Misschien ken je me van het boek Vrouwen die Charlie haten. Getipt door een vriend of vriendin of je ex. Of omdat je m’n teksten las en nieuwsgierig was hoe die woorden op echt papier eruit zouden zien.
Toen ik begon met schrijven aan het boek dacht ik: misschien is dit wel het laatste boek dat ik ooit ga publiceren. Dus verzon ik de meest opwindende meest surrealistische love interest voor Charlie: Ria.
Dat was de grap: de vrouw uit mijn natte dromen met de meest suffe naam ever. Ik vind het nog steeds een goede grap.
Ik ben wel eens iemand op een feestje tegengekomen die me vertelde dat ze regelmatig in het studentenhuis de eerste pagina’s van Vrouwen die Charlie haten hardop voorlazen tegen elkaar.
Ik heb ook wel eens naast iemand gezeten op een terras die het over een Instagram-quote van mij had en dit hardop voorlas aan de vader die ernaast zat.
Ik heb ook wel eens een directe collega gehad die fan was van psycho killer maar niet wist dat ik het was.
Ik heb ook wel eens met mensen samengewerkt via mijn kantoorbaan die mijn blogs kenden.
De keerzijde is dat het 3/4 van de mensen aan wie ik het vertel (als ik het vertel) geen ene reet interesseert wat ik online uitspook en voor hoeveel mensen. Dit is geen frustratie overigens hoor. Het is hoe het gaat. Weinig mensen luisteren echt, weinig mensen tonen echt interesse in de verhalen die anderen vertellen. En even eerlijk: ik hoef hun interesse of goedkeuring ook niet, want die verhalen zijn helemaal niet voor hen bedoeld. Ik hoef hun erkenning en applaus niet. I don’t need their permission.
Net zoals ik weet dat veel vriendjes van mijn vrouwelijke volgers niet snappen waarom ze mijn boeken lezen. Die bladeren er doorheen. Of nemen een kort kijkje op mijn site. Het enige wat ze opvalt is de seks of de uitdagende foto’s. Die kunnen niet door mijn Rammstein-ironie heen kijken. Dus veroordelen ze mijn werk.
Dat vind ik oprecht een groot compliment. Want als je met een oppervlakkig oog kijkt is dat wat als eerste opvalt. Maar voor degenen die tussen de regels doorlezen, die moeite doen, die voelen mijn onderliggende vibe aan. Psycho killer is veel meer dan mijn droge humor en hitsige teksten. Het gaat zoveel dieper dat ik het zelf nauwelijks onder woorden kan brengen om dat uit te leggen aan een vreemde.
Dat maakt het ook exclusiever, hoe gek het ook klinkt. Ik ben er niet voor de massa. Ik ben er voor een kleine groep. Diegene die de pijn snapt, die de zinloosheid voelt, die weet dat de regels van de maatschappij slechts een subjectieve afspraak is.
Heel, heel, heel soms herlees ik mijn oude blogberichten. Ik moet zeggen dat ik het vaak met mijn handen voor de ogen doe en langs mijn vingers heen kijk.
Dan denk ik: wat cliché. wat slecht! Een spelvout! Wat afgeraffeld weer.
Maar ik lach ook vaak om mijn eigen grapjes die ik allang vergeten was. En het valt me op dat ik al meer dan negen jaar hetzelfde verhaal vertel maar dan elke keer in een andere vorm.
Soms appt iemand me met een uitleg over wat mijn blog is en wat het doet voor mensen en dan denk ik: jij begrijpt mijn werk beter dan ikzelf.
Vreemd toch?
Misschien dat ik daarom zo angstvallig stil was over wie ik nou echt was. Wat ik dacht. Wat ik bedoelde.
Ik had weinig te melden, behalve online roepen dat ik een nieuwe blogpost had gepubliceerd. Daarom zette ik al die blogposts maar in een mailtje als een nieuwsbrief. Enorm afstandelijk en saai. Maar ik wist gewoon niet wat ik nog meer moest typen. Op Instagram deelde ik quotes van mijn teksten, maar zonder uitleg erbij.
Ik was er jarenlang nog niet klaar voor om meer en meer te bloeden op papier.
Om te laten zien wat ik echt dacht.
Ik verstopte me achter een personage als Charlie of Noor.
Pas een paar maand voordat het boek Ze volgt me niet terug (2018) uitkwam durfde ik wat meer van mezelf te laten zien. Ik ging persoonlijke e-mails schrijven en delen met m’n volgers. De eerste mail was een verhaal over al mijn mislukte bijbanen. Ik nam mezelf op de korrel. Ik heb echt enorm veel reacties op die e-mail gehad. Misschien wel meer dan welk ander Charlie-verhaal dan ook.
Wow.
Mensen luisteren ook naar me als ik het niet over Charlie heb. Ze vinden mijn blik op de wereld interessant genoeg om het te lezen en erop te reageren. Mijn ongemakkelijkheid met het leven is ook hun ongemakkelijkheid met het leven.
Je kan deze e-mail trouwens nog steeds lezen. Ik heb op www.darkomailarchief.nl al mijn mailtjes gepubliceerd. Alleen voor abonnees zoals jij .
Inmiddels bloed ik elke woensdag in een mini-essay voor de mensen op mijn maillijst. Dit zijn er ongeveer 4.000. Dat getal gaat op en neer. Mensen die het niet lezen, haal ik van de lijst af. Wat heb ik nou aan mensen die het niet openen?
Nu wordt wel eens de suggestie gewekt door mijn volgers dat ik een zelfhulpauteur ben. Dat ben ik niet. Dat wil ik niet zijn en dat ga ik ook nooit worden.
Ik ben geen zelfhulpgoeroe. Geen liefdesdokter. Geen motivator. Geen coach. Ik gebruik mijn kunst om je aan het denken te zetten, om je minder alleen te laten voelen, om je te vermaken en je soms te confronteren. Maar vooral ook om mezelf te vermaken en te redden van de somberheid. Om de wereld beheersbaar te houden in mijn hoofd. Alle indrukken, alle informatie, alle gevoelens. Ik gebruik mijn teksten niet als dagboek. Het is meer dat ik de wereld door een tomson darko-filter haal en er iets anders uitpers. Schrijven voelt als ademen. Ik observeer en deel. Ik heb niet de waarheid in pacht. Ik heb niet de intentie om jouw leven efficiënter te maken of je op een andere manier naar jezelf te laten kijken in de spiegel. Ik troost slechts door mijn woorden te delen…
Ik ben geen goeroe. Ik ben een trooster.
Volgende keer ga ik het hebben over de prijs die ik qua mentale gezondheid moest betalen voor mijn levensstijl.
