|
Hey jij, ‘Hé,’ zei Barbara. Haar huid was bleker en het vet dat ze ooit had was nu volledig verdwenen. Ze knuffelde me en liet me binnenkomen in haar huis. ‘Ik ga naar boven!’ schreeuwde ze door de gang. ‘Ja!’ klonk uit de woonkamer. Ik volgde haar op de trap en staarde bewust niet naar haar billen. In haar kamertje liet ze me op haar bureaustoel zitten. Ze ging zelf op haar bed zitten. ‘Heeft Maikel je het verteld?’ vroeg ze. ‘Kailash.’ ‘Oh nee toch. Ga jij daar ook al heen?’ zei ze vol afschuw. ‘Nee. Nee. Ik ben slechts een keer mee geweest. Een tijdje geleden alweer.’ ‘Gelukkig. Ze doen daar rare dingen hoor,’ zei ze. ‘Oh ja?’ Rare dingen?’ ‘Ik kan beter zwijgen.’ ‘Wat doen ze daar dan?’ vroeg ik. ‘Geen idee. Dingen.’ ‘Je bedoelt de hard drugs?’ ‘Ook,’ zei ze. Ze wuifde het weg met haar handen. ‘Hoe gaat het?’ vroeg ik en begon heen en weer te draaien op de stoel. ‘Ik ben in therapie,’ zei Barbara. ‘Bevalt dat?’ ‘Confronterend.’ Ze tuitte haar lippen. ‘Helpt het?’ ‘Ik weet het niet zo goed Sep. Ze hebben een depressie geconstateerd. Een dwangmatigheidsstoornis. ADD. PTSS. Dus. De hele bingo-kaart.’ ‘Wilde je wel zwanger worden?’ ‘Wat denk je zelf?’ Ze wees om zich heen met een verontwaardigde verbazing, maar het was een leegte die ik voelde. ‘Je voelt leeg aan,’ zei ik. ‘Dat ben ik ook. Al een tijdje.’ Ze staarde naar de muur waardoor ik ook even keek naar de muur. Een foto van haar en Maikel bij het strand. ‘Je houdt nog van hem,’ zei ik met een verbazing. Omdat ik een kleine sparkle dacht waar te nemen in dat lijfje van haar. ‘Dat dooft niet zo snel,’ zei ze. ‘En jij? Wat houd jij eigenlijk bezig?’ Ze stak een peuk op en gaf er ook een aan mij. ‘School is weer begonnen. Het laatste jaar. Eindexamens straks. En ik moet een keuze maken wat ik volgend jaar na de examens ga doen.’ ‘Und?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Je wilde toch psychologie doen?’ ‘Goed onthouden,’ zei ik. Dat had ik niet verwacht. ‘Ik weet niet of ik echt gemaakt ben om mensen te helpen.’ ‘Waarom niet?’ Ik: ‘Ik trek het leed van anderen te veel aan. Ik word er moe van.’ Barbara: ‘Jij bent ook hoogsensitief hè.’ Ik knikte. ‘Ik vrees van wel.’ Barbara veranderde haar zithouding in een kleermakerszit en zei toen: ‘Mijn zus is ook hoogsensitief. Ze raakt snel overprikkeld en zo. En toch lijkt het me wel fijn. Dingen voelen. Ook al is het van anderen. Ik voel weinig tot niets. Ik weet niet eens wat ik moet voelen.’ ‘Ik vind het een last.’ ‘Zo kan je het zien,’ zei ze. ‘Mijn therapeut zei laatst wel iets moois. Ze zei dat je er tegen kan vechten of je probeert er het beste van te maken. Het feit blijft dat je zo bent en dat kan je niet veranderen. Hoe walgelijk je het misschien ook wel vindt. Dit ben jij. Dus je moet er mee leven. Snap je?’ ‘Ik ben benaderd door zo’n overheidsorganisatie,’ zei ik. ‘Die mensen zoeken zoals ik. Die laat maar zeggen meer voelen dan anderen. Of nou ja. Ik begrijp het zelf ook nog niet zo goed. Maar mensen die hun zintuigen op een betere manier ontwikkeld hebben. Ik heb zo’n test gedaan. Daar vertelde zo’n man dat ze eens iemand hebben gehad die heel goed kon ruiken. Drugs en zo. Explosieven.’ ‘Oké. Serieus? Grappig. En ze hebben jou benaderd?’ ‘Soort van.’ ‘Omdat je meer voelt dan anderen?’ ‘Ik denk het.’ ‘Leuk zeg,’ knikte ze. ‘Het is echt vaag hoor. Ze hebben me daarna nog gebeld voor een vervolgafspraak en me zo’n mailtje gestuurd met een paar opties. Maar ik heb er nog niet op gereageerd.’ ‘Want?’ ‘Omdat het vaag is.’ ‘Wat precies?’ ‘Wat ze doen. Wat ze van me willen.’ ‘Je lijkt mij wel,’ zuchtte ze. ‘Oh. Ja. Oeps. Ik was dat vergeten te zeggen. Ze hebben ook een angststoornis vastgesteld. Dat lijkt een beetje op wat jij nu schetst.’ ‘Dat zei mijn therapeut vroeger ook. Dat ik een angstig persoon was.’ ‘Kreeg je ook dat label dan?’ ‘Ik weet eigenlijk niet of ik dat label kreeg… Depressie sowieso. Faalangst ook wel.’ ‘Zie. Je bent gewoon bang om te falen. Je leeft in andermans verwachtingen. Alleen het is een wereld die je zelf gecreëerd hebt in je hoofd. Je denkt dat het andermans verwachtingen zijn waar je niet aan voldoet. Maar het zijn je eigen verwachtingen en angsten. Je eigen jeugdtrauma’s.’ ‘Zo,’ zei ik diep onder de indruk. ‘Je moet therapeut worden.’ ‘Het is makkelijker tegen een ander gezegd dan tegen mezelf,’ zuchtte ze. ‘Ik begreep dat je Maikel niet meer wilde spreken.’ ‘Wat? Zei die dat? De lul.’ Ik voelde haar woede en ik ging daardoor automatisch rustig praten met een zachte kalmerende toon als tegenreactie. ‘Kailash zei het.’ ‘Hij heeft niets meer laten horen nadat ik uit het ziekenhuis kwam. Niets. Me geblokkeerd en alles.’ Ze begon heftig te zwaaien met haar armen. ‘Hij rende weg toen ik hem in het centrum tegenkwam. Weg gewoon! Dus ja. Typisch weer dat ik dan degene ben die hem dan negeert. Mooi niet hè. Het is typisch hij. Nou. Ik ben helemaal klaar met hem. Dus dan is dat duidelijk.’ Ik knikte begrijpend. ‘Hij komt niet heel gelukkig over.’ ‘Was hij dat ooit wel dan?’ vroeg ze aanvallend. ‘Ik denk het niet.’ ‘Sorry hoor,’ slikte ze. ‘Ben jij gelukkig dan?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Jij hebt nog de beste kans op een toekomst,’ zei ze kalm. ‘Wat. We hebben allemaal de havo gedaan hoor.’ ‘Ja dat weet ik ook wel. Maar jij bent gewoon jij. Serieus. Gevoelig. Slim. Je kan gewoon dingen. Alleen je bent echt te dom om dat zelf in te zien met je faalangst.’ ‘Dankje. Denk ik,’ zei ik. ‘Wat. Je denkt er anders over?’ ‘Ik denk dat er wat mis is met mij.’ ‘En dat is?’ ‘Ik voel dingen. Andermans emoties. Bijna letterlijk,’ zei ik. ‘Ja je bent ook hoogsensitief.’ ‘Ja. Dat weet ik. Maar ik voel meer dan dat. Gewoon alles. Direct. Letterlijk. Ik voel het niet alleen, ik vind er ook woorden voor om het te labelen. Om het te benoemen. Ik voel wat jij nu voelt.’ ‘En dat is?’ ‘Je libido werkt nog ondanks je depressie.’ ‘Dat heb ik altijd als ik ongesteld ben,’ zei ze. ‘Je doet nu even alsof het normaal is dat ik dit weet. Maar dat is het niet. Ik weet niet hoe ik die gevoelens moet uitzetten. Ik kom elke dag kapot terug van school. Ik zie nauwelijks mensen. Ik sluit me op in mijn kamer. Tot afschuw van mijn pleegma. Die weer bang is dat ik een mental breakdown krijg zoals een paar jaar geleden. En dan probeert een of andere overheid me te ronselen. Maar ik wil helemaal niet de hele dag bezig zijn met voelen. Ik wil juist minder voelen. Want als ik meer voel dan… Nou, wat ik net zei. Dan stort ik weer in.’ ‘Sta je op het punt van instorten dan?’ vroeg ze verbaasd. ‘Dat hoop ik niet.’ ‘Als er wat mis met je is, probeer het dan te fixen,’ zei ze. ‘Ga weer in therapie. Zoek hulp. Zoek antwoorden of zo. Je kan niet zoals ik het jaren door laten sudderen. Het enige wat ik kon was de ene foute jongen vervangen voor een andere foute jongen. En dat alleen omdat ik blijkbaar het idee heb dat ik er niet mag zijn. Waarschijnlijk een overblijfsel van de scheiding van mijn ouders. Waarschijnlijk.’ ‘Volgens Kailash moest ik aan de drugs.’ Ze begon heel hard te lachen en rolde zich op in bed en bleef hinniken. Daarna kwam ze weer overeind. ‘Ik weet niet wat ze daar precies in die boerderij doen. Maar het is fucking illegaal. Volgens mij betaalt die Kailash al die jongeren met drugs, in ruil voor dat ze dingen voor hem doen. Foute dingen. Zweer het dat je daar geen voet meer over de vloer zet.’ ‘Wat voor dingen?’ ‘Zweer het Sep!’ ‘Oké. Oké,’ zei ik en zweeg even en spiekte naar haar gespannen blik. Daarna zei ik: ‘Ik zweer het.’ ‘Ik weet echt niet wat daar gebeurt. Maar het is gewoon… Ik weet niet. Gewoon. Niet oké. Net zoals het niet oké was wat Maikel deed.’ ‘Jouw negeren?’ ‘Die miskraam was geen toeval Sep. Dat snap je ondertussen toch wel?’ ‘Wat?’ vroeg ik en ik kreeg een zwaar gevoel in mijn buik. Net zoals zij dat voelde. Een traan liep over haar wang. Ik wilde het antwoord niet horen vreesde ik, dus vroeg ik niet door. Ik was bang voor wat komen ging. Niet alleen het verhaal, maar ook de gevoelens in haar lijfje. Ik stond niet op instorten, zij stond op instorten. Ze trok haar shirt omhoog. ‘Je kan de kneuzingen nog een klein beetje zien,’ zei ze met een volle neus. Ik probeerde iets te ontdekken bij haar heupen en ribben, maar het shirt ging weer naar beneden. ‘Hij mag blij zijn dat ik zoveel van hem houd. Wat absoluut te ziek voor woorden is. Dat weet ik. Maar nee, ik kan hem niet aangeven bij de politie. Snap je?’ Daarna zei ze: ‘Sowieso. Het is die plek. Die kut boerderij. De drugs De mensen. De vibe.’ ‘Ik weet even niet wat ik moet zeggen,’ zei ik en de zwaarte kwam terug. Dat sombere futloze gevoel. Het duurde even voor ik besefte dat dit Barbara’s gevoel was. Ze stak een nieuwe peuk op. ‘Ik kan iets,’ zei ik. ‘Een soort truc.’ ‘Ik ook!’ zei ze enthousiast. ‘Wil je het zien?’ ‘Ja?’ Ze trok haar shirt naar beneden en haar borst floepte eruit. Daarna kneep ze in haar tepel. Heel hard. Toen kwam een drupje melk uit. ‘Ziek hè? Volgens de huisarts kan dit helemaal niet. Nou, geen idee, maar dit is toch echt moedermelk!’ Ik bleef knipperen met mijn ogen. Daarna lachten we beiden, op een ziekelijke manier. Zoals we vorig jaar zomer samen met Maikel heel lang konden lachen. Tot buikpijn toe. ‘Maar vertel,’ zei ze al rook uitblazend. ‘Wat kan jij?’ ‘Nee laat maar.’ ‘Gast! Kom op Sep. Wat kan je?’ ‘Ik kan je frustratie laten verdwijnen geloof ik,’ zei ik. ‘Als in?’ ‘Ik kan jouw emoties overnemen, zodat jij gezuiverd wordt. Letterlijk. Ik heb het idee dat veel mensen dat instinctief al bij me voelen. Dat ze een diepe connectie met me willen, zodat ik hun pijn weg kan nemen. Ja, ik weet het, het is vaag. Maar ik heb het vermoeden als iemand er totaal doorheen zit en er dan voor open staat, dat ik het weg kan nemen.’ ‘Neem weg dan.’ ‘Je bent er niet klaar voor,’ zei ik. ‘Hoe weet je dat nou. Probeer het dan.’ ‘Dat heb ik al geprobeerd,’ zei ik en ik keek haar diep in de ogen aan. Ze keek me diep in de ogen terug terwijl ze maar bleef roken. Niets gebeurde. Niet zoals bij mevrouw Dumoulin. Geen idee hoe ik dat voor elkaar kreeg, maar volgens mij had het met oogcontact te maken. Nu starend in elkaars ogen, sloeg dit nergens op, maar ik begon wel dingen te voelen en ik vroeg me af of dit van mij kwam of van haar. Ik voelde een verlegenheid opkomen. Ik voelde zelfs een kriebel in mijn buik. In mijn lul. ‘Mag ik aan je tepel zuigen?’ vroeg ik toen. ‘Hoort dat bij je trucje?’ ‘Misschien.’ ‘Kom maar dan.’ Ze haalde nu haar twee borsten tevoorschijn. Ik kwam van mijn stoel af en ging op mijn knieën zitten en sjokte naar haar linkerborst toe en gaf het een likje. Daarna nog een. Toen begon ik te zuigen. Zacht. Hard. Zacht. Met mijn andere hand op haar andere borst, lichtjes in te knijpen. Alleen er kwam geen melk uit. Daarna zoende ik haar lippen. Ze liet zich achterover vallen op haar eenpersoonsbed en ik kroop op haar om nog een keer met haar te zoenen. Ze fluisterde: ‘ik ben ongesteld.’ Ik zei: ‘nou en?’ Volgende week donderdag het vervolg van De voeler. Je leest de vorige delen terug op een website genaamd darkomailarchief.nl  |