Lieve vreemdeling,
Voordat je begint aan het lezen van deze tekst, wil ik dat je je inbeeldt dat panfluit- en pianomuziek klinkt op de achtergrond. Flink aangezwengeld.
Goed.
Hier begint de tekst.
Uit jezelf, zonder dat je weet waarom.
Uit jezelf. Alsof niemand kijkt.
Geef het ondergrondse zuurstof en licht.
Laat het een slijmerige geboorte zijn.
Soms is het een afgrijselijk mormel.
De andere keer een engel.
Maar het is er.
Zorg er goed voor.
Waar jij ooit was, was het ook donker en nat.
Gepomp van je moeders hart.
Af en toe die snikkel van je vader tegen je foetusvet aan.
(als je een beelddenker bent, graag gedaan.)
Wees daarom lief voor wat uit je komt.
Jij kon ook pas echt groeien in je kwetsbaarheid.
Overgeleverd aan anderen.
Zo beginnen we allemaal.
Behandel je kunst ook zo.
Geef die de juiste aandacht.
Verbeter waar nodig.
Voel geen haat.
Alleen maar aandacht en liefde.
Laat het iets puurs zijn.
Hoe lelijk en onaf het soms ook voelt.
Elke boom begon als een dun takje.
Elke reis begint met een eerste stap.
Oké.
Sorry.
Ik ben heel slecht in deze boeddhistisch klinkende beeldspraken.
Elk orgasme begint met een eerste aanraking.
Zo. Tevreden?
Er komt een punt dat je het moet laten gaan.
Afscheid nemen is wat anders dan onthechten.
Elk kind wil de wereld intrekken zonder een spiedend oog van de ouders.
Zolang het kind weet: als er wat is, kan ik altijd op ze terugvallen.
Zo zal je kunst ook zijn.
Over vijf of tien jaar voelt dat wat je vandaag hebt gemaakt anders aan.
Maar kijk ernaar met compassie in plaats van schaamte.
Het is je kind dat volwassen is geworden. Of jij bent volwassen geworden en je kunstwerk zal voor altijd een kind blijven.
Goed.
Laten we stoppen met de panfluiten en pianomuziek.
Wat ik wil zeggen is dit.
Maak kunst van je tragedie.
Het hoeft niet meer verborgen te blijven.
Maak het.
Deel het.
De wereld in.
Je denkt dat de wereld er niet op wacht.
Maar dat is een egoïstische gedachte.
Je mag het niet voor altijd bij je houden.
Ook geheimen willen gehoord worden.
Angsten sterven pas echt uit als je ze een plek hebt gegeven.
Laat jouw kunst het medicijn zijn voor een ander.
Je bent het verplicht.
Help jezelf. Zo help je anderen.
Maak kunst
Van je melancholie
Van je onzekerheid
Van je tragedie
Van je optimisme
Doe iets met alles wat je voelt, denkt en vindt.
En DM me met je kunstaccount mijn nieuwe Instagram-account. Ik volg terug en houd je in de gaten.
Haast je niet. Schaam je ook niet.
Ik ben een aanmoediger.
Geen criticus.
Dankjewel voor het lezen.
Dankjewel voor alle lieve reacties.
Blijf melancholisch.
Tot volgende week maandag.
Liefs,
Tomson
PS De teksten van deze week staan ook op mijn blog. Stuur mensen daar naar toe.
