|
Hey jij, Ik weet niet zeker of het een guilty pleasure is. Maar het is al wel bijna twaalf jaar het tv-programma dat ik twee keer per week kijk. Het moment dat ik mijn brein kan uitzetten en als een soort zombie al grinnikend er naar zit te staren. Als ik normaal tv kijk, kijk ik vaak iets om ervan te leren. Iets wat mijn brein kietelt. Als het om tv-series of films gaat, wil ik iets zien wat me uitdaagt. Geen betekenisloos vermaak. Alleen dit tv-programma is dus juist het tegenovergestelde van alles waar ik voor sta. Het ís betekenisloos vermaak. Ik weet niet zo goed waarom ik hier zo graag naar kijk. Het heette ooit Voetbal inside. Tegenwoordig Veronica inside. Het is al meer dan tien jaar hetzelfde format. Aan tafel zit een oud-voetballer die liever lui dan moe is. Die nul competitiedrang vroeger had en met verbazing in de kleedkamer zag hoe mede-spelers heel gespannen voor een wedstrijd waren. Of na afloop enorm teleurgesteld als ze hadden verloren. Hij kon daar totaal niet bij. Een voetbalwedstrijd was simpel. Er waren maar drie scenario’s mogelijk. Je wint. Je verliest. Of je speelt gelijk. Als je dit weet en je daar op instelt, hoe kan je dan teleurgesteld zijn? Deze man heet René van der Gijp. Een gevoelige man met een relativeringsvermogen om u tegen te zeggen. Geloof me nou. Het is een fenomeen. Zoveel relativering heb je nog nooit in je leven meegemaakt. Als je het boek Gijp en het vervolg De wereld volgens Gijp leest, val je in de ene na de andere verbazing. Hoe hij naar de wereld kijkt is te geestig en te absurd. Maar hij is ook best een ingewikkeld persoon. Neurotisch. Gehecht aan zijn vrijheid. Daarom woonde zijn vriendin met hun zoon een paar deuren verder. Hij op zichzelf. Om maar een voorbeeld te geven. Die vrouw is helaas een paar jaar geleden plotseling overleden. Daar gaat het boek De wereld volgens Gijp over. Goed. Aan de andere kant van de tafel zit de beroemde man met de snor. Ooit zelf prof-voetballer geweest. Al was die tijdens zijn professionele carrière vooral in de kroeg te vinden. Om de vermoeidheid op het veld tegen te gaan, slikte die dubieuze pillen van de sportartsen. Niet dat hij er beter van ging voetballen. Maar hij hield het wel langer vol. Na zijn voetbal carrière is hij bijna 40 jaar voetbaljournalist geweest. Het ene moment woog hij 120 kilogram. Daarna weer 70 kilogram. Of hij vreet zich vol. Of hij hongert zich voor maanden uit. Absurd hoe hij omgaat met eten. Maar goed. Daar is hij niet beroemd om geworden. Zijn trademark: altijd zeggen wat je ergens van vindt. Of iemand nou de paus is, Messi of de koning. Je bent in zijn ogen of goed of slecht. Er is geen middenweg bij hem. Hij heet Johan Derksen. Provoceren zit in zijn karakter. Hij heeft net zoals René een hekel aan ego’s en aanstellers maar vooral aan autoriteit. Een overblijfsel uit zijn gewelddadige jeugd. Hij laat zich door niemand de les lezen. Hij zegt wat die ergens van vindt en als de rest van Nederland het er niet mee eens is, boeiend. Hij slaapt er geen dag minder om. Maar hij heeft ook een andere kant. Hij is groot muziekliefhebber. Hij bezit meer dan 30.000 cd’s. Blues. Country. Het is zijn grootste passie. Net zoals zijn hond een passie is. Die slaapt bij hem en zijn vrouw in bed. Tussen hen in. Ze gaan al zeven jaar niet op vakantie, omdat ze de hond niet tijdelijk willen achterlaten ergens. Cute. De boel aan tafel wordt geleid door presentator Wilfred Genee. Een gladde vent die graag de boel opstookt, om daarna te zeggen dat dit allemaal echt niet kan. Dat geeft hem een achterbakse uitstraling. Dat weet hij ook van zichzelf en het boeit hem niets. Dit is wat die doet. Spanning creëren. Anders is het geen goede tv. De grap is dus: alle drie kunnen totaal niet met elkaar overweg. Ze komen niet bij elkaar op de koffie. Hebben op het voetbal na niets met elkaar gemeen. Wisselen nauwelijks voor of na de uitzending woorden met elkaar uit. Maar tijdens de uitzending ontstaat er een vreemde chemie. Ze stoken elkaar op met schunnige grapjes, bizarre anekdotes van vroeger en rake voetbalanalyses. Ze maken sponsors van het programma belachelijk. Ze maken zelfs hun eigen baas belachelijk. Op tv! Ze hebben echt schijt aan alles. En niet alleen dat. Ze krijgen ook regelmatig ruzie met elkaar, op tv. Heel awkward. Ik weet niet zo goed waarom ik hier maar naar blijf kijken. Ik volg het Nederlands voetbal nauwelijks. Ja, via teletekst. Telt dat? Ondertussen kan ik elke anekdote en grap van René, Wilfred of Johan wel voorspellen. Ze herhalen zichzelf enorm vaak. Maar het zit ‘m denk ik in de herhaling. Elke keer in een iets andere variatie krijg je waar je voor komt. Ik denk dat de herhaling (en dus de voorspelbaarheid) van het leven onderschat wordt. Er zit een kracht in dit. Waarom zou je dan nog een keer je lievelingsnummer opzetten? Of fantaseren over je ex? Of je favoriete film nog een keer kijken? Ik heb voor het eerst in jaren totaal geen zin in het EK voetbal. Door corona helemaal murw geslagen. Maar ik ga wel naar hun dagelijkse programma kijken deze zomer. Soms moet je gewoon je brein uitzetten met iets simpels. Dus. Wat is jouw guilty pleasure om je brein uit te zetten? Tot morgen. Liefs, Tomson  |