Lieve vreemdeling,
Twee gedachten:
- Niemand weet precies wat er in een ander omgaat.
- We verlangen allemaal naar samensmelting met een persoon.
De eerste gedachte maakt me somber.
Maar die maakt me ook nuchter.
Het heeft iets mysterieus.
Ik ben een mysterie.
De ander is een mysterie voor mij.
Er valt nog zoveel te ontdekken.
De tweede gedachte vind ik naïeve romantiek. Ook al droom ik er al mijn hele leven van als ik slaap.
Hoe je het went of keert, we hebben een hang naar eenwording. Wat op zich logisch is. Want we begonnen als één, in de baarmoeder.
Mijn punt is dit.
We leven allemaal in onze hoofden, geïsoleerd van elkaar, stiekem verlangend naar een samensmelting.
We vragen ons daarom continu af:
Pas ik me aan of blijf ik mezelf?
Deze formule gaat op in een liefdesrelatie, bij een groepsopdracht of werkborrel. Het gaat zelfs op als je wacht in de rij bij de AH en er gaat een andere kassa open.
Wacht je tot de mensen voor je het zien? Of sprint je er zelf als eerste heen?
Over de AH gesproken.
Ik verbaas mezelf regelmatig in het leven.
Daarom lach ik ook zo vaak om mezelf.
Je hebt bij de ingang van de supermarkt zulke poortjes.
Zo’n blauwe cirkel met een witte pijl omhoog erop.
Normaal gesproken gaan die dingen automatisch open.
Ditmaal stond een van die twee poortjes open. Zonder dat die terugging.
De ander was potdicht.
Mijn brein denkt: Gedraag je normaal. Loop door het hekje dat dicht zit. Dat gaat vanzelf wel open.
Dat heb ik geweten/gevoeld.
Au.
Dat hekje was dus kapot.
Daarom stond dat andere open.
Schaamte overviel me.
We doen allemaal maar wat…
En aangezien we allemaal maar wat doen, weten we nooit zeker of we het ‘goed’ doen in de ogen van de Ander.
Dat levert spanning op in onze lijven.
We hebben ook nog eens de pech dat we gedachten hebben waar we zelf van schrikken. Of gevoelens die we niet durven te delen.
Want kwetsbaarheid maakt ons uh….
Kwetsbaar.
Die spanning moet eruit.
Dat kan alleen door kwetsbaar te zijn.
Maar wie durft dat nou?
Ik zeg het je eerlijk. Kwetsbaarheid loont vaker niet dan wel in onze samenleving.
In een groep collega’s, op school, bij familie.
Als je iets kwetsbaars deelt, levert dat de terror-stilte op.
Hoe groter de groep, hoe stiller het wordt.
Heel awkward…
Verkeerd moment. Verkeerde plek. Verkeerde mensen.
Want al die mensen denken: ‘De rest zwijgt, dus ik ook.’
Maar het opmerkelijke is. Als je tegenover een persoon zit.
Hoe kwetsbaarder je zelf bent, hoe kwetsbaarder de ander ook wordt.
Want kwetsbaarheid ontlaadt.
Kwetsbaarheid bindt.
Al die opgebouwde onzekerheden in ons hoofd worden opeens losgelaten.
De ander snapt me en ik snap de ander!
De ander heeft net zoveel pijn en schaamte als ik!
Die verbinding die je dan voelt, is als een tijdelijke samensmelting.
In echt contact met de ander voelen we ons het meest onszelf.
Er is een andere manier om die terror silence te voorkomen en toch kwetsbaar te zijn.
Een manier waarop je inplugt op een universeel energieveld.
(Zeer magisch. Ik zweer het je.)
Deze manier brengt je in verbinding met de Ander.
Je kan zelfs samensmelten.
Zonder dat je er zelf bent, de ander ooit gaat zien of gaat spreken.
Deze methode helpt niet alleen de Ander.
Deze helpt juist jezelf.
Via deze manier leer je jezelf beter kennen.
Je emotionele spanning los te laten.
Het is therapie zonder de factuur.
Je ontlaadt!
Deze methode heeft vele gedaantes.
Er is ook geen juiste methode.
Behalve dan dat je het toch echt zelf moet doen.
Je moet aan de slag.
Met overdenken kom je nergens.
Spoken word maken.
Een song schrijven.
Een schilderij verven.
Foto’s schieten.
Je eigen kledingstijl samenstellen.
Een verhaal verzinnen.
Je IG-wall omtoveren.
Een film euh… filmen.
Een gedicht dichten.
Een dans dansen.
You name it.
Het zijn allemaal vormen van zelfexpressie via kunst.
Wat kunst doet, is die onzichtbare laag in onze maatschappij zichtbaar maken.
Zodat ieder van ons op een bepaald moment in het leven dit denkt…
ORGASMEKREUN
IK BEN NIET ALLEEN
Ik zei het je toch, dat het magisch is?
Ik ga je de komende tijd vertellen hoe jij al je tragedies, je onzekerheden en je teleurstellingen om kan zetten in kunst.
Als een transformatorhuisje in je woonwijk.
Je weet wel.
Hoogspanning.
Laagspanning.
Of heb je niet opgelet op school?
Je doet dit op de eerste plaats voor jezelf.
Op de tweede plaats, als je durft, voor degene die dit ook nodig heeft.
Ik leg het je allemaal nog uit.
Ik zeg het je, lieve vreemdeling.
Maak kunst van je tragedie.
Ik vertel je alles wat ik weet.
Al mijn geleerde lessen van de afgelopen vijftien jaar.
Al mijn trucjes.
Al mijn kennis over wat kunst is.
Ik prik door mythes heen.
Ik vertel je simpele, praktische trucjes.
Alles. Elke donderdag en vrijdag via deze mail.
Allemaal zodat jij minder last hebt van afleiding, gedachten, perfectionisme en al die andere obstakels van het leven die je ervan weerhouden om te worden wie je bent.
Kunst maken zorgt ervoor dat je wordt wie je bent.
I said it.
Now fight me.
Nee hoor.
Ik wil dat je van jouw pijn een medicijn maakt.
Voor jezelf én de ander.
Ik zal de term kunst vaak gebruiken.
Ik zal schrijven het meest als voorbeeld nemen.
Maar zie het alsjeblieft als metaforen.
Er kan ook schilderen staan.
Begrijp je?
Enjoy the ride.
We hebben namelijk nog zoveel te bespreken.
In zo weinig tijd…
Liefs,
Tomson
PS Morgen vertel ik hoe ik tijd laat verdwijnen tijdens het maken van kunst.
