Lieve vreemdeling,
Dus ik was de vaatwasser aan het uitruimen en haalde de stofzuiger door de woonkamer heen. Terwijl mijn favoriete schrijvers in mijn oor aan het praten waren.
(What a time to be alive!)
Bret Easton Ellis (American Psycho) en Chuck Palahniuk (Fight Club).
Als je hun werk een beetje kent… Het is heftig, gewelddadig en obscuur. Het verbaast me ook niets dat ze elkaar in dit gesprek perfect aanvoelen.
Ze praten over schrijven, over de gelezen boeken uit hun jeugd (horror vooral), de boekenindustrie (op zijn gat), conflicten met redacteuren (ze weten het altijd beter). Over hun homoseksualiteit (kwamen beiden laat in hun carrière uit de kast). Maar dan aan het eind van het gesprek verandert de toon opeens.
Ik werd er zelf wat ongemakkelijk van. Maar het voelde tegelijkertijd als een bevrijding.
Om dit goed te begrijpen, moet je beseffen dat Bret Easton Ellis tijdens het opnemen van dit gesprek net zijn essaybundel Wit heeft afgeschreven. Corona bestaat nog niet. Trump is nog de man.
Als je Bret al een tijdje volgt (dat doe ik), dan zie je dat hij om de zoveel maanden wel weer in opspraak raakt. Ruzie met die, dan weer ruzie met die. Dan weer in opspraak om zus of zo. Via Twitter. Via zijn podcast. Via een interview.
Hij is niet echt conflictvermijdend zeg maar.
Bovendien is hij al sinds de jaren ’80 geobsedeerd door Trump. Patrick Batemans idool in het boek American Psycho (1991) is Trump bijvoorbeeld.
In die essaybundel Wit heeft hij het vaak over Trump. Zijn millennial-vriend is enorm uitgesproken tegen de president. Die maken zich elk weekend weer met al hun vrienden druk om de staat van de wereld.
Bret verbaast zich over de overgevoeligheid van de nieuwe generatie en juicht Trump eigenlijk wel toe. Alleen al om de chaos die hij creëert.
Aan het eind van het gesprek met Chuck begint Bret een halve monoloog over zijn millennial-vriend en hij haalt er een uit de context gerukte quote van Chuck bij, over zijn mening over Trump en deze generatie.
Chuck zucht en vraagt: ‘Zal ik je een geheim vertellen?’
Ik ga nu even in mijn eigen woorden zeggen wat Chuck zegt.
De enige reden dat ik in deze podcast van jou zit, Bret, is omdat ik boeken wil verkopen. Dat is echt het enige. Het is ook het enige wat ik het liefst de hele dag doe. Schrijven. Het is alleen pech dat ik elk jaar weer het land in moet om nieuw werk te promoten.
Ik vind het niet leuk om hiernaartoe te vliegen voor dit gesprek. Ik vind er geen zak aan om daarvoor drie dagen in een hotel te zitten. Ik slik kalmeringsmiddelen om deze dagen door te komen. Ik drink alcohol om in slaap te vallen hier. De enige reden dat jij en anderen beginnen over Trump, is omdat je een politieke agenda hebt. Je wil jouw visie op de wereld via mij etaleren. Het interesseert me geen reet. Echt niet.
Daarna sluit ‘ie af met een grapje, beide mannen lachen en het gesprek is over.
Wow.
Werd hier even de illusie verbroken van gezelligheid in podcasts, tv-interviews of radio-gesprekken.
Maar wow.
Ja.
Wat een gordijnen houden we toch voor elkaar op.
Ik luisterde dit gesprek op oudjaarsdag. Oud & nieuw, ik vind er geen reet aan.
Anderen wel.
Een excuus om veel te zuipen. Pillen te slikken. Om op te scheppen welk exclusief feestje je na 2 uur ’s nachts bezoekt. Om te laten zien aan de wereld hoe mooi jouw uitzicht was om 00.00 uur. Of gezellig bij je familie gaan zitten, want alleen is ook maar zo alleen.
Rot op daarmee.
Als je alleen wil zijn om 12 uur. Wees alleen.
We houden de schijn op. Zonder dat we het doorhebben.
Je hoeft je eigen verjaardag niet leuk te vinden. Of kerst. Of de zomervakantie.
Niet om te veranderen in een mopperende Scrooge.
Dus vergeef me voor mijn pessimisme hierboven. Dat was meer voor het effect.
Maar mijn standpunt blijft staan.
We hoeven niet andermans lol te verpesten.
Maar ook niet de schijn ophouden dat wij het zo leuk vinden.
Zoals Chuck aan het eind de schijn ook niet meer ophoudt.
Amen.
Je beluistert het gehele interview in de browser via Patreon (gratis).
https://www.patreon.com/posts/b-e-e-epodcast-40096096
- Mijn favoriete boek van Bret Easton Ellis is The rules of attraction. Over verveelde college-studenten die in een driehoeksrelatie verzeild raken. Als je een Nederlandse kopie vindt, lucky you! Die van mij ben ik kwijt.
- American Psycho is zijn magnum opus. Over een verveelde Wallstreet-gast die aan het moorden slaat. Ik zou hier niet direct mee beginnen als je zijn werk wil lezen. Het is sowieso een baksteen van een boek. Het is intens, heftig en je moet een sterke maag hebben. Het is ook niet zoals de boekverfilming met Christian Bale in de hoofdrol. Verre van zelfs. De Engelse versie heb je voor 9 euro. De Nederlandse voor 12.50 euro.
- Chuck Palahniuk heeft een bijzondere schrijfstijl. Je houdt ervan of niet. Fight Club is een prima instapper in zijn werk. In het Engels hier verkrijgbaar. In het Nederlands als hardcover.
- Je kan ook zijn bekendste korte verhaal lezen, Guts. Verschenen in zijn boek vol korte verhalen genaamd Haunted. Maar ook op diverse sites gepubliceerd. Over een masturbatiesessie in het zwembad die vreselijk uit de hand (eigenlijk endeldarm) loopt. Ik waarschuw je alvast. Meer dan zeventig mensen zijn flauwgevallen bij het voorlezen van dit verhaal. Want het is SMERIG. https://docs.google.com/file/d/0B3vyNXp6qDWwMXBvZ2hXQzdkaGM/edit?resourcekey=0-kKH5OmgyPUVmANR58wPGMQ
- Ik heb een Nederlandse versie van dit korte verhaal in mijn boekenkast staan. Genaamd: Darmen. Als je wil dat ik dit ga voorlezen via een spraakbericht, reply op deze mail met VOORLEZEN.
- Ik raad zoveel boeken aan via deze mails. Ik ga ze vanaf nu bijhouden. Op deze pagina.
Liefs,
Tomson
