We krijgen wat we toestaan
Hoe we denken over onszelf
Hoe anderen ons zien
We moeten de woorden negeren
De stemmen tot stilte manen
Zodat we kunnen luisteren. Naar onszelf. Waar echt de grens ligt. Zodat we ons kunnen verweren.
We krijgen wat we denken
Het kleurt ons brein
Hoe we de wereld zien
Als een zonnebril op onze ogen met een filter genaamd ‘ons gevoel’
Als je treurigheid wil zien, zie je treurigheid
Als je angst wil zien, zie je overal wanhoop
Als je mij wil zien, zie je een fantasie
Zij zien ons ook. Met hun veroordelende ogen.
Met hun liefkozende woorden. Maar de toon verraadt alles.
Ze hebben te hoge verwachtingen. Zodat wij ze kunnen teleurstellen.
Want dat is blijkbaar waar wij voor op aarde zijn gezet
Ik stel je graag teleur. Als dat je geruststelt.
We moeten ze negeren
Niet aan ze denken
We zijn niet wie we zijn dankzij hun, maar ondanks hun
We hebben hun mening niet nodig. Hun goedkeuring zegt me helemaal niets.
Ik heb mezelf. Mijn eigenwaarde. Mijn eigen standaard.
Ik ben in competitie met mezelf. Niet met jou, of jou of jou.
Maar, met mezelf
Ik laat ze tot stilte komen in mijn hoofd
Het kost me moeite
Maar ze houden langzaam op met op mij in praten hoe zij de wereld zien. Via hun gekleurde bril. Met hun angsten. Met hun onzekerheden. Met hun dromen. Met hun twijfels. Met hun ambities.
Zwijg. Alsjeblieft.
Houd je mond. Doe het.
Zwijg gewoon.
Want ik moet luisteren. Naar mezelf. Naar wat ik wil, wat ik voel, wat ik wil doen.
Ik moet me verweren. Me niet op de kop laten zitten.
Dus zwijg.
Alsjeblieft.
We krijgen niet wat we verdienen. We krijgen wat we toelaten.
