We hebben als mens twee vijanden voor geluk: pijn en verveling. Dit zei Schopenhauer.
Verwijderen we ons van het ene, komen we vanzelf dichterbij het andere.
Ik heb een tijdje een baan gehad waar ik me niet happy in voelde. Ik verveelde me. Echter, iets anders zoeken verlamde me. De argumenten om te blijven stapelde zich op in mijn hoofd. Ik verveel me kapot en ben diep ongelukkig, maar ik heb wel leuke collega’s, en een leuk salaris. Als ik mijn baan op zeg krijg ik misschien nooit meer een baan zo dicht in de buurt. Stel je voor dat ik niets vind?
Ik kon de pijn niet aan van direct stoppen. En tegelijkertijd martelde ik mezelf met deze verveling. Elke dag weer stapte ik met een zwaar gevoel over de drempel van het gebouw. Een jaar lang. Ik moet stoppen… Ik moet stoppen… Ik moet stoppen… Dit deed ik niet.
Ik ken mensen die bang zijn voor verveling en liever meteen voor pijn kiezen. Daar heb ik bewondering voor. Ook ken ik mensen die de pijn niet aankunnen en meer toebuigen naar verveling. Ook niets mis mee, als je daarin rust vindt.
De mensen die voor pijn kiezen, lijken minder moeite te hebben om van banen te wisselen, vriendschappen te verbreken en met relaties te stoppen. De mensen die meer gaan voor verveling, kiezen het comfort, de gewoonte, en omarmen de saaiheid.
We zouden een balans in het leven moeten vinden tussen deze twee extremen, zegt Schopenhauer.
Ergens tussen deze twee extremen in zit ik: de twijfelaar.
Ik kan een jaar lang twijfelen over de aankoop van een laptop bijvoorbeeld. Of dat deze baan het nou wel echt is. Of dat dit nou mijn leven moet zijn. Of ik nou wel of niet die studie had moeten doen. Wat ik überhaupt hier doe.
Twijfel. Twijfel. Twijfel.
Twijfel is de laagste vorm van vrijheid, zei Descartes. Hij heeft gelijk. Twijfel heeft me nog nooit verder gebracht. Het heeft een verlammende werking op me. Het stelt keuzes maken uit.
Het is een vermoeiende bezigheid, twijfelen.
Ik twijfel continu tussen pijn en verveling i.p.v een keuze maken en het lot accepteren.
Schopenhauer heeft gelijk. Pijn en verveling zitten geluk in de weg.
De Romeinse filosoof Lucretius heeft er in de eerste eeuw voor Christus een gedicht over geschreven:
Wie thuis zich dodelijk verveelt, gaat vaak op reis
uit ’n groot paleis en komt daarin weer gauw terug,
omdat het elders hem niet beter blijkt te gaan.
– Lucretius
Je kan niet vluchten voor jezelf. Het maakt niet uit waar je bent, je komt jezelf altijd wel weer tegen. Dat is het moraal van dit gedicht.
Misschien ligt daar het antwoord. Dat in verveling ook een angst schuilt. De angst om niet gezien te worden? Om niet het maximale uit het leven te halen? De angst wat anderen ervan vinden? De angst voor het onbekende? De angst voor pijn?
En vaak kiezen voor pijn is ook een manier om te vluchten van verantwoordelijkheden. Van een echt gesprek. Van ons kwetsbaar en open op te stellen.
Dus.
Wat voor persoon ben jij? Kies je liever voor pijn of toch voor verveling? En wat heeft jou dat te vertellen over je echte angst?
– Tomson
