Je kan dus 100 jaar worden zonder te sporten
Lieve vreemdeling,
Volgens mij heb ik het geheim gevonden om 100 jaar te worden. Niet dat je dat per se wil worden. Maar toch.
Het is een aantrekkelijk idee, een eeuw oud zijn.
Maar eerst even iets over de functie van stress.
We hebben dus stress nodig om scherp te zijn en eventuele verwondingen sneller te laten genezen.
Bij stress worden er meteen ontstekingsremmers in ons lijf losgelaten. Dat helpt als we gewond raken tijdens het gevaar.
Maar als je langdurige stress ervaart, werkt dat ontstekingsremmende mechanisme tegen ons. Het beschadigt het lichaam.
De kunst in het leven is een gezonde dosis stress te ervaren. En een gezonde dosis is het idee dat je wat aan de stress kunt doen. Daardoor zakt die weer.
Het probleem actief aanpakken, zeg maar.
En dat is nou juist het probleem in deze geglobaliseerde wereld.
Veel van de stress die we ervaren, gaat over problemen waar we geen invloed op hebben.
Dat wat binnenkomt via het nieuws, social media en alle andere bronnen.
We kunnen het niet oplossen…
100 jaar worden
Ik zat op Netflix een aflevering te kijken van het geheim van ‘100 jaar worden’. De serie heet ‘Live to 100: Secrets of the Blue Zones’
In de eerste aflevering bezoekt de presentator een bergdorp in Sardinië.
Daar blijken 10 keer meer 100-jarige mensen te wonen dan in andere bergdorpen in Italië.
Hoe kan dit?
Doordat de heuvels hier steiler zijn dan in andere dorpen. De mensen wandelen elke dag al die heuvels op en af. Je hebt geen sport nodig voor deze inspanning.
Beweging is goed. Heel steil de heuvel op en af bewegen is beter.
Het tweede punt van hun geheim is het dieet. Ze eten veel ‘simpele’ koolhydraatrijke pasta’s en speciale ingrediënten die ze daarbij gebruiken.
Ik heb niets met eten, dus ik heb het niet onthouden… Sorry.
Het derde punt is stressmanagement.
Er wonen veel schapenboeren daar. En dat beroep zal vast wel stressvolle momenten kennen. Maar ze hebben invloed op dat wat ze stress geeft.
Ze kunnen een geit of een schaap helpen als er iets niet goed gaat.
Actieve stresscoping wordt dit genoemd.
En toen ik dit hoorde, snapte ik het internet opeens beter.
Ik kijk dus bijna altijd in de commentsectie van posts. YouTube. Twitter. Instagram. Nieuwswebsites.
I KNOW.
Dat moet ik niet doen.
De donkerste gedachten van mensen staan onder die posts en ze laten altijd mijn bloed koken.
Maar is dat copingmechanisme misschien niet de reden dat mensen zo gemeen en hatelijk zijn op het internet?
Ze reageren op allemaal berichten over de problemen in de wereld waaraan ze niets kunnen doen.
Ze voelen stress door de situatie en voelen de behoefte om in actie te komen.
Het enige wat ze kunnen doen, is hun mening ventileren. Vol emotie. Vol in de overtuiging dat ze gelijk hebben.
Als coping.
De tragiek is natuurlijk dat deze mensen in zinloze discussies belanden met andere emotionele mensen. Als iets je stress geeft, is het wel discussiëren met een ander die je niet wil begrijpen.
Het is toch een treurige gedachte dat mensen 6 uur per dag op het internet vertellen dat ze links of rechts zijn en denken te weten wat de oplossing is voor de wereld.
Ik vind het een nog treurigere gedachte dat ik dagelijks mijn tijd verspil met het lezen van hun woede, haat en ongemak.
Zo word ik nooit 100 jaar.
Nu nog een heuvel hier in de buurt vinden om elke dag te beklimmen.
Liefs,
Tomson
PS
Na het typen van deze tekst heb ik Twitter van mijn telefoon gehaald. Inmiddels zijn we paar weken verder en nu zit ik op Threads. Hahaha. Wat moet ik toch met mezelf aan? Ik blokkeer en demp nu wel actief mensen met zeur-meningen. Maar of dit me 100 jaar laat worden?
