|
Hey jij, #041 Als je tinderdate tegenvalt Ze vertelde me dat ze in de zomer het meest hield van de geur van net gemaaid gras. De lucht van natuur. Van het leven. Van dat alles goed komt. Ik zei haar dat gras praat. Dat die geur een noodkreet is. Dat de dood eraan komt. Zodat andere grassprietjes hun zaden en wortels kunnen beschermen. Het is de geur van vernietiging. Zoals biggen geluid maken voor er een pin door hun hoofd wordt geramd. Ze voelen het. Zoals honden in een ziekenhuis kunnen ruiken welk menselijk lichaam wordt opgevreten door een ziekte. De dood praat via onze neuzen en gehoor. We zijn het alleen verleerd om het goed te begrijpen. Te zelfzuchtig om het te zien. Dus… Er kwam geen vervolg-date. #042 Ik mis dat wat we konden zijn Op avonden waar ik me het meest alleen voel, pak ik een schoenendoos. Om te staren naar een foto van een mooie dag. Jij en ik. Op het strand. Selfie-modus. Dan komen de tranen. Het besef. Dat tijd niet vast te pakken is. Dat er altijd een nieuwe dag volgt. Dat alles wat we vandaag hebben, morgen verdwenen kan zijn. Ik weet wat je zei: laten we verdwijnen. Doen alsof de wereld niet bestaat. Alleen ons. Onze lichamen. Onze stemmen. Opgaan in elkaar. We voelden het beiden. Dat we elkaars zwarte gat waren. Te angstig om eraan toe te geven. Omdat dan de rest van de wereld echt zou verdwijnen. We elke relatie in ons leven zouden verwaarlozen. Dat we geen energie meer staken in onze diploma’s en loonsverhogingen. Als we het geld hadden, waren we waarschijnlijk verdwenen, in een busje. Rijdend naar Zuid-Afrika of Zuid-Korea. Met alleen onszelf en de grote vraag wat morgen ons zou brengen. Welke mensen we zouden ontmoeten en wat we zouden eten. Om elke nacht in elkaars armen af te sluiten. Te luisteren naar elkaars hart. Naar elkaars ademhaling. Wachtend op wie als eerste in slaap zou vallen. Dus huil ik in bed en omarm ik deze foto. Het enige bewijs dat we ooit samen waren. Het enige bewijs dat tijd stilgezet kan worden. Een milliseconde. Zodat ik er elke keer weer naar kan staren, als de melancholie van het leven me overvalt. Ik mis dat wat we konden zijn. #043 Je praat me naar de mond. Maar wat vind je nou zelf? Ik vraag me af of je mijn standaard begrijpt. Het lijkt meer op dat je me naar de mond praat. Terwijl ik wel weet wat je echt bedoelt. Het is niet dat je bang bent voor confrontaties. Je bent eerder zo’n achterbaks persoon. Al klinkt dat te negatief. Ik begrijp je verleden. Het is je overlevingsskill. Je denkt het beter te weten, maar als iemand je tegengas geeft, zeg je ja en amen. Om vervolgens je beklag te doen bij je eigen verzamelde bondgenoten. Bevestigd worden in je eigen gelijk. Het lijkt wel alsof je zo door het leven gaat: wie is het met me eens en voor wie kan ik beter zwijgen? Je zoekt naar je plek in de groep. Je wilt omhoogklimmen. Verdeel en heers. Maar uiteindelijk weet niemand waar je nou echt voor staat. Dus, doe niet alsof je begrijpt wat ik zeg. Dat doe je niet. Je argumenten zijn zo ondoordacht. Gepikt van vage Facebookgroepen met avatarnamen als ‘de lotus-eter’ en ‘angel63840’. Je denkt ontwaakt te zijn, maar volgens mij heb je jezelf zojuist in slaap gesust met deze selectieve verontwaardiging die je denkt te voelen. Je weet niet waar je over praat. Zelfs als je zegt dat je het met me eens bent, terwijl je een seconden geleden nog het tegenovergestelde beweerde. |
Als je tinderdate tegenvalt | Ik mis dat wat we konden zijn | Je praat me naar de mond. Maar wat vind je nou zelf?
