Mensen die zeggen dat ze het ‘rustig aan willen doen’ in de liefde begrijp ik niet.
Ik wist niet dat het verlangen naar een specifieke ziel zulke grootse vormen kon aannemen.
Alleen al de gedachte aan deze persoon laat mijn buik ineenkrimpen en de haren op mijn huid rechtovereind staan. Zelfs mijn geslachtsdeel laat subtiel weten dat het bestaat.
Elke dag zonder deze persoon voelt aan als een verspilde dag. Terwijl ik tegelijkertijd doordrongen ben van het feit dat het vooral de eenzaamheid is die in mij spreekt.
Deze taal is niet de taal van de waarheid.
Het schommelt meer tussen waanzin en depressie in.
Beide toestanden zijn niet gezond. Ik weet het!
Maar ik wil het niet missen.
Dit idee van een nieuw samenzijn.
Siddering door mijn lijf. Zo’n apart opgewonden gevoel in mijn hoofd.
Het laat me opstaan. Het laat me met een bloedend hart naar bed gaan.
Het verscheurt me vanbinnen én het houdt me als een lapjesdeken bijeen.
Wat is dit voor vreemd magisch gevoel dat in me huist?
Wat is dit voor lustopwekkend idee van samensmelting?
Ik zou al mijn vrienden verkopen voor 50 cent. Ik zou zelfs mijn hele carrière verknallen om de belofte van dit gevoel volledig te beleven.
Tegelijkertijd ben ik helaas te vertrouwd met waar het op uit gaat lopen.
Ik heb er een handje van om mezelf te verliezen in een ander. Zo erg, dat het pas stopt als de ander zich volledig van mij heeft afgekeerd en me nooit meer wil spreken of zien.
De afwijzing is mij niet vreemd. Het is een duistere behoefte, die blijkbaar elke keer weer bevredigd moet worden.
Want als ik het gewoon eens rustig aan doe. Me niet zo mee laat slepen door deze magie.
Dan hoef ik het niet zo heftig te voelen. Dan hoef ik niemand weg te jagen.
Mijn verlangende geest tegenover de teleurstellende liefde.
‘Je bent best wel veel,’ zei iemand ooit eens tegen me.
Maar ik kan niet anders. Dit ben ik in mijn zuiverste vorm. Van god los. Ontremd. Ik onderdruk niets. Ik voel alles in tienvoud. Ik geef me over aan het idee van liefde.
Liefde is mateloos, niet beperkt.
Mensen die zeggen dat ze het ‘rustig aan willen doen’ begrijp ik niet.
Waarom rustig aan doen in de liefde? Doe wild. Probeer het eens. Verlies geen tijd aan het gewone.
Beleef het.
Het liefst met mij.
Ik laat mijn partners duizelen. Ik laat ze de passie voelen. Ik laat ze merken wat intens ruzie maken is.
Ik maak ze onmachtig. Dat ze mij niet kunnen controleren. Me niet kunnen peilen. Niet kunnen voorspellen hoe gek ik daadwerkelijk ben.
Al dat rationele gedoe. Terwijl ik een en al emotie ben.
Ooooh, dit verlangen.
Ik houd het bijna niet meer.
Ik kan niet wachten om deze persoon weer te zien en al mijn liefde uit te braken.
Zodat ik weer teleurgesteld ga worden.
Ik hoef er niet eens voor te vrezen.
De teleurstelling vindt mij altijd.
Maar tot die tijd geef ik me volledig over.
Omdat ik niet anders kan.
Volgende week thema-week. Ik praat je aankomende zondag bij.
