|
Hey jij, Omdat ik dingen van anderen voel zou je wellicht denken dat ik dan ook anderen kan helpen. Maar dat helpen kost energie. Dus dat deed ik niet. Ik was er al vrij snel achter gekomen dat mensen in een cirkel leven qua gedrag en gevoel. Alsof hun hoofd de trauma’s uit het verleden opnieuw wilde beleven en ervaren. De reden dat bepaalde types altijd met een nieuwe lover aankwamen die nog teleurstellender was dan de vorige. Het lijkt wel alsof bijna iedereen in een soort zelfkastijding modus zit. Al is niemand zich er bewust van. Alsof niemand die diepere pijn in zichzelf voelt. Maar ze proberen wel dat ongemak op een zelfdestructieve manier op te lossen. Ze lossen niets op. Het zijn verdovingen. Illusies. Ondertussen worden die duistere gevoelens maar zwaarder en zwaarder. Donkerder en donkerder. Mensen gaan nog vreemdere dingen doen om dat op te heffen en ik zie het allemaal maar met lede ogen aan. Ik probeerde er toen wel wat aan te doen hoor. Door naar ze te luisteren, hun emoties te benoemen, ze een tip te geven hoe beter te leven. En ik voelde meteen mijn effect. Het gaf verlichting bij ze, maar het was een tijdelijke verlichting. Iedereen keerde vrij snel weer terug naar hun emotionele slagveld. Veel mensen waren bodemloze putten. Niet allemaal. Zeker niet. Maar veel wel. Want die mensen vielen me het meeste op. Ook al wilde ik dat niet. Maar ja. Ik had ondanks mijn zomer met Maikel nog niet het juiste medicijn gevonden om dat te blokkeren. Ook kreeg ik geen dopamineshot van de tijdelijke illusie dat ik ze verlichting had bracht. Niet zoals andere helpers hun identiteit eraan ophingen. Altijd anderen helpen. Dag en nacht. Terwijl ze zichzelf uitputte. Die mensen kennen we allemaal… Misschien ben je er zelf wel zo eentje. Ik wist wel beter. De helper hielp om de eigen emoties te negeren. Ik negeerde niet mijn eigen emoties. Ik hoefde niet op deze manier gezien te worden. Ik hoefde niet dienstbaar te zijn. Ik fantaseerde niet over mensen die mij waardeerden om mijn hulp. Want uiteindelijk viel niemand echt te helpen. En ik paste voor pleisters plakken. Sorry dat ik het zo hard zeg. Maar wonden moesten uit zichzelf genezen. Als de persoon zelf de korst niet open bleef krabben natuurlijk. Daarom was mijn relatie met meiden ook best wel ingewikkeld. Ik had een bepaalde aantrekkingskracht op bepaalde types. Het laat me cynisch lachen bij dit schrijven. Ik had vooral een aantrekkingskracht op de gebroken types. Ja ja. De meiden met te veel donkere make-up op. Maar niet alleen hun. De gebroken meiden waren overal. Ze woonden in de grote villa’s van ons dorp. Je vond ze bij de fitnessafdeling in de sportschool. Of bij de mensen die braaf elke zondag naar de Sint-Andreas kerkdienst gingen. Ik was dus de gast waar je wekenlang intensief app en chat contact mee kon hebben. Waarmee je dieptes kon verkennen in je eigen ziel die je nog nooit met iemand anders had aangeraakt. Maar net als je dacht: wanneer gaat die me nou zoenen? Of dacht: we hebben nu een paar keer seks gehad. Zullen we het dan een relatie noemen? Dan trok ik me weer terug. Eigenlijk was ik al mentaal afgehaakt voor ik mijn lul liet zien. Ik vond het maar een ingewikkeld iets, nabijheid. Ik vond het maar een ingewikkeld iets, eenzaamheid. Had mijn therapeut toch gelijk. Dus er waren wel meiden voor Barbara geweest waar ik mee zoende en opwindend mee appte en me door liet aftrekken. Meiden die graag met mij naar bed wilden gaan. Alleen ik wilde niet met hun slapen. Ik was te bang dat ik dan nooit meer van ze af zou komen. Dat ze seks interpreteerde als een eeuwig verbond met mijn ziel. Dat ik de rest van mijn leven hun duistere gevoelens aan het voelen was, omdat zij hoopten dat ik die tijdelijk kon verlichten. Want dat was waar al die meiden naar op zoek waren. Ze zette hun lichamen en flirts in, in de hoop dat ik tot hun ziel wilde doordringen en wel woorden kon vinden die zij niet konden vinden om zichzelf te verklaren. Om de leegte op te vullen. Niet dat ze zich hier echt bewust van waren. Maar ik merkte het gewoon. Ik wilde hen niet verlichten. Ik was geen medicijn. Ik was gewoon Sep. Maar ja. Ook ik had een lichaam en ook ik had seksuele behoeftes. Ook ik was nieuwsgierig naar een vrouwenlichaam. Begrijp je? Dus Barbara was veilig genoeg. Die was van Maikel. Toen het nieuwe schooljaar begon, zag ik Maikel en Barbara niet meer. Ook liet ik de drugs maar even liggen. Ik voelde onder invloed weliswaar minder, maar ik voelde me ook minder mezelf. En dat was gevaarlijker voor types zoals ik. Ik hield niet van het gevoel dat ik niet mezelf was. Kijk, doordat ik zoveel voel van anderen, ben ik mezelf al regelmatig kwijt. Door de drugs raakte ik volledig verdwaald. Het was in zekere zin grappig en lekker, dingen voelen door mdma. Maar ik wist ook niet meer zo goed wie de echte Sep was en wie de neppe. Ik bleef maar gekke gedachtes vormen in mijn hoofd. Ik moest mijn best doen om de waanzin buiten de deur te houden. Dat was fucking vermoeiend. Ik voelde al wandelend door de gangen van het schoolgebouw nog steeds iedereens mood. Dus verschool ik me in dikke sweaters met capuchon en luisterde ik als het kon de gehele dag door death metal of klassieke muziek. Het enige wat een beetje hielp om bij mezelf te blijven, de cocon van muziek. De cocon van mijn eigen bubbel. Het toeval wilde dat ik in het nieuwe jaar les kreeg van mevrouw Dumoulin. Je weet wel. Die docente die ik had betrapt met meneer Polman in de wc. Die haar mond schoonveegde met haar vinger. Als onze ogen elkaar ontmoette, straalde ze kilheid uit. Dat snapte ik wel: ik was de herinnering aan dat wat op die wc was gebeurd. Ze was gewoon getrouwd. Had kinderen. Het perfecte plaatje. Het perfecte eindstation in dit gezapige leven. Niet dat ik mijn ervaringen die avond ook maar met iemand heb gedeeld. Maar ja. Een roddel was zo gecreëerd. Ze wist het. Dus tolereerde ze me op een vreemde manier en dat zat me totaal niet lekker. Ze keek ook regelmatig naar me, maar zei weinig. Het frustreerde me. Ik voelde me gezien én genegeerd. Wat mij deed besluiten om iets heel naars te doen bij haar… Of nou ja. Ik dacht dat het grappig was. Maar misschien werd het daarom juist niet grappig. Volgende week donderdag het vervolg. Teruglezen via darkomailarchief.nl  |