Lieve vreemdeling,
Een van de meest tastbare uitingen van melancholie is reizen. Reizen zonder dat je precies weet waarom. Maar je blijft het doen. Nieuwe steden. Nieuwe plekken. Zolang je maar in beweging blijft, heb je het idee dat je leeft.
Thuis voelt ver weg aan. Heimwee in je buik dat wat wegheeft van nostalgie, terwijl je tegelijkertijd walgt van het alledaagse leven dat je thuis hebt, maar hier niet.
Het vervelendste van reizen is dat je jezelf altijd meeneemt. Je tekortkomingen, je pijnlijke herinneringen, je copingmechanismen waarmee je omgaat met die negatieve gevoelens.
In de 19de eeuw kwam er een nieuw ziekteverschijnsel op.
Ze noemden het fugue.
In tal van Europese steden doken mensen op die op doorreis waren. Wat ze allemaal gemeen hadden, was dat ze last hadden van geheugenverlies.
Ze wisten niet meer wie ze waren.
Na onderzoek bleek dat deze mensen in hun thuisland last hadden van acute stress. De stress werd hun te veel, dus ze begonnen te reizen. Weg van de bron van de spanningen. Dit ging gepaard met (tijdelijk) geheugenverlies.
Het was ook niet dat ze toeristen waren en genoten op de plekken waar ze kwamen. Ze waren daar te onrustig voor. Het enige wat telde, was doorgaan naar de volgende stad. Zonder dat er echt een bestemming in het gereis zat.
Het reizen zelf was het doel. Letterlijk vluchten voor hun leven.
Met slechts een rugzakje en een klein beetje geld kan je nu al ver komen als toerist.
Ik heb Australiërs ontmoet die een jaar lang door Europa trokken met nauwelijks geld. Goedkope busreizen. Tijdelijke baantjes in Ierse pubs.
Elk nieuw hostel was een nieuw begin. Nieuwe mensen. Nieuwe ontmoetingen. Een nieuw verhaal dat je van jezelf kan delen.
Maar ook het reizen zelf wordt repeterend en alledaags. Want de verhalen die gedeeld worden, beginnen op elkaar te lijken. Zelfs de mensen die je tegenkomt, beginnen op elkaar te lijken.
Tot je beseft dat je zelf de reizende clichépersoon van je eigen generatie bent geworden. Want de andere reizigers zien ook in jou een kopie van een andere reiziger uit een ver oord.
Je bent op de vlucht voor het burgerlijke. Voor het middelmatige leven. Weg van de verwachtingen van de maatschappij.
Dromen van een gezinsleven in een camper. Je geld verdienen als freelancer. Elke volgende maand wakker worden in een andere streek.
Allemaal onder het kopje: ultieme vrijheid ervaren. Lekker doen wat je zelf wil.
Om in die vrijheid te beseffen dat je net zo verloren bent als elk ander mens. Dat je nog steeds met jezelf bent. Dat je afzetten tegen de maatschappelijke orde vertelt dat je nog steeds bezig bent met de verwachtingen van anderen.
Vroeg of laat zul je de melancholie onder ogen moeten komen en je moeten afvragen: wat wil ik nou echt? Los van de conventies, de clichés en de horrorbeelden uit je jeugd van hoe je juist niet wilde worden.
Om te beseffen dat je misschien dat juist wel gaat worden.
Dat is ook melancholie.
Liefs,
Tomson
Elke dinsdag mijn spoedcursus melancholie in je inbox.
