Dat idee dat je hier niet thuishoort in deze tijd.
Dat de mensen niet aanvoelen als jouw type mensen.
Dat gekke gevoel dat je onbegrepen en alleen bent.
Terwijl je je tegelijkertijd zo bewust bent van de groep en de verwachtingen en dat je eraan wil voldoen.
Dat je je druk maakt om wat ze van je vinden en of je wel uitgenodigd wordt op het volgende feestje waar iedereen die je kent ook zal zijn.
Dit is een verwarrende tegenspraak in onszelf.
Het voelt ook zo hypocriet.
Waardoor we onszelf gek beredeneren en elke conclusie weer hetzelfde is:
WAAROM BEN IK ZO?
Maak je niet te druk.
Je hebt gewoon last van een existentiële crisis 🤷🏼♂️.
Last van de existentiële eenzaamheid.
Ik weet een medicijn tegen dat.
Iedereen kan het je geven, maar slechts bij enkelen slaat het volledig aan.
Voordat ik je vertel hoe je jezelf weer op de rit krijgt, wil ik eerst dit zeggen.
Pijnig jezelf niet te veel.
Dat je een existentiële eenzaamheid ervaart is een gezond iets.
Dit geeft aan dat jij je meer bewust bent van jezelf, de ander, de tijd en de eindigheid van dit alles.
Anderen doen heel erg hun best om het te negeren.
Daarom voelt het zo gek aan.
Omdat de rest van de mensen om je heen het ontkent.
Hun leven is een roes.
Vol van kleine problemen over lekkende dakgoten, regenachtige zomermaanden en die ene die maar niet terug appt.
Alsof ze niet willen inzien wat het leven daadwerkelijk is.
Vergis je niet.
Vroeg of laat zullen we allemaal de confrontatie aan moeten gaan met het besef dat er een kloof zit tussen jou en de ander.
Dat onze lichamen slijten.
Dat gezamenlijke herinneringen vergeten worden en het daardoor net lijkt alsof ons verleden uitgewist wordt.
Existentiële eenzaamheid is het besef dat je verdwijnt.
In het grote niets.
Vroeg of laat.
Ik heb het over de man met de zeis.
Psychiater en schrijver Yalom zei: ‘Waar ik ben, is de dood niet; en waar de dood is, ben ik niet.’
Met andere woorden: als je twijfelt aan je bestaan, is dat het belangrijkste bewijs dat je bestaat.
Lekker toch?
Je bestaat.
Gefeliciteerd met dat 👍🏼.
Goed.
Er is niets mis met zwelgen in je eigen eenzaamheid.
Het maakt je ervan bewust waar je bent.
Laat het je prioriteiten van morgen bepalen.
Juist omdat dit allemaal zo tijdelijk is.
Het medicijn is heel simpel.
Of zoals de AH-caissière tegen me zei:
‘Het pinapparaat zoekt naar verbinding’ en ik antwoordde met: ‘Wij allemaal.’
Dat is het medicijn.
Verbinding.
Het grootste wapen van moeder natuur.
Het wordt al ingezet vanaf het moment dat je voor het eerst begon te janken.
Als je wat aan je eenzame gevoelens wil doen: zoek iemand op om wie je geeft.
Pak diegene vast.
Gewoon echt vastpakken.
Je armen eromheen slaan en tegen je lijf aandrukken.
Heel stevig.
Voor minstens twintig seconden.
Meer is er niet nodig om je een shotje knuffelhormoon te geven.
Je knapt ervan op.
Echt waar.
Je ontspant.
Je angst en eenzaamheid worden minder.
Je zou er een gewoonte van moeten maken om mensen te begroeten met een knuffel van minimaal twintig seconden lang.
Het werkt niet met vreemden.
Helaas.
Dan blijft je lijf op standje waakzaamheid staan.
Alleen met mensen die je vertrouwt werkt het.
Laat je niet gek maken door een virus.
Intimiteit is het medicijn tegen eenzame gedachten.
Geef (en krijg) het zoveel mogelijk.
Knuffelrock groet,
Tomson
