Lieve vreemdeling,
Even waren we één.
De tijd was zoals in mijn jeugd.
Ik was niet eens meer ik, jij was niet eens meer jij.
Slechts huid op huid.
In en uit.
Op en neer.
Acrobatiek zonder woorden.
Een dans zonder aanwijzingen.
Ik was niet eens meer bezig met:
‘Kom ik al? Kom jij al? Zie ik er nu oncharmant uit in deze houding?’
Jouw ogen waren oordeelloos.
Mijn gedachten waren één met mijn lijf.
Het was een samensmelting van twee zielen.
Ik zweer het je…
Alleen dit is het punt…
Het universum houdt niet van samensmelting.
Alles wat neigt naar eenwording, moet verbroken worden.
Extase heeft een eind.
Ook al lag ik na onze climax zwijgend met mijn oor bij je hart.
Ook al ging je liefkozend door mijn haren.
Ik voelde me toch weer alleen.
Als deze extase al tot een einde kwam…
Wat is de kans dat wij deze gevoelens voor altijd voor elkaar blijven voelen?
Ik wil opgaan in dit gevoel, maar ik kan slechts denken aan ‘Ook dit moment gaat eindigen.’
Zoals alles voorbij gaat.
Het lukt me niet om op een andere manier naar het leven te kijken.
Zelfs onze samensmelting is maar tijdelijk.
Lees al mijn maandag proza-teksten terug op darkomailarchief.
