Je bent onderweg naar een feestje, maar je komt op straat een onbekende, aantrekkelijke persoon tegen met wie je in gesprek raakt.
Niet veel later zit je romantisch aan het water, onder de volle maan, te kijken naar een brug. Samen een biertje uit een fles te drinken.
Die aantrekkelijke vreemdeling vraagt je mee naar huis te komen.
Daar doe je wat drugs, wat shotjes sterke drank en een maf spel met een mes en gespreide vingers op tafel.
Daarna feest in de slaapkamer.
Je wordt wakker in de keuken.
En dan nu de vraag:
Wat is het ergste wat je nu kan overkomen?
Ik tel een soa niet goed.
Nee.
Ook geen zwangerschap.
Nee.
Murder.
Op zijn Brits uitgesproken graag.
Schuldig of onschuldig?
Je scharrel ligt doodgestoken in bed en je hebt geen idee wat er is gebeurd. Je rent het huis uit naar je auto om er daar achter te komen dat de autosleutels nog binnen liggen.
Je rent terug, slaat het raam kapot, pakt je tas, rent weer naar de auto en je rijdt weg.
Een paar blokken verder houdt de politie je aan, omdat je slingert op de weg.
Ze willen je meenemen naar het bureau voor een blaastest, omdat je weigert op straat te blazen.
Dan worden de agenten opgeroepen voor een mogelijke inbraak.
Ze stoppen je achterin de auto en je ziet tot je schrik dat je weer in de straat terechtkomt waar je net was.
Klinkt dit als een nachtmerrie of klinkt dit als een nachtmerrie?
Dit is het verhaal van de miniserie The Night Of uit 2016.
Het is zo duister en zo melancholisch.
De hoofdpersoon is de Amerikaan met Pakistaanse roots Naz (Riz Ahmed). Een intelligente, brave, lieve jongen uit New York.
We zien hem in acht afleveringen in de gevangenis transformeren tot een gespierde, getatoeëerde, agressieve verslaafde.
De transformatie van een verlegen onschuldige gast in een brute gevangene
De enige manier om te overleven. Want zijn moordzaak is een mediahype geworden en iemand die een vrouw zo bruut heeft verkracht en vermoord, staat er niet goed voor binnen de gevangenis.
En ‘Ik ben onschuldig’ zegt iedere gevangene…
De serie volgt stap voor stap ‘het rechtssysteem’.
We zien hoe de detective de bewijzen verzamelt.
We zien hoe het OM de zaak voorbereidt.
We zien hoe mediageile advocaten Naz willen verdedigen.
We volgen de sneue advocaat John Stone die er langzaamaan van overtuigd raakt dat Naz onschuldig is.
We volgen de rechtszaak.
We ontmoeten andere mogelijke ‘daders’.
Maar de transformatie van Naz doet het meest pijn.
Met in de laatste aflevering de ultieme melancholie, als de jury zijn uitspraak doet. Geen gejuich. Geen ‘GERECHTIGHEID’ gevoel. Maar ultieme melancholie.
De scènes die daarna volgen zijn zo raak.
Hoe hij weer aan tafel zit bij zijn ouders.
Hoe hij dezelfde plek aan het water opzoekt waar hij ooit met die meid was (damn…).
Hoe hij drugs gebruikt om zich te verdoven.
En dan zit hij in een cafetaria met zijn advocaat John Stone. Hij merkt op dat iedereen met afschuw in hun ogen naar hem kijkt.
Voor hen zal hij altijd een schuldige blijven.
Dan zegt John Stone:
‘Everyone’s got a cross to bear, Naz. Pardon the expression, fuck them all. Live your life.’
De sukkelige advocaat John Stone en Naz
Zoveel om van te houden in deze miniserie.
Een powerhouse aan acteurs, zoals John Turturro, Bill Camp, Jeannie Berlin, Michael Kenneth Williams (rip) en Riz Ahmed.
Een donkere mood in elk shot.
De machteloosheid in een systeem waar ieder z’n eigen dingetje probeert te doen zonder echt naar de mens achter de verdachte te kijken.
Subtiel: hoe thema’s als vreemdelingenhaat en discriminatie aan de orde worden gebracht.
Advocaat John Stone die de hele serie worstelt met een heftige huidschimmelinfectie. Een prachtige metafoor voor de stress die hij krijgt van de zaak. John Turturro speelt hem zo goed.
Op de schaal van melancholie 7 Saturnus planeten 🪐.
Je bekijkt het op Hbo minimaal die nu Max heet (volg jij het nog?)
