|
Hey jij, Haat en liefde zijn geen tegenstellingen. Ze gaan best goed samen. Helemaal als je in een frustrerende ruzie bent beland met je geliefde, waarin je de gedachte krijgt om iets naar diens hoofd te gooien. Je balt je vuisten al en roept: ‘Aaaaaarg! Begrijp me dan!’ Dit is natuurlijk het willen uiten van je frustratie. Maar het gaat gepaard met gevoelens van haat en walging tegen degene van wie je zoveel houdt. Om het volgende moment weer volledig overvallen te worden door warmte, tederheid en de beste (goedmaak)seks ooit. Het zijn twee emoties die naast elkaar bestaan. Een wisselwerking. Als relaties breken, slaat de liefde gemakkelijk over naar haat en woede. We hebben allemaal wel eens minimaal een zo’n relatiebreuk gehad, toch? Zoveel woede dat je er zelfs nu nog van schrikt als je eraan terugdenkt. Alsof de ander je de grootste vernedering ooit heeft gegeven. Dat die niet meer van JOU houdt. Verdomme. Het lijkt wel alsof alle liefde en warmte die jullie zo dicht bij elkaar heeft gebracht, nu omgekeerd gebruikt moet worden om je emotioneel weer los te koppelen. Om een zo groot mogelijke afstand te creëren. Tegelijkertijd voel je die leegte en eenzaamheid en drijf je nog regelmatig tussen de ruzies door in de armen (en benen) van je ex-partner. Smeken jullie elkaar voor een allerlaatste poging om iets te lijmen, waar de gebroken stukken al lang van zijn verdwenen. Maar de leegte zonder de ander voelt nog angstiger aan. Je ziet deze heftige gevoelens ook als een dierbare is overleden. Een woede tegen de dode. Waarom heb je ons achtergelaten? Waarom bezorg je me zoveel pijn en verdriet? Waarom moet ik door met leven zonder jou? Of je voelt het bij een baby die maar niet in slaap wil vallen en al je energie en plezier in je lijf verbrandt. ‘Aaaaaarg! Slaap alsjeblieft baby!’ Freud zei dat we haat voelen tegen degene die de macht heeft over onze gevoelens. Dat waar we geen controle over hebben, de ander, waar we zoveel van houden en ons het meest kwetsbaarst maakt. Juist als die persoon zich tegen ons keert of ons negeert. We willen niet afhankelijk zijn van die ander… Maar dat zijn we. Is dat waarom huwelijken in juridische nachtmerries veranderen om de inboedel en de kinderen? De macht die de ander over je gekwetste gevoelens heeft? Is dat misschien waarom patiënten zich in ziekenhuizen zo onredelijk kunnen gedragen tegen hun verzorgers? Vooral als ze veel pijn hebben en daar zo kwetsbaar liggen. De onbekende verzorgers hebben de macht over hun herstel. Terwijl ze daar zo machteloos in bed liggen. Dan treedt de woede op die geuit moet worden. Wellicht… Liefs, Tomson  |