Lieve vreemdeling,
Overal waar ik kijk.
Het is de leegte die terugpraat.
Ik moet mezelf niet gek maken dat die er weer is.
Gewoon een slechte dag zonder aanwijsbare reden.
Maar toch schrik ik ervan.
Dat ik nog steeds door de gordijnen van het optimisme heen kan kijken en zie hoe de realiteit is.
Grauw. Tijdelijk. Weinig hoogtepunten.
Overleven en sterven.
Daar komt het leven van een gemiddeld organisme op neer.
Overleven en sterven.
Toewerken naar een fade-out.
De beste tijd van mijn leven ligt al achter me.
Toen ik nog potentie had.
Toen het leven een belofte was.
Vandaag herinner ik het me weer.
Hoe elke dag voelde in die grijze, mistige periode.
Wat me niet gek laat worden, is het besef dat dit gevoel tijdelijk is.
De neerslachtigheid is tijdelijk.
Ik hoef me geen zorgen te maken.
Het zegt niets over mij of de ander.
Het is tijdelijk ongemak.
Ik ben niet de enige die lijd.
De belofte dat morgen komt, bestaat nog.
Het kan altijd slechter.
Net zoals het altijd beter kan worden.
Morgen.
Liefs,
Tomson
