Als een wat gesloten afstandelijke pleaser is het moeilijk om de onuitgesproken verwachtingen van anderen te stillen.
Het is niet dat ik een hekel had aan wat ik als werk op kantoor deed. Het was fijn om ergens goed in te zijn, in mensen helpen,
Maar het voelde voor mij ook vaak leeg aan. Het was alsof ik mijn ware roeping aan het negeren was en mezelf elke dag voor de gek hield als ik het kantoor weer binnen wandelde. Tijd die ik ook had kunnen gebruiken om al mijn energie in een kunstproject te stoppen..
Het maffe is, als ik uitsprak wat mijn doel was, dat mensen hun eigen angsten op mij gingen projecteren. ‘Lijkt me ook wel saai zo alleen…’, ‘je hebt geen zekerheid’, ‘dan is het geen hobby meer’.
Maar… Het is mijn roeping. Mijn obsessie om te creëren en dat te delen. Dat is wel even iets anders dan een webshopje beginnen en antieke spulletjes verkopen.
Wat is een artiest die zichzelf niet promoot?
Wat is een kunstenaar die aan niemand laat zien dat die iets gemaakt heeft?
Ik vind het een ingewikkeld iets, mezelf en mijn kunst promoten. En dat voor iemand met een marketing achtergrond. Het is toch een beetje een presentatie geven voor je eigen familie. Dat is enger dan voor 100 onbekenden staan.
Althans.
Dat heb ik dan.
Het voelt snel arrogant aan. Als een verkoper aan de deur. Maar ook kwetsbaarder. Het komt uit mijn diepste ziel wat ik gemaakt heb. Het gaat niet per se over mij, maar ook weer wel.
Een echt goede verkoper weet waar de pijn zit van de klant en presenteert zijn of haar product als de oplossing.
Maar hoe kunnen mijn woorden nou een oplossing zijn voor jouw pijn? Ik heb zelf niet eens een oplossing voor mijn pijn, behalve het opschrijven.
Maar misschien zit daar het verschil tussen mij en zelfhulp goeroes. Ik doe niet alsof ik het medicijn heb voor een beter leven. Ik denk dat in herkenning meer troost zit. Het heelt niet direct onze wonden, maar we voelen ons niet meer zo alleen. Ik hoop dat mijn woorden mensen even minder eenzaam laat voelen. Dat ze via mijn woorden iets over zichzelf leren. Een nieuw inzicht. Wat troost.
Ik ben geen therapeut. Geen psycholoog. Gewoon een schrijver.
Er is zo’n mantra. Volg je passie.
Wat sowieso economisch gezien onmogelijk is. De industrie in muziek, kunst, literatuur is veel te klein om alle mensen met zo’n passie werk te bieden.
Ik denk ook niet dat het een goed advies is.
Passies doven uit….
Ik heb een obsessie om wat ik om me heen zie – mijn melancholische bril – te vertalen in verhalen. Om die melancholie opnieuw op te roepen. Zoals Lana del Rey haar Summertime Sadness blijft oproepen in alle muziek die ze maakt.
Ik ben niet heel goed in taal. Grammatica is iets wat ik niet heel goed kan. Ik mis een bepaald gevoel. Een bepaald gen voor taal logica. Maar daar valt mee te leven. Door bijvoorbeeld korte zinnen te schrijven. Dat leest sowieso fijner dan van die hele ingewikkelde arty achtige prachtig uitgebalanceerde zinsconstructies met corpulente woorden die niemand snapt. En hulp te vragen van taalnazi’s.
Eigenlijk doet het er helemaal niet toe dat iets fout gespeld is. Het gaat er in het leven om te ontdekken wat de ander nou bedoelt. De kunst van de ander begrijpen. Dus, de mensen die met een bepaald toontje vertelden dat ik een spelvout had gemaakt, nodigde ik uit om mijn teksten te corrigeren. Win-win.
Om beter in taal te worden ben ik journalistiek gaan studeren. Later heb ik werk gevonden in het communicatievak. Ik hield al die kantoordagen vol door het te zien als training. Ik was continu mijn vaardigheden aan het trainen. In overtuigingskracht. In het maken van teksten voor specifieke doelgroepen. In het goed worden in marketing. In het uitwerken van creatieve oplossingen en daar draagvlak voor vinden.
Succes komt niet aanwaaien. Het is deels geluk. En geluk kan je afdwingen. Door het veel te doen. Te falen. Te leren. Opnieuw te doen. Tot ze me niet meer kunnen negeren.
Net zoals ik niet geloof in succes. Het is een heel vaag woord. Bepaal je eigen maatstaven van geluk. Ja toch?
Ik heb liever 1.000 fanatieke lezers dan een miljoen volgers die me af en toe voorbij zien zoeven op hun social media tijdlijn.
Of zoals Robert Smith van The Cure zei: When I was young I always dreamed of having a group that was adored by few and ignored by the rest of the world, like Nick Drake.
Daar droom ik nog steeds van. Begrepen worden door een klein clubje mensen. Genoeg mensen die voor mijn werk willen betalen, zodat ik dit de hele dag door kan doen.
Volledig autonoom zijn om kunst te maken. Niet door een miljoen mensen. Maar een paar duizend is genoeg. Zelfs een minimumloon vind ik genoeg.
Ik weet niet of het gaat lukken. Maar ik zit hier niet voor mijn korte termijn geluk. Dit is een marathon. Als ik vandaag besluit om te gaan tennissen, ga ik niet morgen Wimbledon al winnen. Het is altijd lange termijn. Geduld. Discipline. Trainen. Geluk. Routine. Mindset.
Ik hoop dat jij ook bij me blijft.
Ik ben met zoveel gave dingen bezig voor de komende jaren. Ik kan niet wachten om het te delen.
Dankjewel voor lezen.
Uit de grond van mijn hart.
