|
Hey jij, Ik zei regelmatig gekscherend tegen mijn collega’s (toen ik nog op kantoor werkte) dat ik op mijn vrije dag geniet van de verveling. Het langzaam wegtikken van de klok. Dat gevoel dat ik geen grip heb op tijd, mijn leven en mijn gedachten. Het gaat allemaal voorbij. Als je verveeld bent, gaat het pijnlijk langzaam voorbij. In werkelijkheid verveelde ik me niet op mijn vrije dag. Dat was namelijk het moment in de week dat ik overdag blogberichten kon maken over Charlie. Tja. Verveling. Wanneer heb jij je voor het laatst eens even echt goed verveeld? Het schijnt goed voor de ontspanning te zijn, verveling. Niets voor niets ontstaan de ideeën onder de douche. Dan heeft je brein eindelijk vrij spel om op te laden. Dan gaan gedachten alle kanten op en worden er oplossingen gevonden voor problemen waar je nooit uitkwam. Alsof het creatieve, praktische schakelaartje in je kop even is omgezet. Maar ja. Wie doucht er nog telefoonloos? Ik krijg regelmatig appjes van vrienden die me al douchend een antwoord sturen. We doen het echt onszelf aan. We gunnen onszelf geen rust. De verveling. Volgens filosoof Walter Benjamin (20ste eeuw) is verveling een typisch modern verschijnsel. Een gevoel dat wordt veroorzaakt door de massacultuur, massaproductie en het consumentisme. We raken verzadig en tegelijkertijd willen we altijd meer. Meer spullen, meer geld, rijkere ervaring. En dat in een samenleving die repeterend aanvoelt. Schopenhauer zag verveling als typisch iets voor rijke mensen. Als je immers alles hebt, weet je niet meer waar je nog naar moet verlangen. Anno 2021 zijn we natuurlijk allemaal rijk en gezond en dus verveeld. Degene die met het rugzakje naar Bali gaat, bestrijdt de verveling. Degene die toch maar met diens opleiding of werk stopt om iets anders te doen, bestrijdt de angst dat het zinloos aanvoelt en misschien wel gaat vervelen. Degene die nooit alleen thuis kan zijn en altijd de hort op is, vermijdt in alles de verveling. Of loopt die persoon juist weg van het idee dat je alleen bent met jezelf, je gedachten en je onverwerkte trauma’s? Je kan je omringd door mensen ook vervelen. Ik verveelde me regelmatig in de groep. Iedereen stoned. Ik nuchter. Of andersom. Ik ben me zelf het meest bewust van mijn verveling als ik door de immense catalogus van Netflix scroll en tot de conclusie kom dat geen enkele omschrijving van een film of serie me echt prikkelt. Ik ben zo bang dat het weer een teleurstellende kijkervaring gaat worden die anderhalf uur van mijn leven afpakt, dat ik na een half uur scrollen dan toch maar de app afsluit en mijn telefoon erbij pak voor een sessie doomscrollen. Het is toch vreemd dat het leven zelf niet goed genoeg is voor ons. Gewoon, als een soort plantje bij het raam naar buiten kijken. Af en toe zuchten. Ons vermaken met vunzige gedachten die opkomen. We kunnen het niet. We hebben stimulatie nodig. STIMULATIE! Hoe hadden we anders het wiel kunnen uitvinden? Zonder wiel was het leven toch ook prima? Maar blijkbaar niet prima genoeg voor de mensen die zich verveelden. Ik heb zelf veel verveling ervaren in mijn leven. Ik heb bijbaantjes gehad. Je houdt het niet voor mogelijk, maar elke seconde heb ik tijdens mijn shifts dubbel geteld. De hele dag plastic bekertjes in dozen stoppen. De hele dag boeken die uit de drukmachine kwamen gerold in dozen stoppen. Met een kar en een bestellijst toetjes en taartjes klaarmaken voor transport. Wat ging de dag langzaam voorbij. Het enige wat me op de been hield was nadenken over de verhalen waar ik thuis aan schreef. Alleen dat is de pech. Ik kon niets met die gedachten, behalve ze proberen te herhalen in mijn hoofd, zodat ik ze niet vergat. Maar thuis, achter mijn laptop, klonken de zinnen opeens niet meer zo groots en inspirerend. Ik was daar bij al die bijbanen echt mijn tijd aan het verdoen. Zo voelde het. In dat opzicht heeft de verveling me wel geholpen. Ik wil nooit meer zo’n baan. Stop mij maar op een kantoor achter een computerscherm. Dan doe ik wel alsof ik een heel belangrijke mail tik voor iemand, terwijl ik in werkelijkheid een scene voor Ze gingen samen het toilethokje in.mp4 zat te schrijven met in de Aan: mijn eigen e-mailadres. Ja. Zo is het ook. Verveling is even uitademen na een sprintje. Om op krachten te komen. Om vervolgens jezelf te verbazen bij het volgende bootcampsprintje. Maar we vervelen ons niet meer met een telefoon in de hand. Daarom heb ik TikTok weer verwijderd. Ik schrik ervan hoe TikTok me een wereld inzuigt die niets anders doet dan mijn tijd laten verdwijnen door de belofte dat het volgende korte filmpje nog leuker is. Maar het enige wat TikTok me geeft, is een geil, leeg gevoel dat ik een aap ben die zich met de hand in de broek vermaakt met een schermpje. Hoe kunnen we de problemen van onszelf en de wereld oplossen als we onszelf ALTIJD kunnen afleiden? Vertel het me. Zelfs in de sportschool kijk ik tussen mijn bodybuildsetjes op mijn telefoon naar niets in het bijzonder. Zelfs al wandelend kijk ik even op Teletekst. Zelfs al neukend beantwoord ik een appje van iemand. Dat laatste is een grapje. Al zullen er vast mensen zijn die dat doen. Liefs, Tomson  |