|
Hey jij, Daar onder de brug praatte Maikel en ik bij over afgelopen jaar. Het werd me opnieuw duidelijk dat we zo weinig gemeen hadden. Toch voelde het ook vertrouwd om weer met hem te praten. De zomer van vorig jaar was misschien wel een van de fijnste zomers ooit. Niet per se door mijn ontmaagding met Barbara. Maar het geëxperimenteer met drugs, de tijd die soms zo traag wegtikte met z’n drieën en op andere momenten juist zo snel. Het was een van de meest bewuste periodes in mijn leven. Ook voelden Maikel en Barbara niet zoveel. Of nou ja. Ze hadden voorspelbare emoties, in doffe vorm. Daardoor kon ik bij ze zijn, zonder gek te worden van hun gevoelswereld. Je moet weten dat veel mensen niet zo extreem heftige gevoelens hebben. In de saaiheid van het leven zit het ritme van het gewone. Niets mis mee. Maar op de middelbare school, omringd met al die hormoonkanonnen en suïcidale gedachten, hun hitsigheid en hun gevoelige snaar om zich snel beledigd of achtergesteld te voelen. Het was een circus aan emoties en gekke gedragingen. Het was vermoeiend. Ik snap je gedachte. Waarom plakte ik er nog twee jaar aan vast? Maar ja. Zoals ik zei. Ik hield van het voorspelbare. Ik wist in ieder geval welke emoties ik elke dag kon verwachten. Als ik ging studeren… Hold my horses. What the fuck zou er dan op mij afkomen? ‘Je bent een angstig persoon,’ zei mijn therapeute dus regelmatig. Misschien had ze op dit punt gelijk. Ik was bang voor de toekomst. Het hier en nu kon ik nog wel aan. Dat begreep ik. Maar ik kon moeilijk geloven of ik morgen ook nog aan kon. Het grote onbekende. Het was mijn onzekerheid die sprak. Snap je? Maikel werkte bij zijn oom als hovenier. Tuintjes maken, bomen snoeien. Maikel hield ook niet van de toekomst. Hij zag het nut er niet van in, later. Hij geloofde ook niet dat hij oud zou worden. Eigenlijk wilde hij het leger in, maar was om redenen die hij niet met mij of Barbara had gedeeld afgekeurd. Dus hij had nu een tussenjaar achter de rug. In september wilde hij met een of andere financiële opleiding beginnen. Iets wat ik totaal niet bij hem vond passen. Maar ja. Hij was goed in rekenen en hij hield van de praktische kant van het leven. Ook vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij regelmatig tijd doorbracht in de boerderij. ‘De boerderij?’ ‘Je weet wel. Waar ook dat schuurtje staat waar we regelmatig aan het chillen waren. Die boerderij.’ Hij vertelde me dat Kailash daar nog niet zo heel lang woonde met twee vrouwen. Een wat oudere wijze man. Maikel ging daar regelmatig met twee andere vrienden heen om wat te blowen, te praten en slechte actiefilms te kijken op een mega-groot tv-scherm. Ik kreeg er een gek gevoel bij in mijn buik. Waarom zou je tijd doorbrengen in een boerderij met een oudere man en zijn twee vrouwen? ‘Ik kan het moeilijk uitleggen,’ zei Maikel. ‘Maar ik denk dat jij hem ook enorm zou mogen.’ ‘Waarom denk je dat?’ ‘Hij straalt diezelfde rust uit die jij ook kan uitstralen. De dingen die hij zegt, doen me beetje denken aan de onzin die jij soms uitkraamt. Je weet wel. Dat Jupiter de stofzuiger van onze planeet is en we eigenlijk elke avond Jupiter op onze blote knieën mogen danken voor dat. En dat maffe verhaal van je dat mensen niet per se willen leven, maar vooral niet willen sterven.’ ‘Waarschijnlijk was ik dronken,’ verontschuldigde ik me. Ook al meende ik elk filosofisch woord. ‘Ik denk echt dat je hem mag. Anders kom je voor de gein eens mee,’ zei hij enthousiast en ik voelde zijn energie overstromen in dat van mij. Ik had hem niet vaak in mijn leven echt enthousiast gezien. Maar als hij de naam Kailash uitsprak, gebeurde er iets bijna magisch in dat brein van hem. ‘Oh, ik zie wel,’ zei ik als antwoord. Wat had ik anders moeten zeggen? Maar jij voelt het waarschijnlijk nu ook wat ik toen voelde. Nieuwsgierigheid. Wie heet er nou Kailash? Waarom had hij twee vrouwen? Waarom zou je jonge mensen bij je over de vloer uitnodigen om biertjes te drinken en slechte actiefilms te kijken? Waarom had hij een boerderij? Bovendien had ik niets beters te doen in het weekend, dan saaie Britse detectives meekijken met mijn pleegma en pleegpa en al append meiden op afstand te houden. Dus niet veel later ging ik mee op zaterdagavond naar de boerderij. Net voor ik de deur instapte, probeerde ik het ingestorte schuurtje te zien. Maar ja. Die zat verscholen achter de heuvel. Het huis hing vol met Perzische tapijten, gekke beeldjes en maffe antroposofische meubels. Met van die golven erin en zo. Heel organisch. Hij zag er imposant uit. Grote schouders. Kaalgeschoren kop. Van die Aziatische uitziende kleren met zo’n enorm wijde broek. Hij schudde me de hand en begeleidde me naar de woonkamer toe, waar, dat moest ik Maikel nageven, een grote tv stond voor een hele goede foute actiefilm. Maikel ging zitten op een bank waar hij half in verdween. Ik ging naast hem zitten en verdween ook bijna, maar kon me nog net op tijd vasthouden aan de armleuning en me iets voorover laten buigen. Kailash ging in kleermakerszit op een kussen zitten bij een laag tafeltje en schonk via een gouden kan thee in. Af en toe keek hij me doordringend aan. Ik voelde me niet geïntimideerd. Niet eens ongemakkelijk. Toch klopte er iets niet aan hem. Ik kon hem moeilijk peilen. Alsof hij zijn emoties afschermde. ‘Sep,’ zei hij met een glimlach. ‘Kan je me al doorgronden?’ Alsof hij mijn gedachten las. ‘Ik weet wat je denkt,’ zei hij vervolgens. ‘Nou, nee hoor,’ zei ik tegen Kailash. ‘Ik ben even aan ‘t aarden.’ Maikel was ondertussen uit de bank geklommen en ging op zijn knieën aan hetzelfde tafeltje zitten en haalde uit een laatje onder de tafel aluminiumfolie en spreidde dat. Daarna haalde hij uit een plastic bolletje wat spul wat ik niet herkende. Maikel begon het spul onder het folie te verbranden en zoog het via een plastic kokertje naar binnen. Een penetrante gekke lucht verspreidde zich. Het duurde even voordat ik begreep wat hij aan het doen was. Het maakte me misselijk en vervreemd. Ik moest weg hier. Dit was niet wat ik zelf wilde. Dit was niet iets waar ik getuige van wilde zijn. Ik raakte verward. Waarom deed Maikel dit? Was dit een drugshonk? Maikel stond op en liet zich achterover op de bank vallen en sloeg een dekentje over zichzelf heen en kroop vervolgens helemaal ineen tegen een kussen aan. ‘Maikel heeft dit nodig,’ zei Kailash. ‘De verdoving van zijn gevoelens. Niet voor altijd. Maar het is voor nu even genoeg. Ik hoop dat hij de innerlijke rust vindt. Even kalmeert, voor we echt aan het werk kunnen. Je bent op de hoogte van zijn situatie?’ ‘Situatie?’ ‘Ken je Barbara?’ ‘Ja?’ ‘Ze heeft een miskraam gehad.’ ‘Shit,’ zei ik. ‘Is ze oké?’ ‘Ze heeft even geen behoefte meer aan Maikel. En dat valt hem zwaar,’ zei hij. ‘En dit is het antwoord?’ Ik knikte naar de drugs op tafel. ‘De vraag is hetzelfde,’ zei hij. ‘het antwoord is altijd anders.’ ‘Wat is de vraag?’ vroeg ik verward terwijl ik dacht aan wanneer ik Barbara voor het laatst had gezien. Dat moest vorig jaar in september zijn. Net toen school weer was begonnen. ‘Ik kan jou helpen met het antwoord,’ zei Kailash. Ik keek hem fronsend aan. Dit snapte ik niet.
‘Wat is de vraag dan?’ Vroeg ik. ‘Je liefdesverdriet verbloemt het een beetje. Maar dat trekt sneller weg dan je denkt en dan komt die ene vraag weer terug. Wat je in godsnaam met alles wat je voelt aan moet,’ zei hij en hij schoof me een kopje thee toe. Ik begon te twijfelen of ik hier wel een slok van moest nemen. Dit huis voelde vergiftigd aan sinds Maikel drugs tot zich had genomen. ‘Het is gewoon thee,’ zei hij met zijn warme stem en het ontspande me meteen. Alsof hij elke panische gedachte uit mijn hoofd ving en weer terug in de doos stopte. Ik voelde me moe worden. Mijn spieren waren slap. Mijn oogleden zwaar. Was het de geur van drugs die door de lucht zweefde? Zo’n onaangename tere lucht. Of was het überhaupt de energie die in dit huis hing? ‘Ik weet wat je kan,’ zei Kailash. ‘Het hangt als een gloed om je heen. Ik wou dat je kon zien wat ik nu kan zien. Maar dat is niet waarom je hier bent. Is het wel?’ ‘Nou. Maikel vroeg me mee,’ zei ik mompelend en ik keek naar hem. Maikel was ver weg, met zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. ‘Ik heb het zwaar,’ zei ik toen en ik merkte de tranen opkomen en probeerde die meteen te onderdrukken. Volgende week donderdag het vervolg van De voeler. Je leest de vorige delen terug via darkomailarchief.nl  |