Lieve vreemdeling,
Er is maar één manier om van je angst af te komen.
Nike zijn.
Niet de Griekse Godin van de overwinning Nike:
Maar die andere.
Nike.
Van de schoen.
Ja.
Sorry.
Mooier kan ik het niet maken.
Je weet wel.
‘Just do it.’
Gewoon doen.
Dat is die hele paradox die je overal terugziet.
- Als je van je paniekaanvallen af wil komen, moet je juist de deur uitgaan.
- Als je van je plankenkoorts af wil komen, zul je juist vaker moeten presenteren.
- Als je af wil komen van je eenzaamheid, zul je juist vaker alleen moeten zijn.
- Als je van je bindingsangst af wil komen, zul je je juist moeten laten vertroetelen en verwennen en toekomstige scenario’s uitspreken, tot je niet meer dat gevoel bij je keel voelt alsof iemand wil dat je sterft.
Het hele probleem is dat onze voorstelling van hoe het zal zijn, een enorme uitvergroting is die niet bestaat.
Nope.
Je angst bestaat niet.
Het zal namelijk nooit zo gaan.
Zelfs in het ergste geval, als je ergste angstscenario uitkomt… Dan nog zal het niet zo gaan zoals je van tevoren had bedacht.
Je houdt namelijk met één ding geen rekening bij al je angsten.
Jezelf.
Jup.
Je eigen reactie.
Wat geeft je het idee dat je het niet aankan als het je overkomt?
Je zult merken dat het heftig is als je dichtslaat op het podium voor een publiek. Je zult merken dat het kut is als er een paniekaanval opkomt in de supermarkt.
Maar je overleeft het.
Je neemt een slok water. Je probeert op adem te komen. Je laat een traan lopen.
En je gaat weer door.
De angstaanval voelt als een (Edvard Munch) schreeuw vanbinnen en dan ga je weer door.
Just do it.
Zoals een vriend van mij, die vader ging worden. Hij had al grote zorgen voordat de baby er was. Wat nou als het kind ziek wordt, in het ziekenhuis terechtkomt en je niets kan doen voor die kleine?
Het hield hem nachtenlang wakker.
Kan ik wel gelukkig zijn als ik overal gevaar en ellende zie?
Een paar maanden na de geboorte moest de kleine naar het ziekenhuis door een virus dat ademen bijna onmogelijk maakte.
Zit je dan, als verse ouders op de intensive care te kijken naar je kleine aan de beademing.
Het overkwam ze.
En hij vond rust.
Door er voor hun dochter te zijn. Haar te troosten als ze huilde. Wetend dat de specialisten er alles aan deden om haar te helpen.
Zijn grootste angst werd waarheid en dan vind je toch een modus om ermee om te gaan.
Zo zal het altijd gaan.
En een week later waren ze weer met z’n drieën thuis.
Liefs,
Tomson
