#074 Wat als wij…?

​

Ik zag je wel kijken.

Ogen die niet over dit lijf hoorden te gaan.

Het duurde nog best lang voor je me aansprak, in de tuin, op die receptie, waar je me betrapte op een rokend geval in mijn mond.

​

‘Mag je dat al wel kopen?’ vroeg je en ik zei: ‘Oh, ik wist niet dat je mijn papa was.’ en jij antwoordde met: ‘Wil je dat ik je papa ben dan?’

​

Ik moet zeggen: vanaf dat moment gebeurde er iets in mijn lijfje.

Ik dacht dat ik gek werd.

Dat ik met mijn gezicht verraadde wat ik voelde.

Je maakte zo’n geluidje die mensen maken als ze iets denken wat ze niet willen delen en toen liep je van me vandaan.

​

Pas later die avond, toen ik veel te dronken mijn slot van mijn fiets probeerde los te krijgen, zag ik je weer.

Achter je stuur, met je raam open. ‘Het is verboden hè, om beschonken te fietsen.’

​

‘Ja papa.’

​

Toen reed je weg en vroeg ik me dagenlang af of ik niet wat anders had moeten zeggen.

Dingen als: ‘Kan jij me geen lift geven?’ of ‘Misschien moet je even controleren hoeveel ik gedronken heb met een blaastest?’.

Gedachtes die ik niet hoorde te hebben.

Want je had in theorie zelfs mijn opa kunnen zijn.

​

Toen je me appte met een of andere kutsmoes heb ik dagen niets van me laten horen.

Toen ik antwoordde, appten we een uurtje over niks.

Tot je zei: ‘Ik vind het leuk om zo digitaal met je te kletsen, maar ik ben toch meer van de real deal’ en toen durfde ik niet meer te antwoorden en jij stuurde ook niets meer terug.

​

Ik zie je nog regelmatig op tv en een keer in zo’n blad met je gezin.

Ik dacht elke keer weer: Wat als wij?

Nu denk ik: Dat was best twijfelachtig wat er gebeurde en dan trek ik een vies gezicht.

Maar toch…

Wat als?

​

Ik hoef je slechts opnieuw te berichten.

Om dat uit te voeren wat eigenlijk niet mag, maar wat ik zo graag wil.

Maakt mij dat een slecht mens?

​

Wellicht.

Maar niet slechter dan jij.

​

​Bekentenissen uit het ondergrondse zijn korte duistere rauwe mini-verhalen geschreven door Tomson Darko. Lees alle bekentenissen terug.