Hey jij,
Ik reduceer mezelf graag tot een biologische machine. Liefde is niets meer dan wat aangemaakte stofjes die ons tijdelijk in een manische bui brengen. De verminderde eetlust. De vlinders. Het obsessief denken aan de ander. Het gevoel van exclusief willen seksen. Allemaal trucjes van moeder natuur. Allemaal dienend tot een doel: tijdelijke verbondenheid om je voort te planten.
Wellicht wil ik het wel zo zien als antwoord op de naïeve dromers die geloven in Disney-sprookjes. Prinsen op het witte paard. De “ware”. Soulmates. Tweelingzielen.
‘Denk eens rationaal na’, denk ik dan. ‘Ontmoetingen zijn slechts een samenloop van miljoenen omstandigheden. Er is niets magisch aan!’
Ik word er óf enorm rebels óf enorm oppervlakkig van. Dan knik ik mee met de dromer, zonder dat ik er iets aan toevoeg of het verhaal bestrijd.
Maar misschien ben ik wel jaloers op hun beleving van de wereld.
Gelovigen kunnen de aanwezigheid van god voelen bijvoorbeeld. Hoewel elke ervaring die we hebben slechts een gedachte van ons bewustzijn is en hoewel elke emotie ontstaat in ons hoofd als een gedachte, voelen ze het wel echt. Zij voelen iets wat ik niet voel.
Ik ben er jaloers op.
Dat is dat streepje dat de dromers, de naïevelingen en de gelovigen voor hebben op de rationele pessimisten van deze wereld. Want hoeveel argumenten ik ook verzin tegen de dromer, ik kan ze niet het gevoel afpakken dat ze het zo beleven zoals ze het beleven.
De verliefde persoon voelt de passie branden in zijn of haar lijf. Of het nou biologie is of het spirituele lot. Ze voelen het!
Tegen zo’n ervaring valt niets in te brengen.
Ik weet niet of ik de volgende gedachte met je moet delen. Of ik dan niet iets afpak van de dromers en wat romantiek teruggeef aan de denkers zoals ik.
Maar ik doe het toch.
Ik hoop dat we onze gevoelens meer kunnen benoemen zonder ze te proberen te rationaliseren. Want de dromer rationaliseert ook.
Spirituele verbondenheid, de ware of soulmates zijn ook vormen van rationalisme. Je probeert de denker te overtuigen dat zoiets bestaat.
Maar als je het hebt over spirituele ervaringen en die aan me beschrijft, dat begrijp ik je volledig en kan ik er niets tegen inbrengen.
‘Tuurlijk is hij niet “de ware”. Maar zo voelt het wel.’
Ja. Dat snap ik.
‘Tuurlijk ben ik niet de Messias. Maar het voelde wel even alsof de waarheid van het universum zich aan mij openbaarde tijdens die ene drugstrip.’
Wauw. Wat bijzonder.
‘Alsof alles in onze levens is gebeurd om nu hier bij elkaar te komen. Alsof eindelijk alles op zijn plek valt. Alsof het zo moest zijn.’
Ja. Alsof! Dat snap ik.
Dat woord begrijp ik beter dan ‘het is zo’.
‘Alsof’ is voor mij meer dan genoeg om mee te gaan in iemands droomwereld.
Dat begrijp ik beter dan: ‘Hij is de ware! We zijn meant to be. Het staat in de sterren geschreven. Oooh kut. Nu heeft die me verlaten. Maar ik blijf altijd wachten. Want we moeten op een dag weer bij elkaar komen. Want we zijn voorbestemd. Ik wacht op!’
Dan denk ik: Gijzel jezelf niet zo. Maak het niet groter dan het is.
Maar misschien doe ik met mijn ‘alsof’ theorie nog steeds te veel afbreuk aan de dromers. En is de oplossing dat ik juist meer moet dromen.
Een dromer zei eens tegen mij: ‘Als je al je gevoelens afbreekt tot iets wetenschappelijks of iets biologisch, halen we de magie van het leven weg.’
En ik zei toen: ‘Maar als we er iets magisch van maken, maken we het ons zo moeilijk als het niet gaat zoals we willen dat het gaat. Omschrijf het als een magische ervaring, dan kan niets of niemand dat tegenspreken.’
De dromer antwoordde: ‘je maakt het weer zo rationeel. Alsof jij niet droomt.’
Nou…
Daar heb je me.
Ik droom ook.
Tegen het naïeve af.
Over spirituele verbondenheid met mijn lezers. Met jou vreemdeling.
Als ik schrijf ‘pijn in mijn hart’, dan voel jij ook een oude pijn, in het hart. Als magie. Ook al is dat het niet. Ik activeer slechts via een paar woorden een circuitje in je hoofd. Waarschijnlijk.
Toen kwam ik tot een schokkende conclusie: ‘Ik ben een dromer en denker in één.’
Alsof mijn brein weigert een keuze te maken.
Als een dans.
De dromer antwoordde toen: ‘Zijn we dat niet allemaal? Denkers en dromers in één?’
Reply.
Liefs,
Tomson
