Lieve vreemdeling,
Als je op een callcenter werkt, krijg je elke maand tien tot twintig collega’s erbij en elke maand vertrekken er ook een stuk of tien tot twintig.
Je zou bijna denken dat werkgevers meer energie kunnen steken in mensen laten blijven, dan in het werven van nieuwe zieltjes.
🎧 Beluister de toelichting op petje-af.
Maar goed.
Afscheid nemen is dus onderdeel van het bestaan in zo’n werkomgeving.
Je neemt afscheid met een stukje taart, met wat lieve woorden en binnen paar maanden praat niemand meer over je.
Alsof die collega nooit bestaan heeft.
Een fascinerend fenomeen en ook wel een troostende gedachte.
Als ik hier niet meer ben, ben ik na drie maanden ook uit het hart. Dus waarom maak ik me soms zo druk over mijn werk?
Toen een geliefde collega plotseling overleed, sloeg dit in als een bom.
Bij velen was het verdriet groot.
En de impact was na jaren nog voelbaar.
Want enkele collega’s eerden vijf jaar na dato nog steeds de overleden collega met een herinneringsdienst op kantoor.
Ik ga nu even filosofisch spreken, dus denk niet dat ik een hork ben. Want dat ben ik niet.
Ik snap heel goed de gevoelens en het verdriet om deze persoon en de wens om de collega te blijven eren.
Mijn filosofische punt is dit:Als die overleden collega niet was overleden, maar was vertrokken naar een andere werkgever, dan werd er vijf jaar na dato door niemand meer over die persoon gepraat of aan gedacht.
Feitelijk gezien gebeurde namelijk hetzelfde: een ‘verdwijning’.
Ik heb me jarenlang afgevraagd, nogmaals filosofisch gezien, waarom het overlijden van een persoon meer impact op ons allen heeft, dan iemand die ontslag neemt.
Via de inzichten van neurowetenschapper Mary-Frances O’Connor begrijp ik het eindelijk.
Zie de mail van maandag.
Als iemand ontslag neemt, blijft die kaart in ons hoofd over deze persoon actief.
- Dat die fysiek nog steeds rondloopt, ergens anders op de wereld. In theorie zou je elke dag in het jaar weer in contact kunnen treden. Ook al denk je nooit meer aan die persoon.
Maar bij plotseling wegvallen, wordt die kaart keihard kapot gemaakt, wat zo’n heftige impact heeft op onze levens en gevoelens.
Call me captain obvious, maar dit inzicht helpt mij om mijn wereld beter te begrijpen.
Misschien zijn we daarom soms zo laks in het onderhouden van relaties met kennissen, oud-collega’s en oud-klasgenoten.
Omdat die persoon in ons hoofd sowieso leeft.
We nemen het voor lief. Dat is die kaart.
Alsof de ander voor altijd bestaat en je elkaar vanzelf wel weer tegenkomt in het leven.
Terwijl het leven maar voorbijraast, tot de dood van een persoon je eraan helpt herinneren dat het leven geen gegeven is.
Dat een warme relatie hebben met vrienden en familie een actieve bezigheid is, waar je beiden elke keer weer moeite voor moet doen.
Blijf melancholisch.
Liefs,
Tomson
