Lieve vreemdeling,
Als Van Gogh niet zo worstelde met zijn gemoedstoestand, hadden we al die melancholische schilderijen niet gehad.
Als Phil – kadoem kaboem kaboem – Collins niet in een scheiding lag, was ‘I can feel it coming in the air tonight, oh lord!!!!!’ nooit ontstaan.
Als J-Zay niet 99 problemen had, had hij zich nooit gerealiseerd dat hij dankbaar was voor zijn teef. Of zoiets.
(Sla me.)
Als al die artiesten niet hadden geleden in het leven, hadden we al die mooie kunstwerken niet gehad.
We maken er een oorzaak-gevolg-ding van.
Wij zouden hun dankbaar moeten zijn voor hun problemen.
Maar…
Iedereen maakt ellende mee.
Dat is een regel in het leven.
Deze creatieve genieën hebben er in hun leven alleen een gewoonte van gemaakt om hun pijn altijd om te zetten in kunst.
Dat is hun therapie.
Al die negativiteit uit je laten stromen tot iets tastbaars.
Geheimpje: ze bloeden ook als ze zich goed voelen.
Maak daarom van kunst maken een gewoonte.
Zie het als body builden.
Een paar keer door de knieën gaan bij Basic Fit maakt die kont van jou niet blijvend lekker.
Je kan geen fitnesspauze nemen zonder de gevolgen te merken aan je lijf.
Kunst is niet de pen pakken bij het kut voelen.
Het is jezelf aanleren altijd je gevoelens om te zetten in iets groters.
En als de teleurstelling van het leven je weer opnieuw vindt.
Gaat het bloeden als vanzelf.
Zodat je wat blijvends achter kan laten aan de wereld.
The hurt doesn’t show, but the pain still grows
It’s no stranger to you and me
Kaboem.
Kaboem.
Kaboem.
Kaboem.
Kaboem. Boem.
Liefs,
Tomson
Elke donderdag en vrijdag mijn Maak kunst van je tragedie-mails. Je leest ze hier allemaal terug.
