Astronauten die voor het eerst de aarde vanaf hun ruimtestation zien, worden overvallen door een gevoel van verbondenheid, schoonheid en kwetsbaarheid.
Kijk dan:
Wolken.
Als je naar boven kijkt zie je wat anders.
Een bijna angstaanjagende zwarte leegte met een hoop sterren:
Leegte.
Het laat de astronauten beseffen dat hun eigen bestaan niets voorstelt in het grotere geheel en dat vervult ze van levenslust en idealisme.
Dit wordt ook wel het ‘overview effect’ genoemd.
Het heeft een levensveranderende invloed op de astronauten. Terug op aarde beginnen ze zich in te zetten voor goede doelen, om beter om te gaan met onze planeet. Ze krijgen tranen in de ogen als ze het erover hebben. Hun blik op het leven is voorgoed veranderd.
Het klinkt misschien gek om te zeggen…
Maar je hoeft mij niet de ruimte in te sturen om mij dit te laten voelen.
Ik voel het al mijn hele leven. Het besef van nietigheid.
Als je alle zandkorrels op aarde verzamelt, heb je nog niet het aantal sterren in de ruimte.
Als de Domtoren in Utrecht de leeftijd van het universum uitbeeldt, ontstaat de aarde pas op tweederde van de lengte.
Als je een postzegel op de top van de toren legt, heb je de periode dat de mens er is.
Ons bestaan stelt niets voor. Je zorgen stellen niets voor. Onze aanwezigheid stelt niets voor.
We zijn slechts een stelletje hitsige, angstige apen, op een blauwe knikker in ons melkwegstelsel.
Juist als het leven me naar de keel grijpt, loop ik naar de foto die de Voyager 1 maakte in 1990.
Vlak voordat die ons melkwegstelsel verliet, richtte die de camera op aarde.
Wat je ziet is de enorme leegte van de ruimte en een ieniemienie blauw stipje.
Dat zijn wij.
Zelfs in ons eigen melkwegstelsel stellen we geen reet voor and I think that is beautiful.
Het geeft me geen angst, die nietigheid.
Integendeel.
Het kalmeert me. Zoals het de astronauten kalmeert als ze onze planeet van boven zien.
Zij voelen een energie om de wereld te redden. (Goed voor hen.)
Ik voel een melancholische energie. Dat niemand gered hoeft te worden.
