Lieve vreemdeling,
Aaaaah.
Het ego.
Daar ben je weer.
Het ego is zo makkelijk te ontmaskeren.
Echt. Het is net een klein kind.
Geloof me nou.
Het enige wat het EGO wil, is erkenning van anderen op een heel onnatuurlijke, ongezonde manier.
Erkenning dat het beter, slimmer, knapper, grappiger, succesvoller, leuker en belangrijker is dan iedereen.
Heel vermoeiend.
Kijk naar een gemiddeld praatprogramma op tv en je hebt binnen tien minuten door welke gast door het EGO wordt geleid en welk persoon korte metten met dat monster heeft gemaakt.
Ego’s gebruiken woorden als ‘de grootste’, ‘de beste’, ‘de leukste’.
Zoals ik al eens schreef in mijn boek Lieve vreemdeling…
Het schoolplein is nooit ver weg.
Wie heeft de grootste fiets, de langste haren, wordt het vaakst uitgenodigd op een kinderfeestje, wordt het meest aanbeden?
Je ego is nooit opgehouden met leven in die wereld.
Schaam je niet.
We hebben allemaal onze ijdele zwaktes.
Zelfs ik.
(knipoog knipoog)
Dat ego kan je nooit volledig uitschakelen.
Of je moet een Tibetaanse monnik worden. Vijftien jaar van je leven opofferen. Door alleen maar te letten op je ademhaling.
Zodat je eindelijk kan zeggen: ‘Het ego in mij is eindelijk gestorven van verveling in de Himalaya.’
We fantaseren allemaal wel eens over onze eigen grootsheid.
Of omgekeerde vorm: onze bescheidenheid.
Jij.
Ik.
Zal ik die van mijzelf delen?
Lach me niet uit.
Maar omdat je zo aandringt.
Zie me niet als een ego, oké?
Ik fantaseer dus wel eens dat ik word uitgenodigd door een bekend tv-programma dat over mijn geweldige schrijfwerk wil praten.
En dat ik als ik dat telefoontje krijg even nadenk en dan zeg: ‘Nee, bedankt.’
Ha!
Ik schrijf liever dan mij te laten bewieroken aan een tafel op tv.
SUKKELS!
En dat ik dat vervolgens aan heel de wereld laat weten.
Ze wilden me hebben, aan tafel, op tv.
Muhahahahaha.
Ik ben kunstenaar! Dat ze dat niet begrijpen.
Die heeft geen aandacht nodig, maar tijd.
Om te bloeden!
Of.
Andere versie van deze fantasie.
Dat ik wel aan tafel zit en alle mensen die ik ooit heb gekend in mijn leven me dan op tv zien zitten en dat ze dan denken:
‘Goh… Die Tomson Darko… Wat is hij toch eigenlijk geweldig.’
Het ego is vermoeiend.
Het sleept je in een spel waar je niet in wil zitten.
Likes.
Bezoekersaantallen.
Verkoopcijfers.
Aandacht van toxische mensen.
Getallen die niets over je daadwerkelijke drijfveren zeggen.
Want succes is niet een simpel getalletje op een platform in de handen van een Amerikaans bedrijf, dat als enig doel heeft je al jouw tijd te laten besteden aan advertenties bekijken.
Het is namelijk nooit goed genoeg wat je laat zien op zo’n platform.
Meer volgers.
Meer dm’s.
Meer hartjes.
Het ego is onverzadigbaar.
Het zou het niet eens overleven als het voor straf zonder eten naar bed wordt gestuurd.
Het ego laat zich niet naar bed sturen.
Het voedt je met gedachten als:
- ‘Je bent een sukkel, wist je dat?’
- ‘Je bent een mislukkeling, kijk maar.’
- ‘Doe eens beter je best dan. Sla eens een nachtje over.’
- ‘Je kunt het wel. Morgen tandje extra geven, oké?’
- ‘Goed bezig! Je hebt meer volgers dan die sukkel van een Denise met haar paardenbek.’
Feit is…
Er is altijd een 12-jarig jochie op YouTube dat beter gitaar kan spelen dan jij…
Het ego doet alsof het leven een competitie is en je nooit kan winnen.
Of dat je al gewonnen hebt (ugh).
Rot op met je ego.
Speel je eigen spel voor je eigen mensen.
Schrijf omdat het uit je moet komen.
Omdat je geen andere keus hebt.
Of iemand het nou begrijpt of niet.
Who cares!
Schrijf om het leven van een persoon te verlichten.
Ook al is die persoon jijzelf.
Niet om de populairste te zijn, maar om de waarheid te delen.
Doe het met intentie.
Ego’s moeten elke dag bevestigd worden over hun grootsheid.
(Ik heb de grootste lul van het land).
Ik volg wat van die Amerikaanse gasten op Twitter.
Die vertellen ELKE DAG aan de wereld hoe ze rijk zijn geworden met crypto.
Omdat ze hun mindset hebben veranderd naar een ‘winnaarsmentaliteit’.
Nu zijn ze pas ECHT GELUKKIG.
Rot op.
Dat is gewoon hartstikke treurig.
Omdat ze hun geluk één laten zijn met veel geld en hun mindset.
Dat is een ego dat praat.
Ze voeden hun ego, omdat de rest armzalig en ongelukkig is.
Zonder het klootjesvolk stelden ze zelf niets voor.
Want je kan pas rijk zijn als de ander arm is.
Goed.
Genoeg gelul over je ego.
Maak je één met het proces.
Ja.
Je hoort het goed.
Het proces.
Niet een verhaal van Kafka.
Je zit niet in de rechtbank.
Gewoon.
Het proces.
Maak je één met het proces.
Niet met het resultaat.
Leg je handen tegen elkaar.
Sluit je ogen.
Zeg namasté.
Het proces is het schild tegen je ego.
Het maken van de kunst is het doel.
Niet het applaus.
Er zal goed werk tussen zitten.
Er zal mwah werk tussen zitten.
Er zal kut werk tussen zitten.
Maar dat doet er niet toe.
Train jezelf.
Het proces is wat je verder brengt.
Tot je dood.
Elke ademteug doet ertoe voor je longen.
Zoals elk gemaakt kunstwerk ertoe doet in jouw universum.
Applaus of het gebrek aan applaus zal geen afbreuk doen aan je proces.
Adem je kunst.
Niet je ego.
Liefs,
Tomson
PS Elke donderdag en vrijdag mijn Maak kunst van je tragedie-mails. Je leest ze hier allemaal terug.
PPS Word mijn engel (en laat mij het weten)
