Haperende wifi en klantenserviceleed halen het slechtste in me naar boven.
Een kant die ik niet mag van mezelf. Een kant waar ik me achteraf altijd voor schaam.
Waarom laat een haperend wifisignaal me gedragen als een kind zonder emotieregulatie? Nog harder op de resetknop drukken, laat het signaal niet terugkomen. De router in de hoek smijten ook niet.
Geen internet hebben is niet erg.
Echt niet. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Maar haperend internet?
KOM OP.
Waarom martel je me zo?
Klantenserviceleed laat me dan weer niet met spullen smijten, maar het laat me wel heel raar gedrag vertonen.
Ik had een abonnement genomen op een tijdschrift en was verleid om er meteen maar twee jaar tegenaan te gooien, want waarom niet? Stel dat ik dit jaar sterf, dan heeft de postbode alsnog twee jaar wat te doen bij mijn huis, ook al gaat niemand meer de woorden lezen. Dat heeft iets filosofisch of zo.
De boom die in het bos valt, terwijl niemand het heeft gehoord. Dat.
Anyhow.
Ik wilde meteen inloggen op de site om in het archief te neuzen naar andere artikelen.
Wat denk je?
Het “systeem” zei dat ik geen abonnement had.
Nou oké. Ik mailde de klantenservice over wat er was gebeurd en of ze mijn profiel konden activeren.
Wat denk je dat ze terugstuurden?
Loading video
Processing
Converting to emailable format
Hang tight, this is a long video
Ze konden mijn mail niet in behandeling nemen, want ik had geen abonnementsnummer of contractnummer vermeld.
Wat er toen in mij gebeurde.
Heftige gebaren door de woonkamer heen. Mijn armen om mijn benen vouwen en heen en weer wiegen. Naar de hemel kijken en schreeuwen: Waanzin, waanzin!
En nu komt het lelijke gedeelte. Dan ga ik woorden terugtikken. Die zijn niet agressief, maar wel erg dramatisch.
Screenshotjes heb ik er zelfs bijgezet van het geld dat ze van me afgepakt hebben. En het lef dat ze hebben om zich niet eens in te leven in mijn gevoelens. Dat ze gewoon zeggen, als een fucking bureaucraat: we kunnen je mail niet in behandeling nemen.
Hoe moet ik mijn klantnummer weten of een contractnummer hebben als de website zelfs mijn hele bestaan ontkent?
Misschien is dat het probleem waarom dit me zo ziedend maakt.
Als de wifirouter of de klantenservice mijn bestaan ontkent.
Wat ik zei.
Ik houd niet van deze kant. Nadat die mail verstuurd is, heb ik al spijt.
Sterker nog: ik heb hun antwoord op mijn tirade niet eens geopend. Ik durf het niet.
Ik ga de komende maanden hun website ook niet meer bezoeken. Omdat het te veel triggert. Dat ik me zo heb laten gaan.
Deze kant van mij is lelijk. Omdat anderen te veel macht hebben over mijn gevoelens.
Ik wil het niet, maar het gebeurt.
We voelen ons te kwetsbaar en te machteloos en via woede pakken we die controle terug. Maar het is schijncontrole.
De ander begrijpt je nooit helemaal.
Sterker nog: die kan zich van je afkeren.
Bah.
Woede.
Ik haat het bij mezelf.
Liefs,
Tomson
