Hey jij,
Ik wilde dat ik tijd kon vastpakken met mijn hand. Zodat ik ermee kon dansen, in de lucht, alsof zwaartekracht niet bestond.
Ik wou dat ik tijd op pauze kon zetten, zoals ik een videoband vroeger stilzette. Met van die pauzestrepen in beeld.
Ik zou willen dat mijn kwartiertjes gewonnen tijd voelden als het speelkwartier op de basisschool vroeger. Dat leek zo lang te duren…
Ik wilde dat ik mezelf tijdelijk op stand-by kon zetten. Hibernate-modus. Ik installeer mezelf wel even in de hoek op een stoel. Let vooral niet op mij. Ik ga even in zit-by. Wek me maar over een dag of twee, als dit ellendige gevoel eindelijk voorbij is.
Tijd kan zo repetitief aanvoelen. Als ik voor de spiegel sta met een tandenborstel in mijn mond. Alweer.
Tijd kan zo afwezig zijn, als je de hele dag met iemand in bed ligt en al je normale rituelen niet meer bestaan.
Tijd kan zo lang duren, in blessuretijd. Terwijl je favoriete team een te kleine voorsprong verdedigt. Zoals Ajax – Tottenham Hotspur. Ik rouw nog steeds.
Alcohol, dat is een middel dat tijd kan beïnvloeden. Het kan slaap uitstellen. Nachten verlengen. Avonden laten verdwijnen en ochtenden zo beroerd laten voelen.
Net als koffie. Koffie kan de ochtend zo zichtbaar laten smaken, starend uit het raam naar de blauwe lucht. Nippend.
De wekker vertelt me elke ochtend weer bij het openen van mijn ogen hoeveel tijd er is verdwenen, sinds ik er voor de laatste keer naar keek voordat mijn ogen dichtgingen.
Sommige dromen voelden aan als een eeuwigdurend avontuur. Terwijl mijn Fitbit slechts 30 minuten REM-slaap had geregistreerd.
Zou tijdsbeleving in een droom het tijdsgevoel zijn in het hiernamaals?
Er is een truc die ik kan toepassen als de droom een kant op gaat die ik niet wil. Ik maak mezelf dan wakker, door op mijn ogen te concentreren, door ze te willen openen. En dan word ik wakker. Soms in een nieuwe droom (ha, gefopt in mijn eigen droom). Vaak word ik wakker in mijn slaapkamer in het donker.
Ik wilde dat ik deze truc ook andersom kon toepassen. Staand in een te overvolle trein. Even op mijn ogen concentreren en ik beland in een droomwereld.
Tijd is een schijnvertoning. Het is maar net op welke snelheid de VHS-band in ons hoofd het allemaal opneemt.
Op woensdagmiddag liet ik tijd verdwijnen met mijn legobouwwerken waar ridders, piraten, een brandweerwagen en een vliegveld in hetzelfde universum samenleefden. Maar ik was slechts de maker van deze wereld. Niet het avontuur zelf. Ik was niet een poppetje.
Ik wil niet de hoofdrol spelen in mijn eigen verhaal. In mijn eigen leven. ‘Creëer je eigen leven’, zeggen ze. ‘Volg je dromen.’ Maar waarom eigenlijk?
In de tv-serie Westworld zijn de personages de hoofdrolspelers in hun eigen fantasie. Ze reizen naar het Wilde Westen toe, waar robots (die eruitzien als mensen, zo denken en zelfs zo voelen) een voorgeprogrammeerd leven leiden. Maar ze reageren wel op wat jij met ze doet. De bezoekers van dit pretpark beroven banken, redden gevangen meisjes, neuken hoeren en tuigen de robots af. Ik benadruk nogmaals: robots die er dus uitzien als echte mensen. Die niets terug kunnen doen. Weet je hoe deze serie afloopt? De robots zijn tientallen jaren van vernedering zat: ze komen in opstand tegen hun eigen makers en bezoekers. Ze breken het hele pretpark af.
Zoals de dino’s in Jurassic Park het park afbraken…
Het scheelt dat ik lief was voor mijn legopoppetjes. Die hadden nul reden om in opstand te komen.
Maar ik vrees, als Westworld als pretpark echt bestond, dat ik me ook ging bezatten, hoertjes ging neuken, banken ging overvallen en mensen ging aftuigen. Want er was namelijk geen consequentie. Dat hele Westworld was een vrijstaat om je meest duistere behoeftes te vervullen. Alles stond in dienst van jezelf. Van je eigen geluk. Je eigen verlangens. Sommige bezoekers vertoefden jaren in dit park. Dit waren vooral de mensen die het konden betalen. Als escapisme voor de puinhopen van hun echte leven. De serie speelt mooi met het idee of deze personages nog wel grip hebben op de realiteit, als je in een fantasiewereld leeft.
Zoals mijn vraag aan mezelf: of ik wel grip heb op tijd? Tijd is niet echt. Zelfs de digitale wekkers in ons huis stellen de secondes af op de frequentie van het stroomnet. Als de frequentie door werkzaamheden of een storing hoger of lager is, klopt de tijd niet meer op de klok.
Wie weet nou of een seconde een seconde is? Wie meet zoiets? Wie heeft bepaald: DIT IS EEN SECONDE. Geen milliseconde meer of minder? Als we tijd allemaal zo anders beleven…
Wat me doet afvragen: wie draait mijn zandloper om? Wie windt mijn klokje opnieuw op? Zodat ik mijn leven kan herbeleven, maar dan sommige momenten versneld en andere momenten enorm vertraagd. Ik, als de gast met de afstandsbediening. Ik hoef niet mijn eigen droom te leven. Dan weet ik al hoe het gaat aflopen. Wat is daar nou leuk aan? Dat maakt het leven juist zo spannend en mysterieus: de onvoorspelbaarheid. Waar ben ik over tien jaar? Waar ben ik morgen? Ik ben niet de hoofdrolspeler. Ik ben de getuige. De tv-kijker. Naar een film genaamd: Mijn leven. Vooruitspoelen. Op pauze zetten. Teruggaan.
Met die hand op de volgende knoppen.
Play. Forward. Rewind. Stop. Stand-by.
Liefs,
Tomson
