Lieve ,
Voordat ik fulltime melancholicus werd, deed ik als adviseur diverse opdrachten voor de gemeente Utrecht.
Een daarvan was de communicatie rondom een event voor sociale ondernemingen. Ik deed de marketing en regelde een videoploeg om interviews te filmen en de dag te registreren.
Een van de cameramensen was Michel.
We raakten aan de praat en ze bleek mijn blog psychokiller al jaren te volgen.
En niet zo’n beetje ook. Ze kende alle plotlijnen nog.
Ze was niet alleen starstruck, maar ook in de war dat ze me bij de gemeente Utrecht tegenkwam.
Sorry, denk ik?
Net voor de zomer stuurde ze me een berichtje via Instagram of ik haar nog kende.
Zij is inmiddels voor zichzelf begonnen als videomaker.
We hebben koffie gedronken en nu maakt ze videobeelden voor me op TikTok.
Grappig toch, hoe toevallige ontmoetingen tot iets anders uitgroeien?
Ze had vorige maand in Zwitserland wat beelden geschoten vanuit de trein.
Ik heb een tekst uit mijn archief herschreven op deze beelden.
Hier vind je de video op TikTok
Hieronder de tekst.
Liefs,
Tomson
Ik denk niet dat ik je mag
Ik denk niet dat ik je mag.
Toch heb ik zo’n niet te onderdrukken verlangen om je te appen.
Vooral nu.
Starend uit het raam van de rijdende trein.
Onbekende woorden om me heen.
Waarom verschijn juist jij nu in mijn hoofd? Nu ik zo ver weg van huis ben? Al die woorden die je zei.
Al je aanrakingen op zondagmorgen over mijn hele lijf. Alsof je me na duizend jaar had opgegraven en me voorzichtig met bewondering onderzocht.
Maar je bent niet goed voor me.
Hoe verder de trein me brengt,
Hoe meer mijn hart verlangt.
Hoe gekker het in mijn hoofd voelt
Dat jij niet het antwoord bent op dit lege gevoel.
