In mijn studententijd luisterde ik vaak naar het alternatieve rockbandje Placebo. De zanger Brian Molko heeft een androgyn uiterlijk. Dit benadrukte hij door in jurkjes op te treden, een hoop make-up te dragen en de vrouwelijke kanten van zijn lichaam te benadrukken. Hij liet me anders kijken naar gender en nadenken over hoe dat nou precies werkt, aantrekkingskracht. Het concept man en vrouw klopt dan even niet meer.
Ik weet dat mijn teksten ook een effect hebben op mensen. Dat effect wat Placebo op mij had. Ik laat mensen op een dieper niveau nadenken over zwart en wit. Goed en fout. Melancholie en hoop. Ik heb niet de antwoorden. Ik heb slechts de gevoelens die ik uit.
Al vanaf jaar twee krijg ik regelmatig enorm lange tekstberichten wat mijn werk voor iemand heeft betekend.
Toch voelt dat gek om het te lezen. Alsof het niet over mij gaat. Ik ben geen persoon die energie haalt uit complimenten en erkenning van anderen. Tegelijkertijd is dit mechanisme natuurlijk niet zo zwart wit. Het geeft me ook zuurstof voor mijn motivatie en creativiteit.
Op mijn hoogtepunt zat ik op 26.000 Facebookvolgers en 27.000 Instagram volgers. Nu gaan die getallen al een tijdje naar beneden omdat ik niet meer adverteer. En omdat Facebook niet meer de nummer één plek is waar we tijd op doorbrengen.
Ik word niet onrustig van dalende volger-aantallen. Want ik krijg nog steeds mailtjes van mensen die me net hebben ontdekt en met dezelfde manische bevlogenheid hun dankbaarheid uiten als de mensen die me een berichtje stuurden in 2012 of 2013.
Ook zijn er mensen die me weer hebben herontdekt. Die waren gek op mijn teksten. Verloren me uit het oog en zijn nu weer terug.
Zo gaat dat. Het leven. Mensen komen en gaan en komen soms weer terug.
Helaas zaten er afgelopen jaren ook types tussen die niet alles helemaal op een rijtje hadden. Manipulatieve stalkers, verwarde stalkers, boze stalkers, jaloerse stalkers. Types die zeiden: ik weet waar je woont. Of: ik weet je echte naam. Of: je hebt al je verhalen gestolen uit mijn hoofd. Of: wel heel toevallig dat je personage net zo heet als ik en je post wel erg lijkt op wat ik geschreven heb laatst in mijn dagboek die ik met een slotje verzegeld heb, LEG MIJ EENS UIT HOE DAT KAN??!?!?
Ik heb ze allemaal gehad en (bijna) allemaal geblokkeerd. Geen idee wat er in deze mensen omging. Maar die negatieve energie kan ik niet gebruiken.
Het was mijn grootste angst: dat een van deze personen op mijn deurbel ging drukken. Dat is me bespaard gebleven. Houden zo.
Ook zijn er mensen geweest die zo nieuwsgierig waren dat ze een poging deden om in te breken in mijn social media accounts.
Geen idee wat daar nou op te zien valt? In ieder geval geen foto. Of geboortedatum.
Ook heeft mijn telefoonnummer een paar maanden lang bij de Kamer van koophandel gestaan. Als je betaalde, kon je mijn nummer zien. Ik heb de Kvk gepikeerd een brief gestuurd dat ze dat nummer moeten verwijderen, ondanks dat dit tegen hun beleid inging. Tot op de dag van vandaag word ik nog steeds gebeld door energie boeren en internetproviders. Blijkbaar als je ‘zakelijk’ geregistreerd staat, telt het bel-me-niet-register niet meer. Absurd. Helemaal omdat ze altijd hun gesprek beginnen met een adres waar ik al heel lang niet meer woon. Zo’n verouderde databaselijst gaat gewoon jaren rond. Treurig.
In die maanden dat mijn nummer openbaar stond, ben ik ook regelmatig lastig gevallen door anonieme fans. Nachtelijke telefoontjes. Maar ook hele vreemde appjes. Zo van:
Anoniempje: ‘Hé Tomson. Ken me nog?’
Ik: ‘Hoe kom je aan dit nummer?’
Anoniempje: ‘Weet je dat niet meer?’
Ik: ‘Waar heb je het over?’
Anoniempje: ‘Je kwam heel dronken over om eerlijk te zijn. Jij bent van het blog psychokiller toch?’
Ik: ‘Dronken? Dat kan ik me niet voorstellen.’
Anoniempje: ‘Je was in ieder geval flink onder invloed. Hahaha. Het was op de Neude in Utrecht. Dit doet wel beetje pijn dat je me niet meer herkent.’
Ik: ‘Ik ga je blokkeren.’
Dit soort gesprekken dus. Kom er dan in ieder geval voor uit dat je mijn nummer hebt opgezocht online dan zo’n lulverhaal ophangen. Ik drink nauwelijks en ik praat niet met vreemden op de Neude.
Tja.
Ik kan er nog steeds niet bij dat iemand betaalt om mijn telefoonnummer te zien en me vervolgens lastig te vallen.
Dus in plaats van het verborgen te houden, heb ik een nieuwe telefoon gekocht met een nieuw nummer. Dat heb ik online gezet op mijn blog. Nu mag iedereen me bellen en appen. Ik neem alleen nooit op.
Muhahaha.
Het voordeel is nu dat ik zelf bepaal wanneer ik antwoord. Als ik er even geen zin meer in heb, zet ik het ding voor een paar dagen uit.
Ik hoop niet dat ik nu al te veel klaag. Ik heb het ook beetje aan mezelf te danken. Ik ben me bewust van het vreemde effect dat ik op mensen heb. Ik kom dichtbij én toch blijf ik ver weg via mijn teksten. Mysterieus. Intrigerend. En nog steeds half anoniem. Dat zet de fantasie aan het werk. Dat begrijp ik. Tegelijkertijd: ik ben bereikbaar per app, mail, social media. Ik reageer altijd binnen een paar dagen. Hoe dichterbij wil je me nog hebben? Praat normaal met me in plaats van op een stalkerige manier.
Ik doe dit hele Tomson Darko gedoe niet uit ijdelheid. Ik hoef geen complimentjes over mijn sixpack (die ik niet heb). Ik wil niet in iemands bed belanden. Het enige wat ik heb te delen zijn woorden. Op papier, op een scherm of via audio. Niet iedereen begrijpt dit, maar zo is het toch wel.
Het is oprecht fijn dat mensen al tien jaar lang mijn werk lezen. Niet honderd. Maar duizenden. Je zou misschien verwachten dat toen ik de 10.000 Facebookvolgers aantikte, een dansje deed. Dat was namelijk mijn doel om aan een boek te beginnen. Weet je nog?
Maar ik ben niet zo heel goed in het vieren van mijn eigen successen. Ik vier niet eens mijn eigen verjaardag. Ik vond het allemaal maar vrij gewoon als ik een mijlpaal haalde. Niet iets om blij over te zijn of om over op te scheppen. Ik kon enorm verlangen en dromen naar het halen van een doel. Mezelf enorm de put in praten dat het me NOOIT zou lukken. Iets wat ik nog steeds regelmatig doe. ‘Het gaat me nooit lukken! Niemand wil me lezen. Ik beland weer op een callcenter!’ Maar als het me lukt: nul euforie. Ik voelde er weinig bij. Maf toch?
Dat was ook bij het boek ‘Vrouwen die Charlie haten’.
Ik ben begonnen met schrijven in 2015. Ik heb toen het boek af was een promo-video gemaakt, een fotoshoot voor de cover gedaan (het moest er vooral heel erg pulp uitzien), ik heb met vrienden de teksten gecorrigeerd, een hele slechte webshop ingericht zonder Ideal-betaling, voor duizenden euro’s een paar honderd exemplaren besteld en voor een belachelijk laag bedrag te koop gezet. Ik heb er alles aan gedaan om er een succes van te maken. Maar toen ik het duizendste exemplaar verkocht, voelde ik geen euforie of blijdschap.
Vreemd hè. Terwijl die duizend mensen altijd als iets onbereikbaars heeft aangevoeld.
Het is echt vreemd. Zoveel tijd, frustratie en wanhoop gestopt in het behalen van het doel. En dan is het er en dan ben ik alweer bezig met het volgende.
Misschien maar goed ook. Van te lang blijven hangen in het verleden word je zo’n vervelend persoon van die elke zin begint met ‘vroeger’. In mijn studententijd kwam ik al studenten tegen die zo praatte en je altijd het gevoel gaven dat het een paar jaar geleden met hun nog spannender en extremer was dan nu.
Maar dat is toch het enige wat we hebben? Nu? Niet vroeger. Niet morgen. Nu.
Dat zei Alan Waits trouwens mooier:
“I have realized that the past and future are real illusions, that they exist in the present, which is what there is and all there is.”
Ik tik dit wel stoer in. Misschien knik je wel stoer mee.
Maar dat leven in het ‘nu’ heb ik nog niet helemaal eigen gemaakt.
Volgende keer meer over Vrouwen die Charlie haten.
Liefs,
Tomson
