Als ik even kritisch mag zijn op mezelf. Het boek Vrouwen die Charlie haten is meer een idee-roman. Het heeft niet echt een duidelijk plot. Zelfgroei staat centraal. Charlie die zijn fucked up neukertje Ria opzij zet en besluit dat hij gewoon een baan moet nemen in plaats van de toekomst uitstellen.
Het blogverhaal Digital love in boekvorm gieten was voor mij een manier om al mijn webshop-fouten van een jaar eerder te herstellen. Qua beleving. Qua omzet. Qua afhandeling van de bestellingen. Maar vooral er achter komen of mensen bereid waren om te betalen voor mijn woorden. Ik onderschatte mezelf toen nog steeds.
Ook wilde ik er graag er iets fysieks van maken van die blogreeks. Ik ben blij met wat Digital love is geworden. App-gesprekken tussen twee intense mensen. Wist ik veel dat het zou werken als verhaalvorm.
Het werkte.
De inhoud is heftig. Ik heb me lang geleden voorgenomen om geen censuur te plegen op mijn eigen teksten. Als ik lul of kut wil schrijven, doe ik dat. Als ik vind dat een personage van choke-seks houdt, doe ik dat. Als ik vind dat een personage schijt in het bad, zet ik dat er neer.
Helaas ziet de buitenwereld dat soms anders.
Het bedrijfje dat me helpt met het drukken van mijn boeken was zo onder de indruk van de cover van Matthieu, dat ze Digital love als promo naar een potentiële klant stuurde.
Die wilde na het zien van het boek geen zaken meer met ze doen. Die vond de inhoud zeer shockerend en zeer ongepast.
Hij is niet de enige.
De algoritmes van Facebook en Instagram vinden mijn werk shockerend en ongepast.
Je hebt een optie in Instagram om je webwinkel te koppelen aan je Instagram account. Die van mij wordt al jaren geweigerd.
Waarschijnlijk omdat de bots van IG mijn site scannen en woorden tegenkomen als neuken, tieten, drugs, feesten en weet ik veel wat.
Dat kunnen die anti-vrouwelijke-tepel-bedrijven niet aan.
Ik denk dat 2/3 van mijn Facebook-ads zijn geweigerd door Facebook wegens de expliciete inhoud van mijn teksten.
Ze willen me muilkorven.
Nou ja. De AI van Facebook wil me muilkorven. Wat het nog treuriger maakt.
Daarom speel ik niet mee met hun regeltjes. Daarom blijf ik zo hameren om me via mail te volgen. Daar kan niemand me muilkorven.
Nou ja.
Behalve dan de spam-problemen.
Sorry als het mailtje voor het bestellen van Ze volgt me niet terug in 2018 in je spam terecht kwam en je zo een handtekening van mij hebt gemist.
Hoe zit dat?
Om mails naar duizenden mensen te sturen heb je een maildienst nodig. Die zorgen ervoor dat mijn mailtjes met een soort kentekenplaat in je mailbox belanden. Deze kentekenplaat is belangrijk. Zo weet hotmail of gmail of je studentenmail dat ik geen spam ben.
De servers van die maildienst waar ik bij zat werden gevlagd voor spam. Blijkbaar had iemand anders via hun spam zitten versturen. Dus iedere klant die via hen een mail verstuurde, werd als SPAM gezien. En als je gevlagd bent voor spam, nemen alle diensten dat automatisch over.
De maildienst zei na weken onderhandelen dat de restricties waren opgeheven en iedereen weer vrij kon mailen.
Dus niet. Mijn mailtjes bleven regelmatig in de spam terecht komen. Blijkbaar werd mijn domeinnaam nog steeds gekoppeld aan spam.
Dat heeft me drie jaar mailproblemen gekost. Ik ben een paar keer geswitched. Nieuwe domeinnamen genomen. Alles.
De problemen bleven.
Daarom zit ik nu op darkomail.nl. Tja.
Spam-probleem is wel opgelost.
Thank god.
Werd ik toch bijna gemuilkorfd door mijn eigen mailadres.
Terug naar Ze volgt me niet terug.
Ik wilde er heel graag een rond verhaal van maken. Op de een of andere manier vind ik het ingewikkeld hoe ik een verhaal moet laten eindigen. Terwijl dat natuurlijk de essentie is van een verhaal: begin, midden, einde. Dit is trouwens ook de essentie van het leven.
Haha. Geestige observatie. Anyhow.
Ze volgt me niet terug is een conceptueel verhaal. Ik had een paar duidelijke thema’s in mijn hoofd die ik wilde vertellen.
Max die de liefde van zijn leven verliest en besluit om haar online te volgen. Lekker te voyeuren.
Ik probeerde liefdesverdriet in de 21ste eeuw te verwoorden. We worden overal geconfronteerd met onze ex-geliefden online. Via suggesties, via Spotify-playlisten, als die ander Telegram installeert, via foto’s van gezamenlijke vrienden op Facebook.
Al die data die maar aan elkaar gekoppeld wordt met mensen die we liever niet meer zien en dan voor ons verschijnen… Het is horror.
Ik geloof zelf niet zo in eind goed al goed-verhalen. Liever eind slecht al slecht. Daarom loopt Ze volgt me niet terug ook niet helemaal goed af. En ook weer wel.
In het boek De belofte van Pisa strijden twee vrouwen om de hoofdpersoon. Op het eind duiken ze alle drie met elkaar in bed.
Ja.
Geil.
Dat zou Tomson Darko nooit in zijn verhaal opschrijven.
Ik laat Max gewoon in de kast kijken naar hoe twee vrouwen met elkaar bezig zijn. De een is de liefde van zijn leven maar wil hem niet, de ander wil hem graag maar hij haar niet.
Pijnlijk en erotisch tegelijkertijd. En geiler.
Mijn boek eindigt met de zin: ‘Ik mis je en tot nooit meer ziens’.
Ik heb eens gelezen dat een goede roman het hele plot samenvat in de eerste alinea.
Ik vatte mijn boek samen in de laatste zin.
Ik zeg nog geen ‘ik mis je en tot nooit meer ziens’. Volgende week zaterdag het vervolg.
Liefs,
Tomson
