Lieve vreemdeling,
Ze zeggen dat je een verhaal moet schrijven over je grootste angst, als vorm van therapie.
Nou.
Bij dezen.
Een mini-verhaal van 200 woorden over mijn grootste angst: de controle volledig verliezen en net doen alsof alles oké is.
Liefs,
Tomson
De donkere waarheid achter ‘meer dan oké’
Dansend in de tuin met een sigaret in de hand gebeurt het.
Het voelt alsof er stikstof in je oor wordt geblazen, rechtstreeks naar je hersenen.
Een duizelingwekkende lichtheid die je adem doet stokken.
‘Ben je oké?’ vraagt een vriendelijke vreemdeling. ‘Je ziet er bleek uit.’
‘Het gaat fantastisch,’ antwoord je, precies zoals je altijd zegt dat het ‘fantastisch’ gaat.
Je zit op de wc-bril met je broek nog aan. Je staart naar je scherm, zonder te registreren wat erop staat.
Je hoopt dat je lichaam iets zal loslaten, zodat dit gevoel verdwijnt.
Van boven of van onderen.
Maar het enige wat uit je lichaam kruipt, is zweet. Heel veel zweet.
Buiten in de tuin neem je plaats op een tuinstoel.
Je wil schreeuwen. Huilen. Over de grond rollen.
Om deze waanzin in je hoofd te stoppen.
Maar je bent verstijfd.
Je kunt alleen maar staren.
Je kunt alleen maar ademen.
‘Weet je zeker dat je oké bent?’ vraagt de vriendelijke vreemdeling opnieuw.
Je kijkt de persoon recht in de ogen aan en merkt nu pas op dat ze blauw zijn. Zo blauw dat je erdoor kalmeert.
‘Meer dan oké,’ zeg je.
Je lichaam begint te trillen. Er blijft maar iets uit je mond lopen. De muziek stopt. Ze laten je op de grond liggen. Knipperend met hun vingers voor je ogen. Ze blijven je naam roepen.
Je wordt op een brancard getild. Je wordt door de gang geleid en een wagen ingereden. Mensen in witte kleding verbinden je aan draden en buizen.
Maar je duimen wijzen omhoog.
‘Ik ben oké!’ roep je. ‘Meer dan oké.’
