronken detective.
Schrijf over je eigen schaamte.
Verpakt in een ridder met twee linkerhanden.
Een schoonmaker met smetvrees.
Verzin.
Maak kunst.
Voor de wereld.
- Als je mijn boek over Charlie wil lezen. Koop Vrouwen die Charlie haten. Het is mijn best gelezen boek. Of geef het kado. Check mijn winkel.
- Het is thema-week. Tot en met vrijdag mijn inzichten waarom jij kunst van je tragedie moet maken. In 2022 elke donderdag en vrijdag.
Liefs,
Tomson
