Lieve vreemdeling,
De vraag die mij het meest wakker houdt is: wat gebeurde er een seconde voor de oerknal 💥?
Ik ga geen antwoord vinden op de vraag hoe alles begon.
We weten niet eens wat er precies begonnen is sinds die oerknal.
Weet jij het?
Niemand weet het exact.
We kunnen ernaar gissen. Er via wetenschap onderzoek naar doen. Maar we weten het niet.
- Waarom bestaan er planeten?
- Waarom zonnen?
- Waarom atomen?
- Waarom DNA?
Bespaar me je rationele, wetenschappelijk onderbouwde argumenten.
Want elke theorie wordt tegengesproken door minstens een andere.
Het leven is mystiek en ik houd ervan.
Het mystieke.
Hoe erg we ons best ook doen, we zullen nooit alle antwoorden vinden van dit bestaan.
Omarm daarom de mystiek.
Dat laat je het leven meer ervaren. Het laat je de symbolen van ons bestaan zien. Datgene waar je verhalen en metaforen van kan maken.
Dát is de mystieke ervaring.
Je hebt twee Griekse goden in jezelf zitten
We leven in een rationele maatschappij.
Wat ik daarmee bedoel te zeggen is: we denken dat élk probleem een op te lossen probleem is.
Dit hebben we te danken aan de oude Grieken.
Die hebben de overgang gemaakt van een mystieke cultuur (doet het antwoord er echt toe?) naar een rationele cultuur (we gaan het onderzoeken).
Filosoof (en zuurpruim) Nietzsche omschreef dit in zijn debuut De geboorte van de tragedie.
Hij zegt dat wij mensen (en onze maatschappij) bestaan uit twee tegenstrijdige goden.
- Dionysos. God van de vruchtbaarheid, de roes, de chaos.
- Apollo. God van de rede, de waarheid, eerlijkheid, het schone.
Volgens Nietzsche hebben we beide denkbeelden in een goed evenwicht nodig in onze samenleving.
Maar helaas zijn we doorgeschoten naar Apollo.
Het mystieke is weggedrukt. Alles moet zin hebben.
Er mag niks verspild worden.
We mogen ons niet in een roes brengen met alcohol, peuken of drugs.
Het moet allemaal perfect. Efficiënt. Armoede moet opgelost worden. Je mag geen tijd verspillen.
Maar diep in ons schuilt een Apollo én een Dionysos.
In ieder mens.
We hebben allemaal een hang naar de roes en de chaos. Naar plezier en verspilling. Naar genot.
Net zoals we ook allemaal een hang hebben naar structuur en veiligheid. Naar rechtvaardigheid en eerlijkheid en schoonheid.
De kunst van het leven is die twee in evenwicht brengen in jezelf.
Ze laten bestaan, naast elkaar.
Nietzsche betoogt zelfs dat de beste kunst deze twee in evenwicht brengt.
Hij vindt de Griekse tragedies het hoogtepunt qua kunstvorm.
Ik ben het volledig met hem eens.
Want in die kunstvorm zit een duisternis die het leven een realistischere kijk geeft. Volgende week meer hierover.
Elke donderdag mijn mini-hoofdstukjes uit een ongepubliceerd non-fictieboek Maak kunst van je tragedie. Lees ze hier allemaal terug.
