Lieve vreemdeling,
Zelfs als ik me voorneem om kort te douchen, betrap ik mezelf er drie kwartier later op dat ik nog onder de douche sta.
Uhm, zit eigenlijk.
Zelfs als ik me voorneem om even een kort stukje te schrijven, ben ik anderhalf uur later nog bezig met pen en papier.
Als ik mezelf beloof: ‘Even in bed tussen de middag een YouTube-filmpje kijken’, lig er ik er twee uur later nog in. Of ik ben in slaap gedommeld, of ik ben een of andere loophole van YouTube ingezogen.
Als ik mezelf voorneem: ‘Een korte wandeling door het bos’, neem ik vaak toch een andere route en kom ik pas veel te laat terug op het pad dat me naar huis brengt.
Ik ben een dagdromer.
- Ik zit liever in mijn hoofd, dan in de realiteit.
- Ik overdenk liever mijn keuzes, dan dat ik ze daadwerkelijk ga ervaren.
- Ik verlies graag elke grip op tijd, omdat het me oneindig levend laat voelen.
Een dromer zijn is niet erg, als de rest van de wereld niets van je verwacht.
De wereld verwacht altijd iets van je. Net zoals ik een hoop van mezelf verwacht. En tijd is schaars.
We verliezen ons leven, een minuut per keer.
Deze maatschappij is niet gemaakt voor de dromers.
Je moet op tijd zijn. Presteren en produceren. Een mening paraat hebben.
De wereld heeft geen geduld voor mij.
Ik ben nooit op tijd op afspraken. Ik haal zelfs mijn meest optimistische planning niet. Ik ben er wel, maar ik hoor je oppervlakkige praat vaak niet.
Dat kan niet de bedoeling zijn van het leven.
Niet alleen naar anderen toe. Maar ook naar mezelf.
Mijn energie is niet oneindig. Ik heb een hoop dingen te doen. Dat kan alleen als ik ook daadwerkelijk wat doe.
Gedagdroom verspilt mijn dag.
Begrijp me niet verkeerd.
De mens moet dagdromen. Het is een manier om je brein te resetten. Al dagdromend komen er oplossingen op problemen die je niet voor mogelijk had gehouden.
Juist onder de douche, op de fiets of al lopend, ontstaan fantastische ideeën.
Ook in mijn leven los ik plotproblemen in mijn verhaal, promotieproblemen voor mijn boek en wifi-problemen in mijn huis op door te dagdromen.
Maar toch moet ik bekennen dat mijn gedagdroom eerder schadelijk is dan dat het me verder brengt.
Altijd te laat komen is niet oké. Mijn tijd is niet belangrijker dan die van anderen.
Altijd achter je eigen feiten aanlopen is niet oké. Want alles verschuift of vervalt. Ook de leuke dingen van het leven.
Het geeft me stress en een enorm onvoldaan gevoel aan het eind van de week.
Ik kwam tot inkeer toen ik besefte dat mijn schrijfmethode ook in de rest van mijn leven toe te passen is.
De kookwekker.
Ik zet een klokje op 45 of 90 minuten en ga schrijven. Ik mag niets anders doen in die tijd dan schrijven. Geen sociale media. Geen gemail. Geen geopruim. Geen koffie halen. Zelfs niet naar de wc.
Schrijven.
En die methode werkt verdomd goed.
Dus ik zet nu wekkers en klokjes.
Als ik ga douchen, zet ik ‘m op 12 minuten.
Als ik heb afgesproken in de stad met een vriend, zet ik een wekker voor wanneer ik moet beginnen met stoppen waar ik mee bezig ben.
Ik zet zelfs wekkers om naar bed te gaan.
Ik kan je zeggen: het helpt.
Want ik zeg niet: dagdroom minder.
Ik zeg: je mag een halfuur dagdromen, tot je door moet naar je volgende activiteit.
Amen.
Liefs,
Tomson
