Lieve vreemdeling,
Ken je van die mensen die interesse in je gevoelswereld en gedachten tonen? Gewoon echt interesse tonen? En dat je dan in al je kwetsbaarheid vertelt over je angsten, je gepieker, je paniekaanvallen, zelfs je sombere gevoelens.
Dat ze dan vol warmte in hun stem en oprechtheid in hun ogen antwoorden met: ‘Bekijk het leven eens van de positieve kant.’
Gevolgd door een anekdote uit hun eigen leven, hoe zij het tijdelijke ongemak lieten verdwijnen door het positiever te bekijken.
🤡 🤡 🤡 🤡
Thanks Sherlock.
Dit zijn echt van die Moeder de Gans-adviezen…
Als het op een zomerse dag te hard waait: ‘Neem je wel een jas of vest mee naar buiten? Het kan fris zijn.’
Maar angst is niet als slecht weer in het hoofd.
Angst is niet eens rationeel.
Dat weet de angstlijder als de beste.
Dat er iets in je ziel huist dat geen enkele logica in zich heeft. Behalve dat het je volledig verlamd. Dat maakt het zo verschrikkelijk om te ervaren. En nog verschrikkelijker om uit te leggen.
Volgens Kierkegaard en Sartre is angst een gevolg van de vrijheid die we als mens hebben.
Elke stap die we zetten.
Elke beweging die we maken in het leven.
Vanaf het moment dat we opstaan.
Dat is keuzes maken.
Het bestaan bestaat uit keuzes maken.
Niet kiezen is ook kiezen.
We zitten in een continu spanningsveld tussen wat mogelijk is en hoe het werkelijk gaat zijn.
Dat veroorzaakt die angst.
Je kan er niet aan ontsnappen.
We hebben geen houvast in de keuzes. We kunnen de gevolgen niet overzien.
Het maakt ons duizelig. Maar het paradoxale is dat in de keuzes die de angst veroorzaken ook de oplossing zit.
Want je hebt altijd een keus. Zelfs als je denkt van niet.
Zelfs als je voor het vuurpeloton staat als ter dood veroordeelde heb je een keuze.
Je kan denken dat je het slachtoffer bent van het leven.
Maar slachtofferschap is een keuze.
Niemand kan je verbieden om je kin omhoog te doen en met waardigheid de kogels te begroeten.
Hoe je daar staat, dat is nog altijd aan jezelf.
Dat is ook vrijheid.
Dat is ook een keuze.
Het antwoord op angst is niet het positiever bekijken.
Het antwoord op angst is het in de ogen te kijken.
Hoe verlammend de angst ook werkt, uiteindelijk zijn het maar gedachten…
Het is je eigen keuze hoe je met de angst omgaat.
Ik heb geweigerd om het slachtoffer te zijn van mijn zenuwen in mijn leven, maar juist het onbekende tegemoet te treden en te ervaren hoe het werkelijk is.
Het is een van de moeilijkste dingen die ik in het leven gedaan heb.
Ik ga eerlijk met je zijn. Ik vrees nog elke dag dat de angst weer terugkeert. Spreken voor 1.000 man is makkelijker dan een trein instappen met het idee dat je de controle over je lichaam verliest als de deuren dichtgaan.
‘Het zal vast wel meevallen’ is een Grootmoeder Gans-advies.
Het juiste is: ‘Stap de trein in en ervaar de angst in volledigheid. Zie wat er gebeurt. Ervaar het.’
Weet je wat het maffe is? Niet dat die ervaring meevalt. Die valt niet mee.
Maar dat die je wel wijzer maakt. Dat je door begint te krijgen wat angst met je lijf en hoofd doet en dat je erachter komt dat er een moment komt dat die angst weer begint te zakken. Dat je niet dood gaat en je gewoon op de plaats van bestemming aankomt.
Dat er leven volgt na de angstaanval.
Een angstaanval voelt als het einde van de wereld aan, maar is het tegelijkertijd niet.
Het is zo dubbel.
Angst valt niet te controleren.
Maar als je die beter leert kennen, krijg je er toch wel weer controle over.
Controle over het oncontroleerbare.
Wees realistisch over je angst. Verwacht het onmogelijke.
Liefs,
Tomson
Elke dinsdag mijn spoedcursus melancholie in je inbox.
