Behalve dat ze ook Nederlands kon praten, moest Lieve weinig van me weten.
We moesten in een groep een analyse maken van de tv-serie The Wire.
Ik bleef volhouden dat The Wire zwaar beïnvloed was door de Griekse mythologie en de Griekse tragedies.
Gelijk hebben of gelijk krijgen is een wereld van verschil.
Ik wil vooral gelijk krijgen.
Lieve zei in het Nederlands tegen me: ‘We weten nou wel dat je dat denkt.’
Raoul had de serie niet gezien, maar vertelde wel wie wat moest schrijven.
Jeanerie wist het allemaal niet, maar ze wist wel dat ze mijn mening moest negeren.
Elke keer als de discussies weer een nieuw hoogtepunt dreigden te krijgen, ging Stefan roken.
Niekka wilde vooral gelijk krijgen.
Ik wilde inmiddels alleen maar gelijk hebben.
Lieve zei in het Engels: ‘Anders maak je de opdracht toch alleen?’
Ik had gelijk, maar niemand wilde erover nadenken of ik dat had.
Liever alleen dan me aanpassen aan middelmatigheid.
Ik mailde de leraar dat de groep er naast zat en dat ik daarom de opdracht alleen ging maken.
De leraar antwoordde dat dit niet de bedoeling was.
Ik mailde mijn argumenten waaruit bleek dat ik gelijk had.
De leraar zei dat het niet de bedoeling was om de groep te verlaten.
Het was een voor allen, allen voor een.
Ik probeerde weer aansluiting te krijgen bij de groep.
Jeanerie wist niet zo zeker of ik er weer bij mocht.
Stefan vond het best, want dan kon hij weer gaan roken.
Lieve zuchtte in het Nederlands: ‘Je bent vermoeiend.’
Raoul zei dat we het er allemaal mee eens moesten zijn.
Ik zei dat een democratie niet zo werkt.
Niekka vond deze kwestie een zaak van de groep en niet van de verstotene.
Ik mocht erbij als ik mijn standpunt over de Griekse mythologie liet vallen.
De leraar mailde ons allemaal dat we een punt aftrek kregen door een slechte werkhouding.
Raoul, Lieve en Stefan negeerden me de rest van het semester.
Jeanerie wist opeens zeker dat deze punt aftrek haar later dit jaar misschien wel op kon breken bij het behalen van de studiepunten.
Niekka stelde haar gerust en knipoogde naar mij.
Dat maakte mij helemaal verward.
Anyhow.
The Wire is zwaar geïnspireerd door de Griekse mythologie en Griekse tragedies.
Mijn vader appte me vrij kortaf waarom ik zo weinig van me liet horen.
Ik appte terug hoe het kwam dat ZIJ zo weinig van zich lieten horen.
‘Doe niet zo kinderachtig’, stuurde hij terug.
Ik ben kinderachtig. Daar word ik hard van.
Mama was heel ziek van de chemo, maar stabiel.
Zara klaagde om de dag dat ik te weinig tijd maakte om met haar te Skypen.
Ik kon geen tijd maken als ik in mijn hoofd met andere zaken bezig was.
Zoals mijn eenzaamheid.
Seksen via de webcam is leuk, tot blijkt dat elk gesprek dat je hebt eigenlijk om webcamseks draait.
Ik bewoog met mijn lul heen en weer tegen de webcam aan. Zij deed bij haar webcam haar mond open, rolde met haar ogen en stak af en toe haar tong uit.
‘Kom je met kerst?’ vroeg mijn zus via de app.
‘Kom je met kerst?’ vroeg Zara via de app.
‘Ik ben er nog niet uit’, antwoordde ik beiden.
De vrouw van het gastgezin hintte er een paar keer op dat ze graag het huis zonder mij hadden, zodat ze verre familie konden ontvangen.
‘Ik heb geen familie’, zei ik en verliet beledigd de kamer.
‘Zullen we een hotel reserveren en kerst hier vieren?’ stelde ik voor aan Zara, toen ik mijn lul net tevoorschijn had gehaald.
Zara ontknoopte haar blouse en zei toen: ‘Ik ga niet Kerst zonder mijn moeder doorbrengen hoor.’
Ik kwam klaar op de lens van de camera en bleef sindsdien een vreemde waas zien op het beeld als de stalamp achter mij recht in de lens scheen.
Ik voel me een loser als ik naar huis ga en aan tafel ga zitten met mijn familie die me zo heeft afgewezen.
‘Sta er boven, sta er boven, sta er boven’, probeerde ik mezelf wijs te maken.
Nou en, ik ben een trots mens. Kan toch?
Familie is het enige wat je hebt.
Later krijg je spijt van alle woorden die niet zijn uitgesproken.
Toch twijfel ik.
Of ik spijt ga voelen.
Ik denk het niet.
Het bleef een strijd in mijn hoofd.
De denkbeelden van ‘de ander’.
Hoe die hierover dacht.
Hoe die mij veroordeelde.
Of me juist motivatie gaf.
Alleen het gekke was: ‘de ander’ bestond niet echt.
Het was een samenraapsel van culturele overtuigingen, emoties en stereotyperingen.
Gefabriceerd door mijn hoofd.
Inbeelden en verbeelden.
Het enige waar mijn hoofd kampioen in was.
Hoe langer ik erover nadacht, hoe dichter ik bij Nietzsches denkbeelden kwam.
De wereld stelt niets voor.
Het is een groot theaterstuk.
Dus waar maak je je druk om?
De regels zijn verzonnen.
Zelfs een mensenleven stelt niets voor.
Ga in verzet.
Want het maakt toch allemaal niets uit.
Nietzsches denkbeelden gaven me geen hoop.
Eerder een gevoel van verstikking.
Camus wel.
Camus gaf me hoop.
Camus zei (in mijn eigen woorden samengevat): er is geen zin in de wereld, daarom maak je zelf je zin.
Nu ik bijna achthonderd kilometer van Nederland verwijderd was,
voelde ik me niet levend.
Eerder zinloos.
Hier zijn gaf me niet de energie en inspiratie die ik zocht. Het verrijkte mijn leven en mijn ziel niet zoals ik had gehoopt. Niet qua kennis. Niet qua mensen die ik hier ontmoette.
Hier zat ik.
Op het kamertje bij een gastgezin.
Studieboeken te lezen over kunstwerken van lang geleden.
Zelf kunst maken ter beoordeling van een ander.
Wat was ik in godsnaam aan het doen met mijn leven?
Alleen met anderen is een twaalfdelig verhaal over kiezen tussen jezelf of je familie. Elke woensdag een nieuw hoofdstuk.
Lees de vorige hoofdstukken terug:
∆1. Ik denk niet dat mijn familie me echt begrijpt
∆2. Hoe wij ruzie maken in dit gezin
∆ 3. Tussen overgevoelig en ongevoelig in zitten
∆4. Toen de wereld aan zijn einde kwam
∆5. Je hoeft niet van iemand te houden om bij diegene te blijven
∆ 6. Dit hadden we beter niet kunnen doen
∆7. De voordelen van een egoïst zijn
