|
Hey jij, Sinds wanneer ben ik zo serieus geworden? Zo serieus dat ik me mijn eigen stommiteiten en fouten niet kan vergeven? Waarom wind ik me zo op over mijn eigen gepruts met woorden? Op mijn reactie op vreemde, onbeschofte verzoeken van half-vreemden?
Waarom maak ik me zo druk om andermans gedrag? Waarom hecht ik zoveel waarde aan de meningen van anderen? Alsof ik een rechter ben, die continu een oordeel moet uitspreken over wat anderen doen en vinden.
Waarom ben ik zo serieus geworden? Zo serieus dat ik bij elke uitgesproken twijfel van mijn vrienden een advies probeer te formuleren hoe zij moeten leven. Alsof ik een orakel ben.
Wat maakt mij zo onzeker als vreemde ogen langer naar mij kijken dan gebruikelijk is? Wat zien zij wat ik niet wil dat ze zien?
Waarom stap ik toch met zoveel zorgen mijn bed in? En waarom word ik zo moe wakker met de gedachte: ik wou dat deze dag nu al voorbij was?
Waarom bel ik haar niet gewoon op?
Ik mis haar stem. Haar mening. Haar avonturen. Haar complimenten. Alleen als ik haar bel, betekent dat dat ik ook moet antwoorden op haar vragen. Vragen waar ik geen antwoord op heb, want ik maak niets meer mee.
Sinds wanneer ben ik zo verhaalloos geworden?
Ben ik echt zo bang om te zeggen wat er uit mijn hart komt? Of twijfel ik juist als mijn hart spreekt? Kan mijn gevoel wel de waarheid vertellen over wat ik echt wil?
Ik weet het antwoord wel. Ik voel de laatste tijd niet zoveel. Ik voel me als Mearsault in De Vreemdeling van Camus. Ik ben niet levend. Ik ben niet dood.
Ik vul de ruimte met ademen. Ik vul de ruimte met anderen veroordelen. Ik vul de ruimte met adviezen geven. Zodat we niet hoeven te praten over mij. Want als je zelf de bal hebt, kan de tegenstander niet scoren. Al zei Cruijf het beter.
Ik lach niet eens meer om mezelf. Ik kan alleen maar huilen, zonder ook maar een traan over mijn wang te laten rollen.
Sinds wanneer ben ik zo serieus geworden? Liefs, Tomson |
