Lieve vreemdeling,
Hoe het gaat.
Je voelt je kut. Je gaat schrijven. Je vindt het zo rauw en eerlijk en puur, je wil het meteen delen. Je giet het in een fancy plaatje en je deelt het via Instagram. Vervolgens blijf je een uur lang je duim gebruiken om te zien hoeveel mensen dit ook voelen. De volgende dag wil je weer schrijven, maar de vibe is er net niet. Writer’s block. Daarna is het weken stil. Om bij je volgende emo-moment weer kunst te maken en dit te delen.
Je Instagram-wall verandert in een kerkhof. En opeens ben je er weer even. Als een spook. Drie dagen fanatiek elke dag een kunstwerkje delen. Om dan weer te verdwijnen voor je volgers.
Het is net een knipperlichtrelatie.
Dan wil die jou.
Dan weken stilte.
Dan is die er weer.
Je zegt: ‘Ik ben geen hotel.’
Om vervolgens toch de deur open te doen.
Het is drie weken magisch.
Dan verdwijnt ‘ie weer.
Je blijft achter met een verlangend hart.
Zo hoort de liefde niet te werken…
En zo hoort het ook niet te werken als je je kunst durft te delen met de wereld.
Laat je niet leiden door je gevoel.
Werk aan consistentie. Dat is een ingewikkeld woord voor ‘spreek met jezelf af dat je elke zondag iets deelt en doe dat dan ook’.
Ik ga je over een werkmethode vertellen om dit voor elkaar te krijgen.
Het voorkomt dat je het gevoel hebt van een writer’s block of whatever.
Je hoeft namelijk niet afhankelijk te zijn van hoe je je voelt, wanneer je kunst maakt. Je moet jezelf vooral de tijd gunnen, maar wel met een stok achter de deur.
Oké.
De methode heet de regel van 12.
Die regel heb ik zelf bedacht.
Het is geen sexy naam hè, voor een regel?
I know. Misschien moet ik ‘m standje 12 noemen.
Goed.
Standje 12.
Zo werkt het.
Je gaat twaalf kunstwerken maken.
Zwölf.
Geen idee waarom ik nu in het Duits tik. Maar soms heeft een tekst wat Duitse taal nodig. Vind je niet?
Het enige wat telt, is dat je pas iets deelt als je alle twaalf af hebt.
Er is geen tijdsdruk, maar zorg wel dat je het tempo erin houdt.
Verstanden?
(Dit is een Duits woord.)
Dit levert twee voordelen op:
- Je wordt geen slaaf van de bevestiging van anderen.
- Als het ene kunstwerkje niet helemaal lukt, begin je met het volgende. Of je gaat het vorige nog iets verbeteren.
Je bent zo altijd productief, zonder dat er per se inspiratie hoeft te zijn.
Sommige dagen zijn voor verbeteren, sommige dagen zijn er om aan iets nieuws te beginnen.
Je houdt jezelf gaande.
Na een tijdje heb je twaalf pareltjes liggen.
Nu heb je een serie.
Je kan ze meteen alle twaalf delen.
Maar beter is het om elke week een verhaal via mail of Insta de wereld in te slingeren.
Je bent geen Netflix. Je bent jezelf.
Houd mensen nieuwsgierig. Verras ze. Vermaak ze. Vermaak mij.
Je kan die twaalf kunstwerkjes zelfs inplannen via wat tools.
Maar als je er net mee begint, doe het lekker allemaal met de hand.
(Laat AI niet je wereld overnemen. Blijf je verzetten mensen!)
Elke zondagavond om 19.00 uur deel jij een kunstwerk.
Nu heb je voor zwölf weken genoeg om te delen.
Je gaat nu in die twaalf weken aan de slag met de komende twaalf kunstwerken.
Je hebt goede dagen, je hebt slechte dagen. Maar je hebt alle tijd, terwijl je die deadline wel voelt naderen.
Je werkt aan consistentie en je discipline.
Je zorgt dat de motivatie uit jezelf komt, in plaats van dat de wereld jou gemotiveerd moet houden.
Voor ik mijn blog psychokiller lanceerde, schreef ik 100 verhaaltjes.
Toen ik er honderd had, selecteerde ik de mooiste twintig en ik begon die wekelijks te delen.
Ondertussen schreef ik verder.
Tien jaar later werk ik nog steeds zo.
Dit wat je leest, is drie maanden geleden geschreven.
Al mijn dagelijkse mailteksten zijn drie maanden eerder geproduceerd.
Het levert ook een ander voordeel op.
Ik ben 12 weken later niet meer zo extreem verbonden met mijn tekst.
Dat betekent dat ik me niet negatief voel als niemand die leest.
Dat betekent ook dat ik me niet I’m the world’s greatest voel als mensen AMEN en
HARTJES en DIT onder mijn teksten zetten.
Het houdt mijn ego in toom.
(Daarover in 2022 meer).
Ik ben namelijk al bezig met een nieuwe reeks. Die vind ik veel interessanter.
Zo werk ik ook met mijn boeken.
Als ik een boek uitbreng, ben ik al maanden bezig met een volgende roman.
Leuk, al die complimenten over mijn uitgebrachte roman, maar al mijn aandacht en tijd en liefde zit al bij de volgende.
Het is die worst voor je neus.
Je moet blijven creëren.
Niet te veel blijven hangen in het oude.
Vooruit.
Het houdt je gaande.
In plaats van als een dolle achter je eigen gevoelens aanrennen en daar kunst van maken als je het voelt.
Morgen de laatste mail van dit jaar…
Een geheimpje.
Ik houd zo erg van oliebollen, dat ik regelmatig droom dat ik in een oliebol ben veranderd. Geen grap.
Dus vreet ze.
Dankjewel lieve vreemdeling voor dit geweldige jaar.
💛
Tot morgen.
Liefs,
Tomson
Het is thema-week. Elke dag een mailtje over dat je kunst moet maken van je tragedie. Vanaf maandag weer de gebruikelijke melancholie.
