Hey jij,
Ik ben inmiddels 2,5 maand dagelijks aan het mailen! Ondertussen zijn we met iets meer dan 100 trouwe lezers. Al feliciteerde een nieuw lid (Paulina) zichzelf afgelopen week met ‘nu hoor ik ook bij de sekte’. Haha. Wat op zich logisch is met de naam psychokiller.. Al noem ik het zelf liever m’n lezende cult.
Dat dagelijks e-mailen en schrijven is volledig nieuw voor mij.
Vandaar dat ik al mijn inzichten tot nu toe met je ga delen. Niet letten op spelfouten. Deze opsomming komt direct uit mijn aantekeningen mapje op mijn laptop.
– ’s Ochtends ben ik het meest geconcentreerd en is de beste schrijftijd.
– Ik moet timers zetten om pauze te houden. Zonder op tijd pauze te nemen ben ik einde van de week niks meer waard. Doorgekookt en aangebrand.
– Door mezelf te verplichten om twee tot drie weken over hetzelfde thema te schrijven bereik ik dieptes en inzichten die ik niet voor mogelijk had gehouden. Mijn hoofd maakt connecties met dingen: wow. Boeken die ik had gelezen. Herinneringen. Suf onthouden feitjes die opeens in een nieuw interessant daglicht komen te staan en dan juist niet meer suf zijn.
– Ik ben er nog niet uit of ik deze thema-teksten verspreid over de maanden moet aanbieden aan mijn cult of ze tegelijkertijd in een week moet uitserveren.
– Ik vind het heerlijk om een paar weken lang essays te schrijven over bijvoorbeeld het lijden, ons zelfbeeld en hoe het onbewuste zich laat zien. Ik vind het heerlijk om een paar weken lang een nieuwe fictie verhaalreeks te schrijven over bijvoorbeeld Morris.
– Ik wil experimenteren met korte spraakberichten van twee à drie minuten waar ik een korte handige tip geef over bijvoorbeeld een paniekaanval, liefdesverdriet of zelfhaat. Maar het mag niet ruiken naar goeroe-praat. Eerder een vriend die uitlegt wat ook kan helpen.
– Ik kan beter na de lunch wandelen dan einde van de dag. Na de middagwandeling kom ik met frisse energie terug. Einde van de dag ben ik te gaar en ontspant de wandeling minder.
– Ik heb de meest effectieve schrijfflow ooit gevonden. Eerst anderhalf uur schrijven met pen in mijn notitieboek. Daarna meteen uitwerken op de computer. Een paar weken later nog een keer doorlezen en wijzigingen aanbrengen. Daarna doorsturen naar mijn taalnazi’s. Ik heb nog nooit zo weinig tijd verloren aan mijn teksten. Als ik zo doorga kan ik elk uur een mail de deur uit doen.
– Eén op één gesprekken met m’n cultvolgers inspireren me voor nieuwe schrijfonderwerpen. Niet alleen dat. Het is een verrijking van mijn leven. Misschien kan ik ze in de toekomst ontmoeten. Maar ik ga het niet een fandag noemen. Dat kan mijn verlegenheid niet aan.
– Sinds ik gedeeltes van mijn dagelijkse mailteksten op Instagram zet, is geen enkele post boven de 1.000 hartjes uitgekomen. Hilarisch. Maar het doet me echt niets. Mijn captions hebben zoveel meer diepgang gekregen dan klassiekers als ‘ik zat net aan mijn tepel en nu is die stijf’.
– Ik verlies daardoor meer IG-volgers dan erbij komen. Maar degene die erbij komen, voelen mijn teksten meer. Liever één lezer die mijn woorden volledig snapt dan 100 zombie-scrollende volgers die nooit een boek van me gaan lezen of een mailtje van me willen ontvangen.
– Ik snap helemaal niets meer van Facebook. Ik heb 22.000 volgers. Maar of ik nu een foto, een korte tekst, een lange tekst, een vraag of weblinkje deel. Max 1.500 mensen zien de post. Of iedereen is van FB verdwenen, of FB wil echt dat ik ga betalen om mijn volgers te bereiken. Ik denk dat laatste, want de promoot knop wordt elke week groter en groter in mijn scherm.
– Vreemd: nieuwe mensen ontdekken me via Spotify. Ik steek echt 0 energie in mezelf ‘verkopen’ op deze podcasts-apps. Scheelt dat ik spraakberichten maak ipv nietszeggende bn-er interviews of anderhalf uur dom gelul met een sidekick.
– Veel mensen zeggen op me te willen abonneren, maar stellen die keuze blijkbaar toch uit. De psychologie van een aankoop doen ontgaat me totaal. Het is ongrijpbaar en ik heb geen flauw idee aan welke knoppen ik moet zitten om ze over te halen.
– M’n dagelijkse mail abonnement promoten werkt minder op social media. Het werkt beter via mijn wekelijkse mails. Als je de moeite neemt om elke woensdag mijn woorden te lezen, dan kan je wellicht ook mijn dagelijkse mails aan. Dat zijn de mensen die ik zoek en kan helpen met mijn woorden.
– Nu mijn wekelijkse fictie blogreeks op psychokiller.eu is weggevallen, weet ik nog niet zo goed hoe ik mijn boeken aan de man kan brengen. Ik heb wel wat ideetjes. Wellicht deze zomer mee experimenteren.
– Ik zou het liefst elke 14 maanden een nieuw boek uitbrengen. Om mezelf te dwingen om nieuwe kunst te blijven maken in plaats van in het oude te blijven hangen. Ik houd ervan om vooruit te gaan. Ik zou een Vrouwen die Charlie haten nu totaal niet meer kunnen schrijven. Ik ben met andere onderwerpen bezig. Andere dieptes aan het verkennen. Commercieel gezien waarschijnlijk een blunder. Als mensen Charlie willen, geef ze Charlie. Maar ik doe het niet voor de poen. Ik doe het om mijn boodschap te blijven delen met de wereld. Elke keer op een andere manier.
– Ik begin aan te veel boeken lezen tegelijk… Ze inspireren me allemaal en laten me verlangen naar nog meer nieuwe boeken. Maar uitlezen is wel zo fijn voor de schrijver en voor mezelf. Ik moet vaker inhaaldagen inlassen om boeken uit te lezen.
– Ik kan op sommige dagen de angst moeilijk loslaten dat dit allemaal wat ik aan het doen ben niet lukt. Mijn hoofd is dan al bezig met mijn LinkedIn-pagina updaten. Iets waar ik buikpijn van krijg. Op andere momenten is de angst totaal afwezig en maak ik mezelf high door de dopamine-shots van fantastische teksten schrijven en delen met de wereld.
– Ik zeg regelmatig: ik heb geen flauw idee wat ik aan het doen ben. Ik doe ook maar wat. Maar een volger (die alles van me leest en beluistert maar nog steeds geen dagelijkse abonnee is, hoe dan?) zei toen terug: volgens mij weet jij heel goed wat je aan het doen bent. Nu heb ik een identiteitscrisis.
– Ik ga meer afwisselen met de lengte van mijn teksten. Kort en lang. Dit geeft een beter ritme in de week. En het is goed voor mijn schrijfafwisseling. Een korte tekst is een andere manier van schrijven en denken dan een fijn betoog houden van 1.500 woorden.
– Ik voel me op IG-stories een propper in Salou. Mensen continu verleiden om mijn kroeg te bezoeken. Hier een spraakberichtje. Daar een blogbericht. Hier een petje.af abonnement. Daar een wekelijkse mail. Ik voel me er een beetje vies bij.
– Niks mis met elke dag nieuwe kunsten delen. Wie het niet meer wil zien, ontvolgt me maar. Dit is wat ik doe. Elke dag iets nieuws maken en dit laten zien. Als ik hiermee stop, kan ik net zo goed gelijk mijn LinkedIn-pagina updaten en een betekenisloze kantoorbaan gaan zoeken.
– Is dat een emotie? Me vies en geweldig tegelijk voelen? Een propper en een arrogante dit-is-wat-ik-maak-dus-fuck-you-kunstenaar? Wellicht.
– Mijn cult geeft me enorm veel energie en inspiratie om nieuwe fictie-reeksen mee te delen. Laat maar zeggen teksten die de potentie hebben om er later een boek van te maken en uit te brengen.
– Iemand noemde me op IG na het beluisteren van mijn spraakberichten zelfingenomen. Ik zou haar anonieme dm (uiteraard anoniem) moeten uitprinten en elke dag voor het schrijven gaan hardop moeten voorlezen en er heel hard bij moeten lachen. Zelfingenomen lachen welteverstaan.
– Ik zou wel meer zelfingenomen mogen zijn overigens.
– Natascha kan het niet aan dat ik elke dag een mail om 11.55 uur stuur. Haha. Ik had het liever 11.57 uur gestuurd, maar dat kan mijn mailprogramma niet aan. 3voor12 klinkt toch meer apocalyptisch dan 5 voor 12.
Tot morgen.
Liefs,
Tomson
