Soms betrap ik mezelf op de gedachte dat jij er plezier in had om me te laten zondigen. Dat ik de wanhoop zo nabij was, dat jij alleen maar naar mij hoefde terug te kijken. Dat je blik voldoende was om dat verlangen in mij weer tot leven te wekken.
Oh, dat verlangen naar gezien en bemind te worden. Hoe is het toch mogelijk dat je dat langzaam begint te vergeten in een relatie? Dat de ander te gewoon wordt? Dat vrijen gewoon wordt. Steeds kortere zinnen die uitgewisseld worden. Steeds minder lang durende zoensessies.
Nog even en de daad is slechts een één minuut durende verplichting.
Wat me nog het meest verbaast, is dat onwetendheid een machtig wapen is. En ik deed alsof het de doodnormaalste zaak van de wereld is om twee agenda’s te hebben.
Een leven voor mezelf. Een leven samen.
Hoe kon ik zo lichtzinnig hierover denken?
Welke onbegrijpelijke waanzin had van mij meester gemaakt?
Gelukkige mensen gaan ook vreemd.
Dat is het angstigste eraan.
Ik kan het weten.
Want ik deed het.
Met jou.
Ik ben me ervan bewust dat ik niet perfect ben. Ik weet dat ik in het verleden te vaak genegeerd ben. Ik weet dat ik nu verlang naar dat wat het kapot heeft gemaakt.
Ik weet dat ik even dacht dat jij al die lege plekken kon opvullen.
Maar dat kan de liefde helemaal niet.
Liefde kan niet de oplossing zijn voor de leegte uit je jeugd.
Liefde is wat anders.
Ik dacht dat ik liefde bij je vond, maar het was slechts de aantrekkingskracht van twee gebroken zielen.
Nu ben ik weer terug waar ik was.
Ground zero.
Homebase.
Mijn partner onwetend.
Ik minder wanhopig.
Voor even ontglipte mijn leven me. Ik wist door de waanzin niet eens langs welke wegen het vertrok.
Maar ik ben er weer.
Ik heb mezelf gered.
Ik hoop dat jij jezelf ook kan redden.
Zonder mij.
Neem alsjeblieft geen contact meer met me op.
Dankjewel.
Elke woensdag een melancholisch mini-verhaal in je inbox. Deel gerust met je voogd, je ex of je Insta-voyeurs.
Word mijn engel (en laat mij het weten)
