za 25 aug. 2018 om 19:04
Hey ,
“Opinions are like assholes, everybody’s got one and everyone thinks everyone else’s stinks.”
Voor degene die nog aan het volwassen leven moeten beginnen (9 tot 5-baan, fietstassen aan je fiets, regenpak aan als het regent, op zaterdag naar Ikea), het bedrijfsleven zit vol met mensen met een mening.
Ik kan de televisie niet aanzetten of ik hoor iemand met een mening.
Het ergste is als je zelf een idee hebt of een oplossing, dat mensen gelijk heel veel argumenten gaan verzinnen waarom iets geen goed idee is.
Een nare menselijke eigenschap, niet?
Ik ben erachter gekomen dat mensen niet slimmer overkomen met een mening. In tegendeel. Ze houden van alles tegen met die mening. Wat is daar nou slim aan? Als we niets kunnen proberen omdat A er een slecht gevoel bij heeft, komen we er nooit achter.
En meningen laat mensen zwijgen die normaal best wel zinnige dingen zeggen.
Soms vraag ik weleens aan mijn volgers om hun mening. Vaak denk ik: ik had het beter niet kunnen doen. Begrijp me niet verkeerd. Als ik er om vraag, dan kan ik het krijgen. Maar het vertroebelt mijn beeld. Soms denk ik: Ik kan het beter gewoon doen en dan zie ik wel of het aanslaat of niet.
Bedoel: Wie zou van te voren zeggen dat een uitgeschreven WhatsApp-gesprek tussen Max en Noor in amper twee maand tijd door 30.000 mensen gelezen zou worden? Iedereen zou van te voren zeggen: klinkt een beetje saai.
En als het wel heel saai was geweest, dan was ik er vanzelf wel achter gekomen en had ik weer iets anders geprobeerd.
Misschien zit vooruitgang wel in de kunst van het falen. Proberen, proberen, proberen. Falen, falen, falen en dan op één dag, dan lukt er iets.
Anyhow.
Kunstenaar Daan Roosegaarde zegt regelmatig: ‘Ach, flikker op met al die meningen. Kom zelf eens met een voorstel, mensen.’
Cheers to that.
Ik krijg regelmatig een e-mail of een dm waarin iemand om mijn mening vraagt. ‘Ik heb iets geschreven. Wat vind je ervan?’
Mijn mening zou er niet toe moeten doen. Of ik nu een applaus geef of het stuk finaal afbrand. Who cares? Als iemand echt graag wil schrijven, moet die motivatie uit zichzelf halen. Niet uit meningen van anderen. Dat verlamt.
Sure.
Misschien krijgt iemand heel veel complimenten en een applaus over een verhaaltje. En verhaal twee misschien ook. Maar als het applaus stopt bij verhaal 3 en 4? En als niemand meer reageert op verhaal vijf? Betekent het dan dat het een slecht geschreven verhaal is? Zou je er dan volledig mee moeten stoppen?
Een applaus komt en gaat. Als ik mijn inspiratie en gemoedstoestand daaruit moest halen, dan was ik na drie weken al gestopt met schrijven.
Ja, ik heb makkelijk praten met zoveel volgers, hoor ik je denken.
Nou. In het eerste jaar las alleen mijn moeder het. En in het tweede jaar misschien een stuk of honderd mensen die nooit zeiden dat ze het lazen.
Motivatie om iets te creëren moet van binnenuit komen. Ik geloof hier heilig in.
Ik wil schrijven, dat geeft me een goed gevoel, het ontspant, het geeft me rust in mijn hoofd, het geeft een volmaakt gevoel. Eigenlijk kan de mening van anderen me niet interesseren. Ik lees het liever niet. Het leidt bovendien te veel af.
Als je toch graag een mening wil horen over je eigen schrijfwerk:
Schrijf een jaar lang verhaaltjes. Probeer het vol te houden. Kwaliteit is niet de vijand. De mening van anderen is niet een graadmeter.
Tijd is je vijand. Kan je tijd en motivatie vinden om te blijven schrijven? Minstens een jaar lang? Je zult zien, dat als je het een jaar volhoudt, dat mijn mening er nog minder toe doet. Dan doe je het uit jezelf. Dan is de rest bijzaak.
Of zoals Stephen King schreef:
‘Amateurs sit and wait for inspiration, the rest of us just get up and go to work.’
Tot de volgende mail!
– Tomson Darko
