Je bent een gijzelaar van je eigen gedachten in de nacht

​

De enige taak die ik hier heb vanavond is mijn hoofd neerleggen op een paar synthetische veren en gewoon rusten.

Ogen dicht en dan wachten tot het moment dat de tijd vervaagt.

Op het moment dat het ik-gevoel heel langzaam wegebt en de wetten van de zwaartekracht voor even worden losgelaten.

​

Dit is geen plaats meer om te rusten.

Deze plek is een kerkhof geworden van mijn trauma’s en tekortkomingen.

Als spoken dwalen ze hier rond.

​

Mijn mislukkingen, de pijnlijke afwijzingen en alles wat nog zou kunnen gebeuren in mijn leven, met het slechtste scenario als reëelste optie.

​

Dit is ook de plek waar ik in mijn hoofd wraak neem op al die mensen die niet in me geloofden of me niet volledig begrepen.

Hier heb ik weinig mededogen voor de ander.

Ik ben keihard.

Ik ben een killer.

​

Ik bevind me in bed urenlang tussen slapen en waken in.

Als een ware uitputtingsslag.

Als ik dan eindelijk het land van de dromen betreed, lijkt het soms net alsof ik nog wakker ben, maar dan in een wereld die niet de mijne is.

Het is er onrustig.

Het broeit.

Het is alom aanwezig, zonder dat het zich laat zien.

​

Vluchten is het enige wat ik nog kan doen.

Om te ontkomen aan dat wat me wil grijpen.

Ik vlucht met de trein, in het vliegtuig, soms zelfs in een raket, of gewoon al trappelend met mijn benen de lucht in.

Weg van dat onheilspellende gevaar dat zich nooit volledig laat zien, maar het is er.

Ik voel het onzichtbare gevaar.

Bij het ontwaken begint mijn geheugen zich bij elke knippering van mijn ogen automatisch te wissen.

Zoals een zandloper de tijd zichtbaar laat verdwijnen.

Het enige wat achterblijft is een vaag déjà vu-gevoel dat ik nauwelijks kan omschrijven met woorden.

Om vervolgens, hoe verder de dag vordert, weer op te zien tegen de nacht.

Want ik heb last van nachtangst.

​

Ik moet mezelf gewoon niet toelaten om daar te lang te blijven liggen.

Maximaal een kwartier tot een half uur.

Als de slaap niet komt, dan komt die niet.

​

Waarom sta ik het toe dat mijn gedachten me urenlang mogen martelen?

Stap gewoon weer uit bed.

Ga in de woonkamer zitten met een bak thee.

Gedempt licht.

Een boek lezen.

Tot de gapen elkaar zo vaak blijven opvolgen, dat ik zeker weet dat ik veilig terug kan keren.

Om zo snel mogelijk weer die andere wereld te betreden.

Om de nacht zo snel mogelijk te laten verdwijnen.

​

Liefs,

​

Tomson

​

Elke woensdag een melancholisch mini-verhaal in je inbox. Deel gerust met je voogd, je ex of je Insta-voyeurs.

​