Hey jij,
Ik ben wat laat voor deze zondag. Ik wist niet zo goed wat ik moest typen. Tot ik net klokslag 20.00 uur tot een inzicht kwam voor een tekstje. Ik heb het gelijk opgeschreven met pen en daarna uitgewerkt op de laptop (nerd-alert).
Ik kwam al snel tot de conclusie dat deze tekst niet over jou gaat, maar over anderen. Dus ik heb ‘m omgebouwd tot Instagram-post. En nu slaat het nergens meer op om dit naar jou te e-mailen. Maar ik ga ‘m ook (nog) niet op social media zetten. Dus ik voeg ‘m toch maar hieronder toe. En de mensen op Instagram wachten maar even.
Ik zie jou lieve vreemdeling, namelijk als mijn belangrijkste lezer. Iemand aan wie ik eerder dan aan wie dan ook mijn teksten en inzichten kan delen. Dat geeft zo’n bevrijdend gevoel. Het maakt me scherp, maar ook losser. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Zo niet, sorry. Het is echt zondagavond. Mijn hoofd voelt momenteel aan alsof er heel veel watten in zijn gestopt via mijn twee oren (en misschien ook via mijn neus).
Nu mijn tekst van 20.00 uur. Als je een spelfout ziet, negeer het. Als je dat niet kan, bijt in je mouw vreemdeling.
Geen schaduw zonder zon (werktitel)
Ik weet hoe alleen en heftig het aan kan voelen. Ik was daar ook. Het voelde niet alleen uitzichtloos. Het was alsof je niet meer bestond, terwijl je wel nog steeds ademde. Ik weet dat mijn woorden talloze mensen hebben getroost en hebben geholpen. Dat mijn werk een klein beetje licht bracht in de duisternis. Ik weet het. Want ik krijg al jaren ontelbaar veel dankbare reacties via e-mails, dm’s en zelfs per post.
Ik weet ook dat als mensen zich weer beter voelen, ze liever niet meer denken aan dat wat was. Dat snap ik. Morgen klinkt (weer) leuker dan vandaag. Dus ze vergeten. En als er een tekst van mij in hun inbox of tijdlijn verschijnt, klikken ze het weg of ze ontvolgen me. Ik begrijp het! Ze willen het niet meer voelen…
Maar, weet je wat het is? Ik verdwijn niet. Je kan Tomson Darko vergeten, maar ik adem nog steeds. Sterker nog: Ik verspreid meer woorden dan ooit tevoren.
Net zoals jouw verleden niet weg is. Dat bestaat ook nog steeds. Je bent zelf het levende bewijs daarvan. Alles wat je mee hebt gemaakt is dat wat je nu bent. Net zoals je dromen en ambities zijn wie je nu bent. Je bent vroeger en morgen tegelijkertijd.
Dus. Je kan de littekens bedekken. Je kan je ervoor schamen. Je kan het weg laten werken door een of andere wonderdokter.
Of je laat het zien aan de wereld. Sta voor wie je was en wie je nu bent geworden.
Mijn woorden zijn littekens van de gevoelswereld van vele mensen. Klik op het hartje als dat ook voor jou zo is. Of ontvolg me als je me wil vergeten. Maar ik ga niet verdwijnen. Daar zou je me toch echt voor moeten vermoorden. Net zoals je alles en iedereen uit je verleden zou moeten vernietigen om dat gedeelte van je bestaan te laten wissen.
Geen schaduw zonder zon. Net zoals de zon duisternis om zich heen nodig heeft om helder te kunnen schijnen.
