Ik wou een boek schrijven en uitgeven dat mensen daadwerkelijk gingen lezen. Daarom startte ik een blog en daarom stelde ik mezelf het doel: als ik een boek uitgeef, wil ik er 1.000 verkopen in een jaar tijd. Dat leek toen ik begon overigens echt een utopie. Ik was geïnspireerd door het boek Your First 1.000 Copies: The Step-by-Step Guide to Marketing Your Book. Daar stonden geweldige strategieën in. Weet je wat de nummer 1 strategie was om duizend exemplaren te verkopen? Elke week mailtjes versturen naar je volgers.
Maar hoe vond ik duizend potentiële kopers? Het idee dat je jarenlang aan een boek werkt en dan de deur van mijn zolderkamer opendoe en verwacht dat ook maar één ziel geïnteresseerd is in mijn magnum opus terwijl niemand je kent, is enorm naïef. Dat kon alleen werken als mensen al in aanraking waren gekomen met mijn woorden.
Ik moest een drugsdealer worden. Denken als een dealer. Handelen als een dealer. Een drugsdealer die gratis woorden weggaf. Elke week weer. Net zolang tot ik genoeg junks om me heen had verzameld die niet meer zonder kunnen. Die koste wat kost een nieuw shotje darko-zinnen wilde lezen en daarom de portemonnee gingen trekken. Ik had geen verwachtingen wanneer dit me zou gaan lukken. Ik vond het al een uitdaging genoeg om dit vol te houden: elke week een verhaaltje publiceren.
Het eerste jaar van mijn blog zat ik op tientallen volgers waarvan een groot deel familie en vrienden waren. Geloof me: als ik het deed om de volgers en lezers had ik op tientallen momenten moeten afhaken de afgelopen tien jaar. Dat deed ik niet. Want het ging me niet per se om de volgers. Die duizend verkochte exemplaren voelde echt aan als iets dat ik wilde bereiken maar waarschijnlijk nooit ging lukken. Een doel voor de zingeving. Om het leuk genoeg te houden. Om het niet als een zinloze zolderkamerhobby te laten aanvoelen.
Ik zag alle tijd die ik erin stopte ook als een training. Om beter te leren schrijven. Om het internet beter te begrijpen. Dus sinds 2011 schrijf ik bijna elke dag. Non-stop. Zelfs met kerst.
Toen ik langzaam meer volgers kreeg gaf ik mezelf een specifieker doel: ik ga een boek schrijven als ik 10.000 volgers op Facebook heb. Een op de tien overtuigen om mijn boek aan te schaffen. Dat is wel het proberen waard, toch?
Misschien ken je me van Charlie’s manifesto. De eerste keer dat een post van mij “viral” ging. Daarna gingen posts wel eens vaker viral. Bijvoorbeeld de post ‘#10.10. Ik nam Yori op een gymtoestel‘. Ik schaamde me serieus kapot. Die post was ordinaire porno. En daar klikte meer dan 30.000 mensen op? Het was niet dat ik ook 30.000 volgers ervoor terugkreeg. In tegendeel. Misschien 10.
Ik heb Charlie’s manifesto later als poster uitgegeven. Ik heb de poster ook wel eens gratis weggegeven bij een boek. Ik denk bij de hardcover versie van Vrouwen die Charlie haten (met een tikfout erop), maar zeker weten doe ik het niet meer.
Laten we er niet omheen draaien: meer volgers krijgen op social media is niet te doen. Het is een illusie dat een mention van een so-called influencer voor meer volgers zorgt. Dat doet het niet. Ook viral-gaande social media berichten zorgen nauwelijks voor extra volgers. Het zijn allemaal utopieën.
Sommigen accounts volgen agressief onbekenden in de hoop voor een follow back. Sommige accounts liken foto’s van onbekenden in de hoop voor een follow. Sommigen kopen volgers uit India. En sommigen beseffen dat het niet om de volgers gaat maar om die ene die geraakt wordt door je woorden en zich daardoor minder alleen voelt.
Misschien ken je me van een gesponsorde post van Charlie’s manifesto op Facebook. Ik stopte er kleine advertentie bedragen in per maand. Niet het getal van het aantal nieuwe volgers was heilig, maar die ene perfecte volger vinden via een advertentie. Een mens. Jij eigenlijk. Aan mensen die mijn kunst niet begrepen had ik niks. Die verpesten m’n engagement en m’n portemonnee.
En waarom verscheen die dan in jouw tijdlijn zou je denken en niet in die van een ander? Omdat ik wist voor wie ik schreef: mensen die houden van een feestje, van een fuck you all mentaliteit maar ook een melancholische mood in hun ziel hadden. Het was de tijd net voordat Facebook werd ontdekt door grote bedrijven die al hun geld in Facebook gingen stoppen en de advertentieprijzen omhoog duwden. Alleen dat wist toen nog niemand. Als ik dat had geweten, had ik er wel meer geld aan uitgegeven. Want ik wist exact wie ik moest bereiken. Urenlang puzzelen met de instellingen om de juiste mensen in te stellen die de post te zien kregen.
Zo groeide ik langzaam organisch (sorry, marketingterm) én via betaalde ads naar 10.000 mensen. Ik gaf maximaal 100 euro per maand uit. Acht jaar lang. Geloof me als ik zeg dat mijn volgers langzaam groeiden. Hier ging jaren overheen. Het is niet dat ik alleen via die 100 euro mensen erbij kreeg. Mond-op-mond reclame is uiteindelijk het meest krachtige instrument. Alleen heel onvoorspelbaar. Zo gebeurde er jaren nauwelijks wat. En zo had ik er in een week tijd ‘opeens’ duizend volgers bij.
Ik geef nu sinds twee jaar nauwelijks meer geld uit aan advertenties. Te duur en ik bereik er weinig meer mee. Ik richt me nu volledig op jou. Dat jij over me praat tegen anderen. Mijn boeken of Instagram aanbeveelt. Vandaar dat ik bierviltjes bij mijn verkochte boeken stop. Maar het valt of staat bij of mijn teksten goed genoeg zijn dat je het aan het denken en voelen zet en het er met anderen over wil hebben.
Het grootste gevaar van focussen op het aantal likes en aantal volgers is dat het afleidt. Je krijgt er negatieve gevoelens van, want het is nooit goed genoeg. Het is alsof je kijkt naar het groeien van gras. Terwijl je die energie beter in nieuw werk had kunnen stoppen. Elke minuut dat ik mijn telefoon refresh om te kijken of ik nog een volger erbij heb op Instagram, had ik ook kunnen besteden aan het schrijven van nieuwe teksten.
Uiteindelijk is dat wat je creatief uiten op het internet is. Blijven maken. Blijven publiceren. Het zijn al die teksten bij elkaar. Al die kleine momenten. Die zorgen dat mijn geschreven werk groter kan worden dan mijn kwetsbare ziel.
Daarom ben ik deze dagelijkse e-mail begonnen. Elke dag mijn teksten delen voor de mensen die het willen lezen. Ik heb niet de illusie dat al mijn betalende abonnees ECHT alles lezen of alles van me luisteren. Maar ik bied het in ieder geval aan. Als een drugsdealer.
Ik ga hier niet de heilige Maria uithangen. Ook ik heb periodes gehad waar ik op de grond met een vergrootglas naar het gras zat te staren. Maar sinds een paar jaar is die hele behoefte volledig verdwenen. Het doet me echt niets dat ik elke week een paar honderd volgers verlies op Instagram. Zo blijft er uiteindelijk een groepje over dat me wel echt snapt. Liever een trouwe fan die alles wat ik maak opslurp, dan 100 volgers die nooit mijn Instagram captions of mijn blog lezen.
Liever een abonnee zoals jij , dan 100.00 IG volgers.
Liefs,
Tomson
PS Je leest de eerste twee delen via deze link.
