Je kan met je pen op papier neerzetten: Hij dacht even diep na en zei toen: “Ja, is goed.”
Of je tikt het volgende op je laptop uit: Hij bracht zijn hand bij zijn kin, kneep zijn ogen iets samen en knikte langzaam twee keer. Toen keek hij mij aan en zei overtuigend: “Ja, is goed.”
Je hoeft niet te zeggen wat iemand doet.
Omschrijf wat die doet.
Blijf weg van vage omschrijvingen.
Maak het beeldend.
Want we houden van beeldend.
Want dan gaat ons hoofd er beelden van maken.
Hoe beeldender je het maakt, hoe minder de lezer in de gaten heeft dat die aan het lezen is.
Dát is de kern van lezen. Dat wat een film op zaterdagavond op je 4K-scherm nooit kan doen.
Je eigen fantasie prikkelen over wakker worden in een berghut in de Alpen in de lente met een symfonie aan vogels om je te begroeten, is echt tien keer beter. Want je hebt het gevoel dat je er zelf bent.
Op de tv zien hoe de mist tussen de bergtoppen danst en hoe de vogels daadwerkelijk klinken, geeft alleen maar een gevoel van ‘Bleh ik ben daar niet. Wat is mijn leven toch ellendig eigenlijk.’
Laat de lezer voelen dat die ergens is.
In mijn micro-lessen vertel ik in 350 woorden (of minder) hoe je van je tragedie kunst maakt. In mijn meso-lessen vertel ik je in 1.000 woorden of minder hoe je dat doet. In mijn macro-lessen is er geen plafond: alleen maar kwetsbaarheid.
Lees alle Maak kunst van je tragedies in mijn archief.
